|
| |
Deugd kweekt rust.
Vois: Daer was een Meisje jong van jaren.
HY, die een voorbeeld ons kan geven
Van een opregt en eerlyk leven,
Heeft scherpe pyl nog boog van doen,
Om zig voor snood geweld te vryen.
Hy reist gerust door woestenyen,
Daer hem zyn onschuld zal behoên.
Onnoselheid heeft niets te dugten,
Zy doet den leeu zelfs voor hem vlugten,
Die hem geen scherpe tanden bied;
De slang, in 't groene kruid versteken,
Zal schromen zig aen hem te wreeken;
Een wapenkreet ontzet hem niet.
Wanneer Hy vrolyk op mag zingen,
Dugt Hy geen onverwagt bespringen,
| |
| |
Terwyl Hy, aen een heldren stroom,
Gansch weereloos, dog zonder kommer,
Zit in de schaduw-ryke lommer
Van eenen hogen beukeboom.
Al zag Hy zig uit 't land verbannen,
Van onmedogende Tyrannen,
In een verdroogt en dor klimaat,
Daer kruid nog frissche lover groeide,
En nimmer zagte bloeisem bloeide,
Nog vond Hy blydschap in dien staat.
Zyn zuivre ziel, geheel onschuldig,
Draagt, wat hem overkomt, geduldig,
Ja lacht om des vervolgers haat;
De deugd kan hem in druk vertroosten;
Hy vreest geen laegen van de snoodsten,
Hun strikken doen hem nimmer kwaed.
Hun dreigen zal hem niet vervaren,
Hy tart, gelyk een rots, de baeren
Van rampen en van tegenspoed;
't Geluk mag hem den nek toekeeren,
Niets zal Hy immer meer waardeeren
Als een opregt en vroom gemoed.
Maer lukken hem op aerd zyn wenschen,
En word Hy niet vervolgd van menschen,
Dan schuwt hy kwistige overdaed,
En tracht zich niet ten top te heffen,
| |
| |
Hy weet hoe blixems torens treffen,
Dies houd Hy best de middelmaat.
Hy weet voorzigtig zich te draegen,
En myd de dreigende onweer vlaegen,
Zoo wel met niet te diep in zee
Zich zelven reukloos te betrouwen,
Als met te digt aen wal te houwen:
Dus vind Hy telkens veilge reê.
Men ziet hem om geen rykdom zwoegen;
Zyn vaeders akker te beploegen
Met ossen, die Hy overliet,
En rype druiven af te trekken,
Kan in hem al 't vermogen wekken,
Want heerszugt overheert hem niet.
Hy eert de Godheid in haer tempels,
Maer schuwt der grooten trotsche drempels.
De nedrigheid bekoort zyn zin.
Die doet de bange zorgen vlugten.
Gerustheid schenkt hem zoeter vrugten.
Hy haat en vloekt het vuil gewin.
Laat helden in het strydperk vegten;
Laat andre pleit-gedingen slegten,
Niets is 'er 't geen hem ooit ontrust;
Hy kreunt zig niet des dags van morgen,
| |
| |
Bevryd van noodelooze zorgen
Maar vind in eenzaamheid zyn lust.
Zyn vreugd' is, dat Hy mag verheeren
Zyn driften, die, door slinks begeeren,
Hem dikwils van de deugd afraan,
Wier schoonheid hem steeds kan bekooren,
Maer voor verleiding stopt hy de oren,
Als Hy het pad der deugd mag gaan.
Geen armoe kan hem ooit beletten,
Om zyne voeten staag te zetten
Op 't voedspoor, 't geen hem derwaarts
Hoe zeer hem 't lastig pak mag kwellen
't Zal in zoo ver hem nooit ontstellen,
Dat Hy vergeet geregtigheid.
't Gerust, die snoo bodin van logen,
Heeft op zyn ziel ook geen vermogen;
Als Hy zig met de vleugels dekt
Van onschult, lacht Hy om haar laagen,
En kan die, zonder om zien, draagen
Wyl deugd hem tot een schild verstrekt.
|
|
Auteursrechtvrij