Apollo's nieuwe-jaers-gift. Aen het bekoorlyke Hollandsche jufferschap. Deel 1

[p. 181]

Kundschap van Parnassus,
Op Nieuwe Jaers dag 1742.

TErwyl Apollo met een vrolyke luym zyn Nieuwe-Jaers-Gift voor het Bekoorlyke Hollandsche Jufferschap aan Thalia en haer onder hebbende gorgelende Primuleverisjes uitdeelde, vond hy zig niet weinig verwondert door het zien van een St. Nicolaes Gift, op zyn naem aen Minerva gepresenteert, om den hals van haer Uyl

[p. 182]

hangen. De Godinne der Wysheid, (die men zegt nog nooit gelachchen nog gezongen te hebben) stampvoete, en verweet Apollo, dat hy met haer zoo onwaerdiglyk den spot dreef. De Vader der Vrolykheid, die meende dat zyn pels heel nieuw was, wist niet hoe dit op te vatten. Hy bezag den kraeg van den statigen Nacht-uyl; de Zanggodinnen deeden ook zoo. Ja! het stond 'er op. Ho! Ho! zei Thalia, die St. Nicolaes Gift zal vast een Remedie weezen om den Philosophischen Steen te vinden; en waer zou ze dan beeter 't huis hooren als by Minerva? Wel geurige Zanggodin, zei Apollo, dat zou den spyker regt op

[p. 183]

zyn hooft getroffen zyn, ingevalle ik eenigzints de hand in de St. Nicolaes Gift had gehad: maer ik weet van dat Samenschrapsel niet met al. En, dat zweer ik by myn Goude Lier; ja by Styx zelfs, op dat myn Geleerde Zuster Minerva zig gerust kan stellen, dat ik haer bespiegelende Wysheid met geen hingende-springende Zang-loovertjes, die alleen aen Thalia's Voedster-lingetjes en kweekschoolge-eigent zyn, hebbe willen onteeren. Minerva nam met deeze verklaring groot genoegen, en haer Uyl zelfs te waerdig achtende voor dat Boekje, nam zy het van zyn hals met voornemen om het in Lethe te gooyen. Alle de

[p. 184]

Zanggodinnen keurden dat voor goed; alleen de dartele Thalia wilde weeten, of het niet waerlyk van den Philosophischen Steen handelde; zeggende, dat zy geloofde dat deeze of geene Midas met zyn Ezels-ooren spykers op laeg water kwam zoeken, en door Jalousie en Baetzucht gedreeven, over den goeden aftrek van Apollo's-Kermis-Gift, deeze Rommelzoo, metter haest uit de kruywagen van Jan met zyn duizend en een Liedeboekjes zaemen gezogt, op den Heiligen naem van Apollo getracht had te doen doorgaen: en, om ze onder 't oog van Minerva en verders op Parkas te krygen,

[p. 185]

die om den hals van Haeren Voogel stilletjes vast gemaekt had, als niet gewent zynde zelfs voor die Godinne te verschynen. Men deed het Boekjen open, en alle de Zanggodinnen wierden overtuygt dat Thalia het werkje netjes had geraeden. Het is zeker om den Philosophischen Steen, zei Apollo; maer, vriend Midas, eer jy die gevonden hebt zal je Stookhuys met Fornuysen en Phiolen in rook vervloogen zyn. Daer mede wierp Apollo de bastaerd gift met een grooten plof in den Poelder Vergeetelheid.

Minerva was met de uitspraek, en deszelfs promte uytvoeringe voldaen, en vertrok met

[p. 186]

een diepe reverentie aen Apollo en de Zang-godinnen naer den Olympus. Thalia, die Statige Dame vertrokken ziende, nam een krans van Gamillen, Violetjes en Magdeliefjes, die ze tot dankbaerheid van haer Nieuwejaers-Gift om de Lier van Apollo stingerde, en blygeestig met haer Kweekelingetjes haer Keeltje tot zyn Lof, liet hooren.

Bokkalini, Secretaris.