Apollo's nieuwe-jaers-gift. Aen het bekoorlyke Hollandsche jufferschap. Deel 1

Zamenspraek tussen een Officier en een Juffer.

Stem: Menuet.

Officier.

CUpido Venus wigje,
Heeft door het geweld
Van zyn boog en Schigje,

[p. 149]

 

My neder geveld

 

Met hart en Vermogen

 

Ik Sterf, Godin

 

Voor uw twee Schoon Oogen

 

Ey toond wedermin.

 

Juffrouw.

 

Wie komt my hier stooren

 

Met zyn droeve klagt?

 

Wie laet zig dus hooren

 

Zoo laet inder nagt?

 

Ik lagh met uw smeken,

 

Het is buyten tyd,

 

Ik wil uw niet spreken

 

Voor 'k weet wie gy zyt.

 

Officier.

 

Ey wild dus niet vlieden,

 

Myn klagt niet versmaet,

 

Die zig aen komt bieden

 

Is in Dienst van den Staet.

 

Ik offer myn klagten,

 

Ach! houd u niet fier,

 

En wilt niet veragten

 

Een braef Officier.

 

Juffrouw.

 

'k Zoek geen Conversatie

 

Vertrek dog myn Heer

 

'k Heb geen Inclinatie

 

Voor een Militair,

[p. 150]

 

Ik buig nooit myn harte

 

Naer Officiers praet,

 

Haer Min agt ik Smarte

 

Dat My niet aen staet.

 

Officier.

 

Dit antwoord te horen,

 

Maekt my zeer ontsteld,

 

Zyt gy niet geboren

 

Uyt een Oorlogs held?

 

Ey! geef my eens reden,

 

Doet my dat plaisier,

 

Wat haetge in de Zeden

 

Van een Officier?

 

Juffrouw.

 

Alle deeze reden

 

Heb ik ras gezeyd:

 

Terwyl dat dog heden

 

Myn voornemen leyt,

 

Van nimmer te wesen

 

Een Officiers Vrouw:

 

Want se hebben te vrezen

 

Veel onheyl en rouw.

 

Officier.

 

Bedenkt eens myn Schoone,

 

Zoo gy ons veragt,

 

Gy komt daer door hoonen;

 

Uw Eygen geslagt,

[p. 151]

 

Ook schynd wel te blyken

 

Aen 't wezen en Air,

 

Dat gy best zoud lyken

 

Voor een Militair.

 

Juffrouw.

 

Dit schynd dus te wezen;

 

Maer Egter, myn Heer!

 

Ik zou altyd vrezen,

 

Myn Hart is te teer;

 

Gy moet veeltyds Streven

 

Door Vuur, Stael en loot,

 

Gy speeld met uw leven

 

In spyt van de Doot.

 

Officier.

 

Myn Lief weest te vreden

 

Gy hebt meer verstandt,

 

Als dat gy de Reden

 

Zo ver steld van kant,

 

Wy moeten ons keren

 

Daer 't beroep ons leid,

 

‘Geen doodt kan ons deren

 

‘Als 't niet is de tyd.

 

Juffrouw.

 

'k Weet dat men geen tyen

 

Des doodts kan ontgaen;

 

‘Maer die 't Vuur wil myen

 

‘Die blyft 'er van daen;

[p. 152]

 

Ik hoop niet te zugten

 

In 't Oorlogs Ellend,

 

Die droevige vrugten

 

Zyn my wel bekent.

 

Officier.

 

Ey! zet dees gedagten

 

Dog maer uyt uw Zin,

 

En wilt maer betragten

 

Hoe zeer ik u Min,

 

Moet ik u verlaeten

 

Ik Sterf van spyt,

 

Ik kan u niet haeten

 

Hoe Fiêr ook gy zyt.

 

Juffrouw.

 

Ik bid u myn Heere,

 

Spreek niet meer daer van,

 

Waerd gy geen Militaire

 

Ligt wierd gy myn Man;

 

Maer nu zyn myn Zinnen

 

Daer niet toe gesteld,

 

Dat ik zou beminnen

 

Een Oorlogs held.

 

Officier.

 

Laet ik dog verwinnen

 

Uw gunst tot myn Loon

 

Wilt geen Charche minnen;

 

Maer wel de persoon.

 

Clarisse myn Schoone

 

Godin van myn hart!

[p. 153]

 

Ach! wilt u eens toonen

 

Geraekt, door myn Smart.

 

Juffrouw.

 

Ik wil u niet horen

 

Gy kunt henen gaen,

 

't Kan my niet bekoren

 

Dat gy hier blyft staen,

 

Gy sult dog niet winnen,

 

Ik lach met uw Smart

 

Uw Dienst te beminnen

 

Stryd tegen myn hart.