Apollo's nieuwe-jaers-gift. Aen het bekoorlyke Hollandsche jufferschap. Deel 1
(1745)–Anoniem Apollos Nieuwe-Jaers-Gift. Aen Het Bekoorlyke Hollandsche Jufferschap.–
Auteursrechtvrij
[pagina 88]
| |
2.
't Was Middernagt,
Toen my dien Heilig kwam bezoeken;
't Was Middernagt,
Ik lag te rusten stil, en zagt:
Hy toonde my, met zoete woorden,
Iets dat myn hart terstont bekoorden,
Heel onverwagt.
3.
Hy had een Meidt!
Die tot de Liefde scheen geboren,
Hy had een Meidt!
Nog Jong, en in haer beste tyd;
Kom zeid hy spring fluks uyt de Veeren,
Ziet hier wat ik u kom vereeren,
En weest verblydt.
4.
Zy heeft terstond,
Haer Voedjen in myn schoen gestoken:
Zy heeft terstond,
m' Een Kus gegeven van haer Mond,
Myn Ziel op dat gevoel bewoogen,
Vond zig door 't Lonken van haer oogen;
Van Min doorwond.
5.
Maer toen den Dach,
Ter Ooster kim' was uytgerezen,
Maer toen den Dach,
Verscheen, wat stond ik droef en zag?
Vermits dat alles was gelogen,
| |
[pagina 89]
| |
Ik was slegs door een droom bedrogen,
Terwyl ik lag,
6.
'k Zogt onder 't Dek.
Schier of ik vloyen wilde vangen;
'k Zogt onder 't Dek,
En al de Hoekjes van 't vertrek,
Dog moest beschaemt gaen hene stryken,
En 'k stond vast op myn neus te kyken,
Gelyk een Gek.
7.
'k Zie meer en meer,
Dat onze vreugd niet lang kan duuren;
'k Zie meer en meer,
De Min vervliegt gelyk een veer,
Die opgejaegt word door de Winden;
Men kan geen Trouw by Meisjes vinden,
Gelyk wel eer.
8.
En als men 't al,
Moet zeggen, 't Minnen is maer dromen,
En als men 't al,
Beschout hoe in dit Aerdsche Dal,
De blinde Minnaers in het vryen,
Zig met een Dooye Mees verblyen,
't Is al te Mal.
9.
'k Wil dan voortaen,
Myn Kop niet meer met vreyen breken,
| |
[pagina 90]
| |
'k Wil dan voortaen,
My door de Reden laeten raen:
En nooit meer om een Meid gaen slaven,
Brengt Sint Niclaes geen beter gaven?
Hy heeft gedaen.
|
|