|
| |
| |
| |
Voorbericht aen den leezer.
APòllo die zyn Zangers benden,
By hem bekend, of onbekenden
Voorleeden Jaer een Kermis schonk,
Om naer 't verigten van hun Zaeken,
De Geesten wat Verheugd te maeken,
Door op te Zingen, dat het klonk:
Was in Ervarenis gekoomen,
Dat Zeek're Narren, ingenoomen
Door snoode Baetzugt, en uit Nyt,
Een hoop Straetdeune, en laffe stukken.
Bestonden op zyn Naem te Drukken,
In spyt van zyn Hoog agtbaerheidt.
En hoe zy reeds aen alle zyden,
Dees Leugen hadde gaen Verbryden,
Hoe zyn beloften, die hy toen
Gedaen had, van nog iets te geeven,
| |
| |
Thans in 't Vergeet-boek was geschreeven,
't Geen strydig was met zyn Fatzoen.
Hy rees vergrimd op van zyn Zetel,
Hoe! sprak Hy, zal men dus vermetel,
Dan spreken durven, van een Man,
Als Phebus? Neen! dat zal niet lukken,
Ik zal die Seldrementse krukken,
Eens laeten kyken, wat ik kan.
Maer ziende dat alreeds de Muizen,
Wyl 't laet was, trokken aen 't verhuizen,
Zoo Eisten hy een Pyp Tabak,
En vond juist, na dat hy een Poosje,
Gezogt had na zyn Tonteldoosje;
Een deel Papieren in zyn zak.
Dit waeren altemael Gezangen,
Die hy had van Thalye ontfangen,
Die veeltyds 's avonds by den haerdt,
In stee van Breyen of van Naeyen,
Parnas met Liedjes gaet bezayen,
Want zy heel Vrolyk is van aerdt.
Dit zyn Warentig fraeye dingen,
Zoo om te Leezen als te Zingen,
'k Ben bly dat ik die daer juist vondt,
Sprak Phebus: En ging sitten deunen,
Dat 't Porcelein begon te dreunen,
't Geen op zyn Cabinetje stondt.
Na hy tot barstens van zyn Longen,
Die stuk voor stuk had uitgezongen,
| |
| |
Voegd hy die zinlyk by malkaer,
En sey ik zal se eens Corrigeren,
En aen de Hollandse Jeugd ver-eeren,
Of schenken tot een Nieuwe-Jaer.
Hier op ging hy zyn Stalknegt roepen,
(Een Mof de groenste aller Poepen,)
Hier Eezel, riep hy; altyd traeg,
Hoor hier eens: zonder lang te dralen,
Ga Pegazus ter Wey uit halen,
En ry te post naer 's Gravenhaeg.
Maer Hans die ryklyk hallef dronken,
Nu reeds in 't Hooy had leggen ronken,
Had in dat reisje niet veel sin,
Posthausent, zachter, 't wedder haegelt,
Ond Pegazus er ist fornaegelt,
Das jachten slacht der Teubel in.
Apol, die wist, dat goeje woorden,
En geld, den Mof zyn hart bekoorden,
Stak hem een fooytjen in de Poot:
Beneffens het Paquet met Zangen,
't Geen hy moest aen den Drukker langen,
Waer op dat Hans zyn Bakhuis sloot;
En Zadelde zyn Ronsinantje,
Dat voort stapte op een zedig trantje,
Zoo vlug als een gespannen Haes,
Nu stil stond, dan weer Galoppeerde,
Tot datze in 't Haegjen ariveerde,
Juist op het Feest van Sint Niclaes.
Waer op terstond een party Spreeuwen,
| |
| |
Begonden overluyd te schreeuwen,
Ho! Sinter Klaes goed Heilig man,
Ey wild ons een Ver-eering geeven,
Ons schoenen zyn nog leeg gebleeven:
Maer Hans die stoord er zig niet an,
'k Heist (Zachter) aber nicht Sint Klase,
Ich bin den Haus-knegt von mien Base,
Der Phebus heist, stil das geraes,
Ich bring was Lietjes om zu kweelen:
Elk riep hier op met luider keelen,
Lang leef Apol, die milden baes.
Naer 't Viziteeren van de Stukken,
Zoo ging men vrolyk aen het Drukken,
En maekten 't Werkje vliegens klaer;
Ziet daer Messieurs, hoe deze Grollen,
Zyn in de Wereld komen rollen,
Die me u schenkt tot een Nieuwe-Jaer.
Nu hebje ryklyk stof tot zingen,
Van allerhande fraeye dingen,
't Zy van Liefde of van de Wyn:
En mooglyk zal het konnen strekken,
Om groter Geesten op te wekken,
Die Meesters in de Zangkunst zyn.
|
|
Auteursrechtvrij