Apollo of Ghesangh der Musen

Sonnet.

OP d’ruysent witte strant der Schevelinghsche baren,
Midts al de stralen Prins de Hoorisont ghenaeckt,
En grisaert schuyment tooren zijn rasen had ghestaeckt,
De golfkens recht uyt vreucht gantsch dertel hippelend waren.

Gh’lijck of de trotse Zee als liefkens t’saem vergaren,

Hen lief en soet ghespreck, waer lievers wensch na haeckt,
Int minst niet stooren wil, was ick onlanghs gheraekt
Met Selia mijn schoon, die schriftelijck wil verclaren

’T gheheim haers eele herts, en schreef in’t sant ’t beduydt,

Haer liefd verandert niet, ach doen mijn ziel most beven,

[p. 103]

 

Van vreucht, des anderdaechs was ick voor tijdt ons Bruydt,

 

Ter plaets desschrifts, elaes, Boreas had ghedreven

 

’t Beduyt mijnes ghelucks het heylich woordt niet uyt,

 

En vandt ach my haer liefd verandert, ’t eyndt mijns leven.