Apollo of Ghesangh der Musen

[p. 32]

[O Schoone Phoenix voochdesse van mijn ziel]

Op de voys van ’t Engels Siesken.

O Schoone Phoenix voochdesse van mijn ziel,
Voor wien ick gestadigh my buygend’ neder kniel,
Sint dat ic mijn ooghen, op u beroemtheyt sloegh,

Helaes ontdroegh

Ter schicht, ’t gesicht, ’t herts vryheyt vry, terstont van my,
Het welck by dy, in slavernij, sich willich hem verplicht.

Mijn borst geplondert wert door u schoonheyts vlam,

Als uyt u ooghen de Min gheblixemt quam,
Door ’t bloedt verkrompen de verwemy ontweeck,

Mijn tongh besweeck,

De reen, alleen, behielt ick maer, dees kracht in haer,
Te uyten swaer, mijn ramp spoet daer, ic steedts in werd bestreen.

Met droeve stemme verheven van gheluyt

Drangh my het suchten ten banghe bosem uyt,
Het klaghen vloogh in d’ooren van mijn vrou,

Beweeght met rou

Soo wert, haer hert, dus sy my set, door mijn ghebet
Een soeter wet, en heeft ghelet, op al mijn wreede smerte.

’T ghemoet weerstreefde teghens der minnen bandt

Die diep ghedoocken sat in mijn inghewandt,
Dus te laet gewapent ic met het harrenas, van reden was
Hier door, ick koor, u dienst en sal, mijn euws ghetal,
V stadigh al, zijn te gheval, soo ick u bij eede swoor.

Lof o Princesse ’t leet ick om u besuyr,

Werdt weder ghesalft door goetheyt der natuyr,
Met u lieve jonste die minnelijck tot my vloeyt,

En my ontboeyt

Wt ’t juck, vol druck, dus u persoon, verdient tot loon,
Een Lauren kroon, dat ghy o schoon, my gunt soo groot gheluck.

Deughd verwint.