Antilliaanse Cahiers. Jaargang 1-2

[p. 81]

Verval

Aan een zeer vermoeide krater
bloeien felle kleuren
en het vuren van de wortel
diep beneden niet gerept
gaat gedurig verder vreten
de spanning pleit niet
voor de onrust die hier broeit

Wanen mensen zich te zien
boven deze hete massagolven
van vereenzaamd valse moed
hebben wij niet eerder al geweten
dat het spreken grijnzen doet
de eigen kille wezengloed
wij zijn lichten die niets raken

Uit het vuur zijn wij gekomen
en duren in het vuur weer voort
onze vreemde vader vreest
in het eigen kind een kribbedier
lege liefdesdromen blijven dor
en baren in het niets
gebrek aan denkinstincten