Antilliaanse Cahiers. Jaargang 1-2

[p. 6]

Leo Vroman
Het komt

Het komt! Komt hongertraag de hoek omhoeken-
aanstaar zijn benenkwispel die zich herwaarts buikt;
herwaarts hangen zich zijn bordenbroeken
en schuurt zijn haarvertakking die de muur bestruikt.

Twee hobbelkussens bollen soepvlies-dik;
een haakhand noemt zich ader-harig vader
doch achterslaaft zijn slaagbedronken blik
en onontkijkbaar fronst zijn vloekwang nader.

De baard, oneetbaar droog, roest veldoorlopen,
de oogbal wringt zich naadloos bitter dicht,
een beurse bronbek barst behoeftig open,
schatert zich scheurbloed in het maangezicht

Later ontwaakt de ziel in 't zoetste heden.
Gebald is nog het hart, als 't hoofd reeds wenend hoort
fluiten boven lommerlicht en vrede.