Amsterdams minne-beekje. Deel 3

[p. 29]

Amarilli Mia Bella.

ROsimonda mijn Enghel,
Mijn tweede ziel, mijn hart,
Mijn soetste leven,
Sonder wien 'k my begheven
Sou in de doodt, want liever my het sterven
Waer, lief dan u te derven,
En dat ick niet, u door mijn vyerigh minnen,
Rosimonda, R. R. soud ghewinnen.

2 Midts dat ghy saeght mijn Hemel,

Mijn soete vreuchdens born,
Hoe dat ick stadigh,
Op hoop van u ghenadigh
Tot mywaerts eens te vinnen, gingh vertoghen,
Mijn droeve druck voor ooghen,
V levens licht stelden mijn bitter lyden
Op dat ghy naer myne smerte,
Die 'k in't Herte
Voel, verblyden.

[p. 30]

 

3 Die my, o Son en Mane,

 

Soo lieftich nu bespringht,

 

Beneemt my 't rusten,

 

Doet dat geen soete lusten

 

My dienen meer:

 

Waer door dat enckel swaerheyt,

 

En spoock, jae doodes naerheyt

 

My komt versellen,

 

Tot dat u vrolijck wesen

 

Rosimonda, R. R. is verresen.

 

4 Dat my, sielens verquickingh

 

En troostens helle baeck,

 

Soo ingenomen

 

Heeft, dat ick niet bekomen

 

Heb so veel machts, om eens mijn mont t'ontsluyten,

 

En u mijn pijn te uyten,

 

Die my beset, en my noch meer sal plagen,

 

Soo ghy die niet, mijn verkoren, door u gunste

 

Gaet verjagen.

 

5 Die ick u nu, mijn waertste,

 

Door pen en inckt beschrijf.

[p. 31]

 

Ghy mijns erbarmen

 

Wilt, en mijns pijns ontfarmen

 

Zijn gunstich, dat, lijck mijn druck is geresen

 

Wt u, soo wilt genesen,

 

Met dijn gesicht my die heel smeul tot asschen,

 

Soo mijn droefheyt, door u goetheyt,

 

Lief ghy niet, komt af te wasschen.

Vita mortalis vigilia est.