|
| |
Een Nieuw Lied.
Op een Aangename Vois.
Sa Vrienden komt in 't ronden,
Wat ik breng voor den dag,
't Zal dit niet verzwygen,
Men zag die Vrouwtjes zwieren,
Gy wilt die zaek verstaen,
Een Viesiet-dag te vieren,
Daer was een Vrouw in de kraem,
Het was maer om te smullen,
Komen daer van op straet.
Die Vrouwtjes waren binnen,
Schier van verstand beroofd,
Een Falie die zy daer hingen,
Een Vrouw daer op het hoofd,
Die Vrouw als eenen vromen,
Met eenen stoel geklommen,
| |
| |
Een vot tusschen haar tanden,
Zo als men een kindje geeft,
't Was als een Offerhande,
Nooit schoonder klugt geweest:
Dan gingen zy aan dansen,
Maar twee drie jonge knapen,
Die kwamen die al te zien,
En 't buur had uitgeseken,
De Vroutjes aan het drinken,
Ik laat een ieder denken;
Zo en geeft hy my geen wonder,
Die Vrouwtjes zagen vies,
Zy riepen wel wat drommel,
Maar 't was al Menschen pis.
Die wyven aan tempeesten,
Het wiert daar als een hel,
Zy zagen bleek als geesten,
Zy hielpen daar malkander,
De een riep tegen de ander,
Zyn broek wierd afgedaan.
Maar Iacobus gy moet weeten,
| |
| |
Maer al die and're zaken,
Wy moeten hem nog uitligten,
Al met een brandende kaers,
Zy riepen zonder zwigten,
Van agter aen zynen naers,
Met het hemslip in de handen,
Zo kreeg hy daer zyn straf,
Geen vlugger in ons landen,
Hy riep dan niet als gratie,
Liep op de straet al klagen,
Wel ag wat droevig kruis,
Eer hy kwam uit zyn huis.
De tweede viel aen gruisen,
Dit liet daer menig zugt,
Hy dagt ik moet verkuisen,
De manke zonder spreeken,
Van hals of been te breeken,
|
|
Auteursrechtvrij