Amsteldamsche minne-zuchjens
(1643)–Anoniem Amsteldamsche minne-zuchjens–
Auteursrechtvrijop verscheyde nieuwe wijsjes, door lievende gheesten uyt ghestroyt
[pagina 1]
| |
Toon: O schoone Nimph, aen zie een Magtig Kooning.
NOch oog ik, lieve Beelt! op uw genade.
Ey! weyger my haer niet,
Op dat ik tich, in Zoete vreugt, weer bade,
Voor 't bittere verdriet;
Dat my, nu over 't Jaar, soo deerlijck pijnde,
Dat ik, als van u gunst berooft,
Die my veel vreugden had belooft,
Te zichtbaer quijnde.
| |
[pagina 2]
| |
2 Ik quijnde, Ja, ik quijnde, tweede leven.
Ik kon my uyt het licht,
Dat my eer zo verlichte, niet begeven
Tot rust, om dat de plicht
My hand te zeer, door gunst, aen u verbonden.
Niet anders, Lief, vertrooste my,
Dat ik my Zuyver vond, en vry
Van deze Zonden,
3 Die onse strick van vrindschap Zoo ontstrickte:
Doch 't scheen, doe 'k oorzaak wist,
Dat hoop my troost' en weer verquikte:
Maer 'k had my noch vergist.
Uw gunst was al te zeer voor my ghesloten.
Denk eens hoe dat ik my bevond,
Toen ik, O ramp! Zoo deerlijk stond
Voor 't hooft ghestoten.
4 Ik mogt, straet op straet neer, wel deerlijk treuren.
Ik treurden al om niet.
My mogt de gunst, die 'k wenschte, niet gebeuren.
Ik bleef in mijn verdriet,
| |
[pagina 3]
| |
En 't scheen dat ik daer in zou eeuwig blijven.
Gy woud my, O te strengen Wet!
Op dat ik u bedaerde, met
Geen uur gerijven.
5 Maar even stuurs denck voor 't aenzicht bieden.
Noch denk ik op dien nood.
Zal my van u geen hoop of troost gheschieden;
'k Verwacht'er van de dood,
Die my gewillig zal van leed bevryden.
Zy krijgt, al isse wreed en fel,
Met my, door 't noodelots bevel,
Wel medelijden;
6 Want mijn benaude Ziel stelt, als beladen,
Op haer heur leste hoop:
Dies bid ik, knoop, ey: knoop, 't zal u niet schaden,
Toch weer ons vriend schaps knoop,
Die my op Aerd, een Hemels vreught toe zeyde.
Zoo gy 't niet, metten eersten doet;
Ik zweer u, schoone, dat ick moet,
Voor eeuwigh, scheyde. Mon Heure Viendra.
|
|