De Amsterdamsze gaare-keuken

Het Beklag van een Vryster over het verliezen van haar Maagde-blom.

Stem: Als 't bgint.

ô! MInnelust en korte vreugd, Och! waer is nu myn jonge jeugd, Myn eer myn alderwaerste pand, leid nu geworpen in het zand.

Een die myn bloempje heeft geplukt en van zyn steeltje gerukt, Die houd of hy my niet en kend, Nu hy my schandelyk heeft geschend.

Of is 't om 't groot goed dat gy draegd, Waerom hebt gy myn dan behaegt en van te vooren dat niet bedogt, Eer gy my hebt ten val gebrogt.

Heb ik u tot een val gebragt, Och! och! dat

[p. 91]

 

had ik nooit bedagt, Heb ik het Roosje van u ontfaen, Den Roozeboom die is blyven staen.

 

 

 

't Is waer den boom is blyven staen, Maer 't Maegden roosje hebt gy ontfaen, Dat was myn eer myn beste rood, Gestoolen uit myn maegden schoot.

 

 

 

Wel waerom liet gy myn begaen? en hebt gy 't alles niet toe gestaen: Het spreekwoord zeid myn zoete kind, Verzint een zaek eer gy begint.

 

 

 

Myn lief eer gy zo verre quam, Dat gy myn Maegde-roosje nam, Ik was door de liefde zo zeer verblind, Dat ik mijn eer niet heb gekent.

 

 

 

Wel heeft het u dan zo behaegt: Wel waerom dan over myn geklaegt? Wel waerom myn ten toon gebragt; Dat ik u schandelyk heb verkragt.

 

 

 

Om dat gy myn ter zyden gaet, Van droefheid word ik disperaet, Die myn wel eerde waer ik quam en die myn in zyn armen nam.

 

 

 

Myn lief en slaet geen woorden agt, Die men spreekt op het bedde zagt, Of voor het Authaer van de Min, Die gaet verkeerde wegen in.

 

 

 

Myn lief en staekt u droef getraean, Want onze zaek is af gedaen, Myn Ouders en willen het niet verstaen, Dat ik met u zou Trouwen gaen.

 

 

 

Daer is u Vader met 'er daed, 't Wil zyn een man van hoogen staet, Op snyders Tafel is hy wel eer, Geworden zo een grooten Heer.

 

 

 

En uw Moeder met ootmoet, die 's morgens kreeg haer eerste groet, Als zy ging melken met haer jok, Ontmoeten haer dien ouden bok.

 

 

 

Oorlof Maegdekens met 'er daed, die nog u bloempje cierlyk staet, Maer u voor zo een plukker wagt, die dan 't mooiste bloempje niet en agt.

[p. 92]

 

Adieu myn afgescheiden Bruid, Maer eer ik nog myn lied besluit, 't Is door myn Ouders hoogen moet, dat 'k van myn zoet lief schyden moet.

 

 

 

Ik afgeschyden Bruidegom, Ik ga verkeerde wegen om; Maer die gy op Menschen vastelyk bout, Hem op een losse grond betrouwt.

EINDE.