De Amsterdamsze gaare-keuken

[p. 31]

Het droevig Uit-einde der Liefde.

Vois: Van de Blaauwe Vlag.

De Liefde met een zoet genugt, Baert zo meenig droevig gezugt, Gelyk ik u zal verhalen, Van een Koopmans zoon verstaet, In de Rotterdamze palen, Die een Dogter Minnen gaet.

Deze Dogter met 'er spoed, Was een Linnenayster goed, In zyn Vaders huis wilt letten, Diende zy voor Kost en Loon, Waer op hy zyn Sinne zetten, Op dees eerbaer Maget schoon.

Sprak tot haer zo menigmael, Met een minnelyke tael, Schoonste die daer leeft op Aerden, 'k Kom u bieden aen myn Trouw, Mogt ik schoone blom vol waerde, U genieten tot myn Vrouw.

Sy als een eerbaere Maegd, Sprak tot u myn geen Liefde draegd, Steld op myn dog niet u zinnen, Ik en heb niet als myn Eer; Gaet een ed'le Dame minnen, Want gy zyt een magtig Heer.

Deze Ionker rein van Min, Sprak myn overschoon Godin, Laten wy t'zamen vereenen, Tot de dood ons leven scheid, Daer is een ring met zeven steenen, Tot een blyk van trouwigheid.

Deze Maegd door min bevaen, Heeft zyn Trouw genomen aen; Sy omhelsden met haer beiden Toen malkander met genugt En zy zwoeren nooit te scheiden, Waer op dat zy raekt bevrugt.

Hy heeft zyn Vader gevraegt, Om te Trouwen met dees Maegt; Vader wilt u niet verstooren, Laet het wezen dog u zin, Want ik heb haer trouw gezworen En gekreegen tot de Min.

[p. 32]

 

De Vader sprak zeer Opstinaet, Neen ik dat niet toe en laet, 'k Sag u liever voor mijn oogen, Met een strop om uwen keel, Eer ik dit ooit zal gedogen, Kiest een ryke tot u deel.

 

 

 

Vader als het wezen kan, Laet het dog geschieden dan, Laet ons Trouwen t'onzer baten, En ons schanden dog behoed, Want ik zal haer nooit verlaten: Sy draegt van myn vlees en bloed.

 

 

 

De Vader met een looze grond, Sprak gy moet van hier terstond, Naer Moscovien gaen varen, Nemen u Negotie waer, Als gy t'huys komt van de Baren, Sult gy Trouwen met malkaer.

 

 

 

deze Ionker met bescheid, Heeft het aen zyn Lief gezeid, die daerom droefheid ging toonen; dog hy sprak met goede moed, daer zyn duizend goude Kroonen En een brief al met myn bloed.

 

 

 

Sy was daer niet mee te vree, Sprak Lief laet ik varen mee En zy gingen overleggen, Haer in 't Schip te bergen dree, Sonder iemand iet te zeggen, Tot zy diep waeren in See.

 

 

 

't Schip voer uit de Maes zo voort, Na Moscovien dit aenhoort; dog de See met Storm en Winden, Bragt haer op een Klip aldaer, dat het Schip in 't kort verslinden En zy alle in doods gevaer.

 

 

 

't Volk quam dog ter nauwer nood, Nog te Land met Sloep en Boot; dog de Koopmans Soon verheven, Is op Gods genade heen, Op een Plank in See gedreeven, Met dees Maget vol geween.

 

 

 

Na twee dagen tyd zeer klaer, Wierden zy het Land gewaer, In Muscovien wilt weten, Kwa-

[p. 33]

 

men in een Bosch te land, Daar zy zogten na wat eeten, 't Geen haar diend tot onderstand.

 

 

 

Als zy zyn in 't Bosch gegaan, Quamen daar twee Beeren aan; Droefheid zag me daar gebeuren, Want dees Beeren als verwoed, Gingen deze maagt verscheuren, Dat dees Jonker treuren doed.

 

 

 

Hy schryft daar op staande voet, Eenen brief al met zyn bloed, Met het opschrift daar beneven, Waar in dat hy schult en al Aan zyn Vader klaar gaat geven, Van dit droevig ongeval.

 

 

 

Hy neemt daar een kort besluit, Ook te sterven om zyn Bruid, Trekt de degen van zyn zyden Stakse in zyn jonger hert, Waar door hy in korten tyden, Van de dood verslonden werd.

 

 

 

Een Pelgrim quam daar voor-by, Vond dees brief nog aan zyn zey, Gingse tot Muscouw bestellen En van daar op Rotterdam, Aan zyn Vader die met quellen, Dees droeve tyding vernam.

 

 

 

Deze Koopman dit gelooft, Wierd van zinnen heel berooft, Dat hy wygerde de gratie, Aan zyn zoon tot d'egte Trouw, Hy heeft hem uit disperatie, Gaan verhangen aan een Touw.

 

 

 

Hier kan ieder geven agt, Wat de liefde heeft voor kragt, Als twee herten t'zaam vergaaren, Door de liefde rein van aard: Ouders wil haar laten paren, Eer't weerhouden droefheid baart.