De Amsterdamsze gaare-keuken

Den vergrammende Minnaar, verlatende zyn trouwelooze Matres en neemt zyn toevlugt tot Bacchus.

Stem: Van Barcelona.

ACh! wat valt het minnen, Bedroeft en bitter hert, Die hert en zin, Steld op de min, Baert hem zomtyds veel smert: Ach bedroefde minnen, Hoe hebt gy myn zinnen Getrokken, eerlooze meid, Hoe hebt gy myn verleid.

Laster moet ik spreeken, Van uw' ontrouwe maegd, Gy zyt die geen, Daer ik om ween, Die myn gestadig plaegt, Hebt gy niet myn zinnen, Getrokken tot minnen En laet gy myn tot spot Doopen voor ieders zot.

Hebt gy niet gezwooren, Trouw te zyn tot 'er

[p. 18]

 

dood, Hoe komt dat gy, Zeg snoode pry, My nu helaes verstoot? Denkt gy hy zal sterven, Als ik u moet derven, Neen ik stel malle zottin, Myn hert voort van de Min.

 

 

 

Minnaers zyn maer slaven, Altyd vol zorg en pyn, Ik zal myn leed, Dat ik wel weet, Met een helder glas wyn, Lustig op gaen spoelen, Laet de minnaers woelen; Weg met al die malligheid, Ik lag wat met de meid.

 

 

 

Laet ons vreugd hanteeren, Terwyl 't ons beuren mag: O koelen wyn, Hoe smaekt gy myn, Aboes op dit gelag, Liever dood gedronken, Als in Min verzonken Minnaers doed gelyk als ik Houd u uit Venus strik.