Alvoorder. Jaargang 1

[p. 106]

Verzen

Wanneer des avonds op de verre hei
de koelte daalt, en schreierige rust
in groot erbarmen 't eindeloze kust,
dat wacht zo roerloos als in toverij.

Kalm onbewogen staat de bomenrij,
door heilge stilte als in slaap gesust,
ver is verzwonden alle leed en lust
van 't onbewogen, dromend luchtgetij.

Zoals een wandlaar, die daar meimrend dwaalt,
in tranen breekt, wijl grote kalme vree
hem in verlangerigen boezem daalt,

zo voel 'k mij nu. Mijn bleke, kranke wee
is in mijn vredend leven heengedwaald
dat breed gaat deinen als een kalme zee.

[p. 107]

 

'k Ontwaak in 't rillerige, vale licht,

 

dat bleke morgend over de aarde giet;

 

mijn arme hoofd, dat stil ternederligt

 

is bang en leeg, en waagt zijn peinzen niet.

 

 

 

Aan grauwe hemel houdt een vaag verdriet

 

zijn schuwe blikken stil op mij gericht

 

'k voel hoe de slaap mijn arme ogen vliedt

 

die dwalend kijken uit mijn heet gezicht.

 

 

 

O droeve morgend, komend met een zucht,

 

gij wekt het leven in mijn lichaam weer,

 

dat loom en moe is, van al leed en lust!

 

 

 

Mocht ik maar soezen met mijn stil begeer

 

in eeuw 'gen nacht van dromen, klaar en teer,

 

van 't kille leven zalig - onbewust!

 

 

 

Antwerpen.

 

 

 

Alfons De Ridder.