Ad Interim. Jaargang 4

[p. 169]

Zon

Ik kan het toch zoo moeilijk verbergen,
als 'k gek van zon en landschap ben
en diep in de oogen van de menschelijke dwergen
de laatste foto van de zon herken.

De winden maken takken van mijn haren
en ik ruisch mede in bruischend park en bosch.
Hoe luider stormen komen aangevaren,
hoe luider 'k in de lucht zing: laat mij los!

Er is een wervel, die 'k mij niet kan sparen,
de sprong in 't blauw, de duik naar 't jongste licht.
Ik wil de zon in alles evenaren
en alles rijpen met een ster-gezicht!

Pierre Kemp