Ad Interim. Jaargang 3

[p. 88]

Het lied van den dood

Proloog

Nu eindlijk, in den nacht, vang ik het aan
het lied, dat ik zou schrijven van den dood;
mijn geest breekt open als een moederschoot,
uit donkere lendenen vindt het woord zijn baan.

En vóór mij staat het doodenhoofd, verlicht
schrikwekkend helder door de felle lamp:
het neusgat, holle oogen en de kramp
des grimgen grijnslachs in het naakt gezicht.

Mijn lotgenoot, mijn woordenlooze vrind,
nu al wat goed was voor mijn hart verdween
nu het schip vertrok ben ik met u alleen
met u dien ik wachtend op mijn tafel vind.

Het is slechts één seconde, die ons scheidt,
het oogenblik dat dit onrustig hart
de vleugelen strijkt en als een vogel zacht
uit het gerucht naar de eeuwige stilte glijdt.

Dan staat dit hoofd op tafel en vergaat
onder uw grijnslach en de nacht begon,
een laatste vogel die zijn nachtlied zong
buigt moe zijn snavel op de borst en slaapt.

En in den ochtend wordt de wereld rood,
de klok tikt voort de wagens trekken aan
de vogels juublen weer en in de laan
bloeien de bougainvilles hun huivrend rood.

Ik heb wel vaak gehuiverd in een schoot
ik heb meenge borst en meenge heup gestreeld
ik heb veel menschelijk lief en leed gedeeld,
maar ik heb slechts één moeder en één dood.

Louis de Bourbon

Soerabaia, Januari 1939