Ad Interim. Jaargang 2

[p. 243]

Cola Debrot
Drie sonnetten

De opiumschuiver

Niet langer leef ik van gebeurtenissen,
die ons toekomen uit de buitenwereld.
Treft mij iets droefs of sprookjesachtig heerlijk,
't komt uit mijn ziel, waar grenzen zich verwisschen.

Ik heb gemeend, terwijl ik mij vergiste,
dat het geluk vast nooit zou wederkeeren,
maar 'k laat mij door het leven niet bezeeren
en zelfs de vrijheid zal ik niet meer missen.

Wie mij weerziet, hij ziet niet weer den zwoeger
naar t' eeuwig ideaal, waarmee ik vroeger
mijzelf voor wanhoop poogde te bewaren.

Ik hoef niet meer conflicten te verzoenen,
al zie ik zuchtend, tusschen mijn vizioenen,
de oogen van de Waanzin naar mij staren.

[p. 244]

De profundis

Door nachtlijk blauw, in mijn angstdroom gevloden,
verdwaal en dool ik met verhaasten tred,
uit mijn onzalig, zij 't behaaglijk bed
straks naar mijn wanhoop of mijn doem ontboden.

Een nieuw hart heeft die u aanroept van noode,
o Heer, een nieuw hart en een nieuwen mensch.
Verlaat mij niet! Leen aan mijn vurigen wensch
het oor! Ik klaag mij aan, een levend-doode!

Ik ben geschapen naar Uw Eeuwig Beeld.
Zoo Gij niet redt, tot wien zal ik mij wenden,
die mij mijn zondige loopbaan niet verheel

nu ik U smeek: gord mij met moed de lendnen,
opdat ik in mijn wanhoop niet verspeel
't blank licht, waarin mijn nacht koom' tot zijn ende.

(Vrij naar Quevedo)

[p. 245]

De muze

Voor D.A.M. Binnendijk.

Vóór het nieuw rhythme vloeit, bereid U voor
op de benauwenis der eenzaamheden.
Slechts wie de donkre uren heeft doorleden
vindt bij zijn Muze eindelijk gehoor.

Een oude wereld gaat in 't hart teloor
en haar verschijning, jarenlang beleden,
wordt, schoon gekoesterd, tegelijk gemeden,
voordat het licht der nieuwe daag'raad gloor'.

Laat na naar roes of naar gevoel te dingen,
der Muze vleugelslag wordt men gewaar
in ijzige windvlaag van zielshuiveringen

als oude melodieën wonderbaar
zich mengen met het onvergeetlijk zingen
der bronzen stemmen van het Nieuwe Jaar.