Biographisch woordenboek der Nederlanden. Deel 8. Eerste stuk

[Pieter Hendriksz.]

HENDRIKSZ. (Pieter), werd 20 Augustus 1779 te Enkhuizen geboren; een zoon van Anthonius Petrus en van Adriana de Lange, broeder van den reeds genoemden Daniel Henricus. Aanvankelijk voor de burgerlijke heelkundige praktijksoefening bestemd, en als heelmeester voor eene stad bij de provinciale geneeskundige commissie van Groningen, in den jare 1804, bevorderd, ging later over tot de militaire geneeskundige dienst, waarin hij tot den graad van chirurgijn-majoor opklom. Vervolgens verliet hij de militaire dienst, ten gevolge van een beroep als lector in de ontleed- en heelkunde aan de Groninger hoogeschool. Deze betrekking werd vervangen door die van buitengewoon hoogleeraar aan dezelfde academie, waarbij hem tevens den graad van medicinae en chirurgiae doctor verleend werd. Eindelijk in 1829 werd hij benoemd tot gewoon hoogleeraar aan dezelfde hoogeschool. In den jare 1826, toen voornamelijk de provincie Groningen door een allernoodlottigste volksziekte geteisterd werd, maakte prof. Hendriksz. zich verdienstelijk, door het tot stand brengen van een hospitaal te Groningen, ter verpleging van menigvuldige hulpelooze zieken. Toen in 1831 de Aziatische cholera al dieper in Europa doordrong en ook onze gewesten bedreigde, werd hij met de Med. doctoren Beckers en Arntzenius, gesteld aan het hoofd eener commissie tot het onderzoek der ziekte op de plaats zelve, alwaar zij destijds in groote hevigheid woedde, en bezocht en verbleef diensvolgens vele maanden te Hamburg en te Berlijn. Na den afloop dier zending en het ontwerpen van een doorwrocht rapport, werd hij met zijne mede-gecommitteerden door den Koning met een kostbaren ring met brillanten vereerd. In 1832 verzocht en verkreeg hij zijn eervol ontslag als gewoon hoogleeraar aan de Groningsche hoogeschool. Een beroep

op hem uitgebragt, als hoogleeraar aan de clinische school te Amsterdam, waartoe hij aanvankelijk niet ongenegen scheen, heeft hij echter bij nader beraad begrepen niet te moeten aannemen, maar verkoos zich in de nabijheid van 's Gravenhage, op het aangenaam buitenverblijf Zuijderburgh, neder te zetten, om zich aldaar aan de verpleging, voornamelijk van heelkundige belangrijke ziektegevallen, toe te wijden. Hij was ridder van den Nederlandschen Leeuw, en lid van bijna alle inlandsche geleerde en van zeer vele buitenlandsche genootschappen. Laatstelijk nog in het jaar 1841, werd hij door den Koning benoemd als lid eener commissie tot herziening der geneeskundige wetten en verordeningen in Nederland. Een gouden medaille door Z.M. aan de leden der commissie voor dien arbeid toegewezen, heeft hij echter door de vertraagde vervaardiging van het eerbewijs, voor zijnen dood niet kunnen ontvangen. Hij overleed, na een langdurig lijden, den 30 October 1843, op zijn buitenverblijf Zuijderburgh. Hij zond in het licht, behalve in tijdschriften en in vereeniging met anderen:

Oordeelkundige beschrijving van de voornaamste heelkundige operatiën in het Nosocomium Academicum te Groningen van 1810-1815 met platen. Gron. 1816. gr. 8^o.

Heelkundige operatiën en waarnemingen in het Nosocomium Academicum te Groningen, gedurende 1815-1817 met platen. Amsterd. 1823. gr. 8^o.

In de Annales Gron. 1828-1829, Oratio de Medicina et Chirurgia non sine utriusque damno separandis.

Zie Konst- en Letterbode 1843, N. 46; Muller, Cat. van Portrett; Naamlijst van Nederd. Boeken 1790-1832; Handelsblad 5 Sept. 1857 en het Acad. Programma.