Biographisch woordenboek der Nederlanden. Deel 7

[Johan van Gent]

GENT (Johan van), Heer van Oyen en Dieden, zoon van Walraven van Gent en Elisabeth van Raesfelt. Omstreeks 1530 geboren, was hij Jagermeester van Gelderland, en werd weldra tot gewigtiger aangelegenheden geroepen. Hij woonde de vergadering der Algemeene Staten te Brussel bij, en teekende mede de Unie aldaar in 1577 gesloten. In 1578 werd hij met Philips van Marnix naar den Rijksdag te Worms gezonden, om de toegenegenheid der Duitsche vorsten voor deze gewesten te winnen. Deze bezending liep vruchteloos af. Na den dood van Prins Willem I werd hij in 1584 wegens Gelderland afgevaardigd, om de opperheerschappij over deze gewesten aan den Koning van Frankrijk aan te bieden.

Toen in 1594 van wegen den Aartshertog Ernst van Oostenrijk vredesvoorstellen gedaan werden, trad van Gent met de afgezanten deswegens, Otto Hartius en Jeronimus Coman, in onderhandeling. Hij bragt ook de beide afgevaardigden op de gevangenpoort te 's Gravenhage, waar Michiel Renichon gevangen zat, om hun uit diens mond te doen vernemen, dat de Graaf van Barlaymont hem had aangestookt Prins Maurits en anderen te vermoor-

den. Zijn verder bedrijf is ons onbekend. Hij leefde nog in 1613. Uit zijn huwelijk met Wilhelmina van Wachtendonk liet hij onder anderen twee zonen na, Walraven en Otto, die beiden volgen, en eene dochter, Margaretha, gehuwd met Floris van Merode.

Zie Bor, Ned. Oorl. B. XXXI. bl. 815 (30), 817, (32); Wagenaar, Vaderl. Hist. D. VII. bl. 200, D. VIII. bl. 55; de Jonge, de Unie van Brussel, bl. 63; Scheltema, Staatk. Ned. D. I. bl. 367, 368. Groen van Prinsterer, Archiv T. VI. p. 355, 356; Geschiedk. aanteek. omtrent Fred. Hendr. enz. bl. 99.