Oude Vlaemsche liederen

LXXIV.
Het ruitertje.

Een Ruytertjen jongh van jaren,
Hy vrijde een meysje soet,
Hy vrijdese vierde half jare,
Te komen in haer gemoet.
Hy boodse de trouw, en de minne was soet,
Hy boodse de trouw, en de minne was soet,
Als sy malkander sagen schoon lief,
Veranderde beide haer bloet.

Sy sprak met soete woorden:
‘'k Heb alsoo wel verstaen,
Gy gaet op een ander vryen,
Gy meugter wel henen gaen.
G'hebt al u moeyte voor niet gedaen, bis.
Gy komt er my veel te selden, schoon lief,
Daerom laet ick er jou gaen.’

- ‘Dat ick jou veel te selden kom
Is my van herten leet;
Een ander lief wil ick vryen,
De werelt is wijt en breet:

[p. 191]

 

'k Wil vryen die mijner gebeuren mag.’ bis.

 

- ‘Gy meugter my niet gebeuren, schoon lief,

 

Al vrijde gy jaer en dagh.’

- ‘Al staen ick voor jou deurtje,
'k En bidder jou om geen broot,
Gy meugter my niet gebeuren,
Wel Edele Roosje root,
Oorlof, mijn lief, ick schelder jou quijt bis.
Jou hertje dat sou wel breken, schoon lief,
Dat ick noch langer beyt.’

Hy stacker sijn paert met sporen,
Hy rieper so luyde: ‘O mijn!
Mijn vryen is nu verlooren,
De vrijsters die vryen mijn.
Oorlof, het moeter gescheyden sijn; bis.
Schenckt sy my de roode roosjes,
Ick schenkje de koele wijn.’

[Haerlems Oudt-Liedt-boeck, 27^e druk. Amst. 1716, bl. 44.]