Oude Vlaemsche liederen

[p. 188]

LXXIII.
Losse tong.

Daer was laetstmael een ruiterken,
Die in het wijnhuis sat,
Hy en deed er niets dan praten
Van zijn schoon lief dat hy had:
‘En ik heb er een lief, een overschoone maegd,
'k Zal zien by haer te geraken
Tot dat zy my liefde draegt.’

Het meisjen aen den trap
Al van de kamer stond,
Zy hoorde deze woorden
Uit haer schoon lief sijn mond;
En sy riep: ‘Ach, heere God van hier boven,
Geeft er my toch den zin
Dat ik den ruiter niet en laet in!’

Op eenen nacht men zag,
Al op den middernacht,
Op sijn schoon lief haer vensterken
Daer gaf hy eenen slag,
En hy riep: ‘Doet open mijn schoone vriendinne,
Doet open, mijn soete lief,
En laet er my inne.’

- ‘'k En doe er voorwaer niet open,
'k En laet er u niet in,
Ze klinkt my nog in de ooren
Uw trouweloose min.
En had ghy gister avond wat beter ghesweghen,
Ghy had nog desen nacht
In mijn arms gheleghen.’

[p. 189]

5

 

- ‘Als ick gisteren avond

 

Al in het wijnhuis sat,

 

Schoon lief, dan was ick dronken,

 

Schoon lief, dan was ick sat.’

 

- ‘En ick ben hier verciert met roode sijde,

 

Ruiter, mijn wille staet vast,

 

Als 't u belieft, dan konde gy rijden.’

- ‘Waer wil ick henen rijden,
Waer wil ick henen gaen,
Schoon lief, het is so donker,
Alhier en schijnt geen maen,
Ja so donker, so donker al in den nacht,
Dat 'k schier niet kan vinden
Waer mijn jong hert naer tracht.’

- ‘Wel is het dan so donkere,
So donker in den nacht,
Dat gy niet en kont vinden
Waer dat uw hert naer tracht,
Sa, neemt er het peerdeken by den toom,
En laet het hier wat weiden
Onder den lindeboom.’

- ‘Ick sta hier als een peerele,
En dat seer hups daer by,
Van goude so blinckt mijn degene,
Mijn sabel aen mijn sy,
En van silver so blincken mijn sporen.’
- ‘Ruiter, mijn wille staet vast,
Al wat gy doet is moeite verloren.

Staet gy daer als een peerle
En dat heel hups en fijn,
Ick ben er hier van binnen
Frisch maegdeken allein.
Mijn gordijntje is gestrickt met roode sijde,
Ruiter, het is verloren gestaen,
Als 't u belieft, dan konde gy rijden.’

[p. 190]

10

 

De ruiter wiert so gram,

 

En dacht in sijn gemoet,

 

Dat hy spronck op sijn peerdeken

 

En stampte 't met sijn voet,

 

En hy riep: ‘Adieu, schoon lief, tot eere,

 

Gy sijt er eens mijn lief geweest,

 

Maer nu sijt gij 't niet meere!’

[Dit lied, hetwelk op een los blaedje voorkomt, is in deze laetste jaren nog gedrukt in de verzameling van Van Paemel, te Gent, waer het onder N^r 66 te vinden is. De stem er van, gelyk het daer heet, is alomme bekend.]