Davids Psalmen

[p. 142]

60 psalm.

1.

Heer, gy verstiet ons, zoo het scheen,

En scheurde korts ons los van een,
Gy waart, in toorne, weggegaan,
Nu neemtge weergekeert ons aan.
Gy hebt het gansche land geschudt,
Doorspleet den grond, en brakt syn stut,
Genees syn breuken, heel syn gaaten,
Want, sie, het wankte boovenmaaten.

2.

O God, gy deed, noch booven dien,

Uw volk een harde saake sien,
Gy hebt ons, als met wyn, gedrenkt,
Die 't hoofd, door swymelingen, krenkt.
Maar nu zo geeftge goedertier,
Aan die u vreesen, een banier,
Seer hoog, en heerlik opgesteeken,
Als tot uw trouwe waarheits teeken.

[p. 143]

3.

Op dat uw welbemint geslacht

In volle vryheit zy gebragt,
Zo hoedme door uw rechterhand,
En antwoord my, met onderstand.
God sprak dan in syn heiligdom,
Dies spring ik, vol van vreugd, rondom.
Ik deil den mynen Sichems paalen,
En meete Sukkots vette daalen.

Pause.
4.

My hoort het vruchtbaar Gilead,

Van vlek, tot vlek, van stad, tot stad.
Al wat Manasses heeft gebouwt
Werdt onder my alleen vertrouwt.
't Huis Efraims, de stut van 't ryk,
Versterkt myn hoofd besonderlyk.
By Juda staat myn throon verheeven,
Ik laate hem myn wetten geeven.

5.

Maar Moab, die my dienen moet,

Is my, als tot een waschpot, goed.
Op Edom werp ik mynen schoen,
Om daar den drek van af te doen,
O Palestyne, zy verheugt,
Juich oover my, en scherts met vreugd,
Maar wacht, ik zal u dat verleeren,
En, met gejuich, u ooverheeren.

6.

Wie voertme nu, langs 't rechte pad,

Tot in een vastgemaakte stad?
Wie leidde my, als aan syn hand,
Met seege, tot in Edoms land?
Waart gy, o God, die leidsman niet,
Die ons, zo langen tyd, verstiet?
Die, als ons heir ging ooreloogen,
O God, niet mee waart uitgetoogen?

[p. 144]

7.

Geef gy ons hulp, en red, met kracht,

Ons uit den angst voor 's vyands magt.
Want menschenheil is ydelheit,
Dies zy ons heir door u geleidt.
Dan doenwe kloek, met God te veld,
Veel dappredaaden van geweld,
Hy, als het hoofd der krygsgeleeden,
Zal onse weerparty vertreeden.