Stichtelijke gezangen, in verscheidene gelegenheden gedicht, en met aanmerkingen, tot verstand van eenige stukken uit de H. Schrift, verrijkt. Deel 3

[p. 137]

De vrijkoping en verlossing door den grooten Goel.
Of aandacht op Jer. XXXI:11.

Op eene nieuwgemaakte Zangwijze.
Of: O Minnelijkste Immanuel. Lodest.

I.

O Goël groote Zoon van God,

Wie stelt Uw' Rijkdom paalen?

'k Verloor Gods beeld, en moest, ten spot

Der hel, in armoê dwaalen.

Maar Goël, Gij,

Gij lost al 't goed voor mij;

Gij wilt den prijs betaalen.

II.

Ik had in 't hemelsch Kanaän,

Mijn erfdeel lang verlooren;

Ik hoorde in Eden 's Hemels ban,

Naar 't godlijk recht bezwooren.

Maar Gij voldoet,

O Goël; in uw bloed,

Is 't erf mij weêr beschooren.

III.

Ik was voorheen een helleslaaf,

En volgde Satans zeden.

[p. 138]

 

Hoe noest men sloov', en slaav', en draav';

 

't Zijn snoô begeerlijkheden.

 

Dan Gij, o Held,

 

Gij die den Hofdraak velt,

 

Doet mij in vrijheid treeden.

 

IV.

 

Ik was vervreemd van 't Godsgeslagt,

 

En diende harde Heeren.

 

Maar Gij hebt mij te rug gebragt,

 

Gij deedt mij wederkeeren.

 

O Bloedverwant,

 

Gij hebt Uw ziel verpand,

 

'k Mogt U weêr trouwe zweeren.

 

V.

 

O Goël, gij mijn Richter leeft,^*

 

Wilt 's Duivels magt verbreeken;

 

Gij die den dood de doodsteek geeft,

 

Wilt mijnen dood dus wreeken.

 

Geen vrijstad bergt

 

Hem 't leven, die U tergt,

 

Al was hij daar geweeken.

* O Goël, gij mijn Richter leeft] Dat de Goël als Bloedwreeker, 't ambt van Richter bekleed, en ten minsten 't recht gehad hebbe, om met het zwaard te straffen; blijkt uit Num. XXXV:19, 24, 25, 27. en Deut. XIX:6-12. Conf. Crem. Antiq. Mosaicotyp. T. 1. p. 210.

[p. 139]

 

VI.

 

Maar welk een gadelooze min!^*

 

Die weêrzin moest verwekken;

 

Daar op zet Goël zelf zijn' zin,

 

Haar wil zijn liefde trekken.

 

O zaal'ge bruid!

 

Hij breidt zijn' vleugel uit,

 

Hij zal onze armoê dekken.

 

VII.

 

'k Zal U, O Goël, mijn' verwant,

 

Mijn' Man en maker noemen.

 

Mijn Held, die redt uit 's vijands hand,

 

Mijn Losser, 'k zal U roemen.

 

De Hel verschijn',

 

Gij zult mijn Richter zijn,

 

Die Hel en dood zal doemen.

* Maar welk een gadelooze min!] ‘Schoon een Goël, door de wet der Lossers Lev. XXV:25. niet gehouden was de Weduwe, wier Erf door hem geloft werd, te trouwen: kreeg hij nochtans, met de lossing van het Erf, recht op de Weduw, die door de lossing van het Erf de zijne werd, zo wel als het Erf, om dat de vrouw buiten het Erf niet kon bestaan. Hij kreeg dan, met de lossing, het naaste recht om haar te trouwen, zoo bij wilde. De Weduwe kon hem, door 't recht daar toe niet noodzaaken; maar 't werd, zoo het een bescheiden man was, betamelijk geoordeeld: volgens Vitringa in zijnen brief aan G. Outhof, voor de Verklaring van Ruth bladz. 8, 9.