Cloosterken der gheestelijcke verryssenisse ofte der ontwordentheyt
(1639)–Lucas van Mechelen–
Auteursrechtvrij
[pagina 12]
| |
Wijse: O Godt ick moet u klaghen. Oft: Den nacht die was gheleghen. Req. 276.Den af-grondt der af-gronden
Van allen troost en vreught
Wast, die ick had ghevonden
In mijnen Godt verheught,
Als ick daer smorghens vroegh in mijnen gronde diep
In’t Cloosterken tot Godt my innighlijck ontliep.
Die selsaemheyt besonder
Die ick daer binnen sagh,
My wonder boven wonder
Ontlooeck in dien dagh:
Op aerdtrijck herte noyt, noyt ooghemerck vernam,
Wat hemelrijck dat ick in’t Cloosterken bequam.
K’en soud’die vrolijckheden
Konnen bewoorden niet,
Al waer’t dat Godt mijn leden
Al’ tonghen worden liet:
In’t Cloosterken was vreught veel meerder in’t ghetal
Dan druppels in de zee, dan sandt des oevers al.
Vraeght ghy, wat ick daer smaeckte,
Wat mijnen gheest besat,
Wat mijne ziel vermaeckte,
Wat ick vondt in den schat?
Het goedt dat Gpdt my schonck, t’gheluck dat ick ontfingh,
In’t Cloosterken des lichts t’begrijp te boven gingh.
T’was t’goedt van hemelrijcke
Dat my Godts liefde gaf,
Mijn klachten al-ghelijcke
Vervult wierden daer af,
Naer alle mijnen lust wierdt mijnen wensch volbrocht,
In’t Cloosterken had’ ick meer dan ick wenschen mocht/
Van weelden wierd’ ick droncken
In’t licht Godts op dat pas,
Van Godt wiert my, gheschoncken
| |
[pagina 13]
| |
Al wat Godt selver was.
De zee daer ick in swom in’t Cloosterken soo bly,
Was met wellusten al dat Wesen Godts in my.
D’inlichtinghe Godts puere
In’t diepste van mijn ziel
Toogh my boven natuere
In Godt, daer ick my hiel:
Oyt my was ick ghevoert in’t Wesen onbelet,
Daer’t Cloosterken Godts klaer my hiel uyt my gheset.
Mijn ziele stondt verheven
In alle soetigheydt,
Godt was mijn eyghen leven,
Ick was uyt my gheleydt,
Oft wel soo diep in my ghevoert door ende door,
Dat ick mijn selven heel in’t Cloosterken verloor.
Verloren en verdwenen
Voorwaer door liefde soet
Was ick heel in den ghenen,
Die my schonck alle goedt:
Mijn ziele was gheheel in Godt overghegaen,
In’t Cloosterken daer my niet en kost raken aen.
Godts rijckheyt ongheschapen
Was alle mijnen schat,
K’en kost gheen vreughden rapen,
Dan die mijn ziel besat,
Daer ick ghevestight stondt met onverbeeldt ghesicht,
In’t Cloosterken Godts soet aensiende d’eeuwigh licht.
Daer alle mijn verlanghen
Versonck in Godt mijn hert,
Van Godt wierd’ ick om vanghen,
In Godt mijn siel ontwerdt:
Den brandt der liefde soet die mijnen grondt ontstack,
In’t Cloosterken des vreedts door al mijn krachten brack.
Die volheydt der wellusten
Die mijnen gheest door-vloot,
T’goedt daer die rust der rusten
My grondigh in besloot,
Was soo ontsprekelijck, dat ick moet swijghen stil,
Van t’Cloosterken Godts rijck dat ik uytspreken wil.
|
|