Nieuwe stichtelijke liederen (2 delen)

[p. 245]

Sterfelijkheid,

ernstig.

[p. 247]

XXXIXste lied.
Sterfelijkheid.

Ons leven is een damp,
Drijft, als een schaduw, henen;
De vlam der levens-lamp,
Is ijlings uitgeschenen.
Al lacht ons voorspoed aan,
Bij dagen en bij nachten,
Dit al geeft ons bestaan,
Noch duurzaamheid noch krachten.

[p. 248]

2

Wij zijn slechts kort van duur,

 

In onzen kring op aarde;

 

De dood wenkt ieder uur,

 

Ontziet noch rang, noch waarde;

 

Hij snijdt, als gras, ons af,

 

Hoe kort of lang wij leven,

 

Om ons, aan 't stille graf,

 

Tot stof, ter prooi te geven.

 

 

3

O Sterf'lijkheid! wat reên

 

Zijn wij op aard' geschapen?

 

Gij, doof voor 't droef geween,

 

Doet elk den doodslaap slapen;

 

Is 't dan genoeg, dat gij

 

Ons voert naar uwe woning,

 

Daar, door uw' heerschappij,

 

Verzamelt Slaaf en Koning?

 

[p. 249]

4

O! wat is dan ons lot,

 

Wat zegt het, mensch te wezen,

 

Voor luttel zingenot,

 

U, Sterf'lijkheid! te vreezen?

 

Dan, neen: uw heilvol doel,

 

Leert ons de dagen tellen,

 

Die wij, in 't aardsch gewoel,

 

Als schimmen voort zien snellen.

 

 

5

O God! hoe broos en teêr,

 

Zijn onze levenskrachten;

 

Och! dat dit ieder leer',

 

Zijn' leeftijd, dierbaar t'achten!

 

Gij hebt den levenskring,

 

Reeds in uw boek geteekend,

 

Dien, voor elk sterveling,

 

Van uur tot uur berekend.

 

[p. 250]

6

Och! leer ons hier den tijd

 

Des levens, zoo besteden,

 

Dat onze laatste strijd,

 

Niet vrucht'loos wordt gestreden;

 

Dan doet de sterf'lijkheid,

 

Noch dood, noch graf, ons beven,

 

Maar, in u voorbereid,

 

Met vreugd den doodsnik geven.