Min- en reden-strijdt.
Stemme: De May die komt 'er ons by,, seer bly.
ALs ick mijn Galathe,, haer Vee
Sien eensaem weyden daer, daer 't mijne gaet,
Dan voel ick dat haer Jeught,, en deught,
Haer schoonheyt, en al wat haer çierlijck staet;
Veroorsaeckt dat de min,, Haer wortels uytschiet, in
Het diepste mijns herten, en soeckt door haer list,
Mijn dorstige jeught,, Te laven met vreught
2[regelnummer]
Maer als aen d' ander zy,, ick my
Te binnen brengh, na 't voorbeelt van veel maets,
Wat sulck een staet vereyst,, dan deyst
De min te rugh, en geeft de reden plaets,
Die al gestadigh preeckt,, Ziet wat in 't minnen steeckt,
Men raeckt 'er sijn rust en sijn vrijheyt door quyt;
Dus lust u de smaeck,, Van 't beste vermaeck?
3[regelnummer]
Dus voert de min en reên,, steets een
Gekamp in mijn gemoet en min sieck hert:
De liefde houdt my voor,, dat door
De min het soetste soet genoten wert.
De reden seyt weêr dit,, Noch soeter soetheyt sit
In 't eenige leven; want daer is men vry
Van kommer, en leet,, en al dat men weet
4[regelnummer]
Ick staen dan radeloos,, altoos,
En weet nauw waer ick my best keeren sal;
| |
Want dat den eene seydt,, weêrleydt
Den aêr, en prijst het sijne boven al.
Bied ick de min het oor,, En geef haer raedt gehoor,
Zoo is het verloren, dan mis ick mijn rust:
En hoor ick alleen,, De prekende reên,
5[regelnummer]
Wat staet my dan, om 't wit,, in dit
Geval te treffen, voor het best te doen?
Ick vind geen beter raedt,, noch daedt,
Als min en reden (doch in goet fatsoen)
Te paren, op die voet,, Dat geen van beyden moet
Yets onder nemen, of d' ander sal meê
De handt 'er aen slaen,, Zoo sal het wel gaen:
|
|
Auteursrechtvrij