|
| |
| |
| |
Mr. Johan Beets
Daphne of Boschvryagie.
Eerste deel.
Het eerste bedryf.
IK weet niet, zou mijn zin wel na verandringh haeken?
Om dat'et schijnt, dat hy geen werk van my wil maeken:
Hoe dik gingh Nape heen en klaeghde van mijn' min!
Hoe dik, zeid zy, ga heen, z' is nu alleenigh in:
Hoe vaek en heb ik hem gegeven goegelegentheidt,
Op dat hy toonen zou (zoo hijze had) genegentheidt.
Wat isser uitgerecht? wanneer ik by hem ben,
Dan zit hy, als of hy van min niet spreeken ken:
Noch ooit doordrongen zie 'k hem met mijn Godtlijkheden,
Al staen ik voor hem schoon en opgepronkt van leden,
Ach! 'k bid de Goôn, dat zy na d' order en natuer
Ons beide, my en hem, ontfonken door 'et vuer.
Ach! waer is Hymen nu, die al mijn levens jaren,
Als Borgh en Gyzelaer door Zee en woeste baren
(Waer over hy zoo vaek most heen en weder gaen)
Zey altijdt voor mijn liefd' getrouwelijk te staen!
Dat meer is, hallefstom, zijn tongh schijnt hem gebonden;
Wat is 'et aêrs, als dat hy nooit vermaek gevonden
Heeft in mijn byzijn: Laest gingh ik na 't Oostersch veldt
Alleenigh of zoo goet, maer met een Kindt verzelt,
| |
| |
En Nape zeid' et hem; hy durft van schaemt niet laten
Te komen: Maer eilaes! als wy daer nederzaten,
Wat wasser van zijn min? 'k Heb nau een enkel woordt,
Dat na de min of mins gelijken strekt, gehoort:
Ik gingh, gelijk ik quam, hy hadt gantsch geen behagen,
Maer zacht, wat hoor ik gins doch voor een stemme klagen!
Ik vlie: wel waerom ook? 't is immers hier vry ruigh,
En best is 't, dat ik my hier in deez' ruighte buigh.
Wijze: Questa dolce Syrena.
In steen of d' asch het vier,
Wilt ghy het vier der minne?
Zoo kom en zoekt'et hier.
De steen heeft veel gewoelen,
De asch heeft veel gewroet:
Maer kom mijn borst slechts voelen,
Hier hebt ghy d' heetste gloet.
Steek ik maer eens mijn handen
Die in 't Bosschagie staen.
Wanneer ik maer wil pogen
t' Ontdekken al mijn brandt,
'k Zal al het kruidt verdoven,
Ey zie deez' Zonne stralen
Die ik hier binnen haele,
De stroomen laten 't vlieden,
Begint terstont te zieden,
'k Zal branden all' uw' Vee,
Of maek haar zacht van zinnen,
Verloren is schoon spreken,
Ik brandt het gantsch Heelal,
Of wilt mijn Nymphje smeken,
Is hy verby? Ha Goôn! zoud ik my wel verzinnen,
En zoud mijn waerdste Vriendt mijn Tyter my wel minnen
En dat in zijn gemoet! ik volligh hem, of hy
My kreegh in 't oogh, en zich vervoeghde aen mijn zy.
Tyter. Daphne.
NEen Daphne 'k heb u vast; gy zult my niet ontslippen.
Wel wie zou denken, dat gy my hier zoud beknippen:
| |
| |
Wat wist ghy Herder, dat ik herwaerts aen quam gaen?
De min had my al langh daer af bescheidt gedaen.
Gaet daer, dat heen zal Daphne komẽ:
'k Hadt nochtans deze wegh niet ernst'lijk voor genomen;
Maer 'k quammer by geval.
Met voorberaet? och ja, uw Herders oude praet,
Maer zoo de min u zond, gy zoud by my niet raeken;
Maer zoud veel eerder met Lykoris u vermaeken.
Lest hoord' ik staende houwen,
Dat gy met haer zoud trouwen,
Zoo haest als gy verhooght
Waert, en uw eigen vooght.
Zy quam noit in mijn zinnen;
'k En weet van waer de praet
Mijn gangh daer heb gezet,
En als men recht zal zeggen;
Ken 't niemant daer op leggen,
Ons maeghschap dwingt my vaek,
Zijn leven ken men niet volkomender bedyen,
Dan dat men onder naem van Nicht wil iemant vryen.
Het Nichje toe wil strekken,
Zoo zoekt men te verwekken
| |
| |
Het dienen is afkeerlijk.
Recht anders 't is begeerlijk,
Ey ziet, wat zoeten loon.
Zich zelven stelt ten toon.
Het dienen staekt verblijden.
Wie zoud niet willen lijden
Niet langer noch als guster,
Zoo wierd' my 't recht bescheit
Daer t' eenmael af gezeit.
Ik weet niet hoe ik 't heb; men mach waerachtigh schromen
Maer in 't geselschap van de een of d' aêr te komen,
Zoo snappigh zijn de lui, indien een Herder maer
Met d' een of d' ander spreekt, strak is het huwlijk klaer.
Nyza komt stilzwijgende haer versteeken.
Dat iemant u en my hier dus nu zagen praten,
Het volght niet. Want waer dat,
Zoo mochtmen zeggen, gy wel duizent Vryers hadt,
En dat en ken niet wezen.
Maer wel dat hier een min ken in uw borst gerezen
Zijn, die maer een betreft?
Wel wie zou 'et doch zijn?
Loopt hy dan juist na mijn?
En dat omtrent uw deur, dat heeft al zijn beduiden:
Maer wat weet gy daer of?
Ik zach hem noch op huiden,
Zoo maelen om uw huys, verburg zich in een stee,
Op dat hy weten mocht, of gy het wolligh Vee
| |
| |
Niet uit en zoude drijven,
Dan of gy t' huis zoud blijven,
En zetten 't schoonste schoon
Eens voor een glas ten toon.
Wat is dat voor manier, moet ghy mijn deur bewaren?
Op and're tijden meught ghy deze moeit wel sparen.
Hoe waerdst! om 't geen hy zoekt is my het ook te doen.
Dat kent ghy lichtelijk vermoên.
Hoe zoud ik dat verzinnen?
Om eens maer mijn gezicht
Dat uit uw starrend' oogen
Zoo glinst'rig komt gevlogen;
En zoo 'k die glinster durf
Is 't zeeker, dat ik sturf,
(Wanneer de zon zijn hitten
Heeft op het hoogst gebraght)
In 't lommer van uw linde.
Of als gy schept de winden
Mijn treên dat hene wende,
Hoe mind'ren mijn ellende,
Zoo lang mijn oog bespiet
Het geen hy 't liefste ziet,
Ha vals verzierde pronkjes,
Mijn zinnen zo verdoorden;
| |
| |
Neen ik ben niet zoo zot,
Of 'k weet wel dat ghy spot,
En als ghy door uw' treeken
Ons hert dan hebt ontsteeken,
Dan is die schoont' verdreven,
Gaet ghy haer ooren streelen,
Gaet ghy het omme dragen:
Waer vintmen zulke bokken,
Wie laet zich zoo verrokken;
Maer Daphne wat een praet
Het is zoo vreemt niet Tyter,
Kent gy niet een verwijter,
Wiens velt komt achter an
Van 't jongezelschap houdt,
Dees was zomwijl zoo stout,
Dat zy wat om vermaek quam met haer buren praten,
En Morio die meend' dat zy (hoe veer van haten!)
Hem zelver vryen quam. Dies boogd' hy ieder een;
Iola die mindt my van hert en anders geen.
| |
| |
't Is haer de grootste pijn,
Wilt gy een voorschrift stellen,
En hem daer in beknellen,
Hy heeft maer een gebrek,
Genomen, dat hy wijs waer,
Hadt ghy genoegh bewijs, daer
Uit, dat wy prijzers zijn
In een verkeerden schijn;
Wilt gy de waerheidt gissen
En weder niet uit 't geen
Meest in ons tijdt verscheen.
Neen Daphne, ziet wat verder,
Ziet eens hoe menigh Herder,
Die waren in haer zin aêrs,
Als zy wel zijn in schijn,
Zoo spreek ik maer van mijn,
Die op de hooghste trappen
Van trouwigheidt zal stappen,
Dat liefde niet met praet
Noch kout is op te heffen;
Maer zelf door daedt moet treffen
Dees min wil ik betoonen,
Dat in mijn hert quam woonen.
| |
| |
Nyza verroert zich zuchtende, 't welk Daphne hoor ende, vliedt, zeggende,
Wat 's dat, ik ga, daer 's Vollek in het riedt,
Ik vrees dat onze praet van iemandt is verspiet!
Elk een wegh in na binnen. Nyza op.
Ia Tyter 't is niet vreemt, dat ghy by my zoo stil zijt;
Want hoor ik anders recht, zoo zijt ghy langh uw wil quijt.
Vaert wel, eer dat ik iets zegh, dat de teedre schaemt,
En 't schreumende gemoedt der Maegden niet betaemt.
Sylvander hangh ik aen, die over lange dagen
My na mijn weder min met rechte trouw quam vragen:
Hy derft bevalligheidt: maer wat weet ik daer van,
Kan ik niet zoo ik wil, zoo moet ik zoo ik kan.
Maer lijkwel om de schand te vlieden, zal ik zeggen,
Hoe Tyter overlangh zijn min op my ging leggen,
En dat hy botten vingh, zoo blijf ik aen de eer,
Of hy het schoon ontkent my zalmen looven meer.
|
|
Auteursrechtvrij