|
| |
Het vyfde bedryf.
Carbijn zittende op een stoel achter de Gordijnen, spreekt, als de Gordijnen opgeschoven zijn.
FOei fielten, schelmen foei, behoortmen zonder woorden,
Zoo zonder tegenweer wel iemant te vermoorden?
Foei, neen dat deught doch niet, den Hemel laet niet toe,
Dat iemant met verraet zoo vuilen moordstuk doe.
Maer gy, mijn Theodoor, hoe waert gy wel verslagen,
Zoo haest u iemant quam deez' droeve tijdingh dragen?
'k Weet gy van schrik bezweekt, en dat uw jeugdigh hert,
Door 't hooren van deez' tijng, met flaut bevangen werdt.
Ach was ik maer zoo veer, dat gy weer uw gezichten
Liet op mijn treurigh oogh, en zwakke boezem lichten!
Ik wed, ik bet'ren zoud. Moght ik uw lieve mondt
Maer geven eene kus ik wierd voorwaer gezondt,
Mijn ziekte zoudt vergaen, mijn flaute zoud verdwijnen,
Mijn diep gedrukte wondt en zoud my niet meer pijnen.
Deez' wondt is niet met al, by dat de ander is,
Die ander, die ik draegh mits ik uw byzijn mis.
Ach droevigh af zijn ach! het zijn wel duizent jaren,
Beeld ik my zelver in, dat wy by een lest waren.
'k Zal zenden aen mijn lief, en bidden dat zy my
Doch eens verzoeken wil, ik wed zy komt my by.
De Gordijnen toe.
| |
| |
En zou niet langh verbeiden,
Maer zou wel haest verscheiden.
Carbijn, ha waerdste waerd!
Hier zult g' hem spreeken mogen.
Carbijn zit als voren, en komt Theodoor in 't gemoet met omhelzinge.
Mijn lief mijn Engelin, gy daer, mijn hooghste vreught?
Mijn waerdste zie ik u? Carbijn ach wat geneught!
Wat wellust is 't, dat ik u weder magh omvangen?
Ach leven hoe bedroeft! hoe walgigh en hoe bange
Zijt gy my wel geweest! Ha droevigh ongeluk!
In wat benaude zorgh, in wat ellendigh druk
Gy my gesteeken hebt! en ken ik niet verklaren:
Maer dit verklaer ik, dat mijn oogen nimmer waren
Van tranen onbelaen, van dat ik heb gehoort,
Mijn eigen hert, van u te schandelijken moort.
Ik was al meê gereet, maer doe Melissa zeide,
Dat gy, mijn vreught, noch niet uit 't leven waert gescheiden,
Zagh ik het noch wat aen; en zoo 'k u noch verloor
Zoo deê ik 't zelver weêr.
Gy kost my door uw doodt geen leven weder geven.
Dat gy uit 't leven waert, 'k begeerde niet te leven.
My wierde eerst gezeit, gy waert geheelijk doodt.
Dat is 't gemeen gebruik, men maekt het altijdt groot.
En heb ik flauwigheidt, noch ziekte ooit te vreezen.
In 't minste niet, mits datter zulke kracht
| |
| |
Van uwe oogen wort op deze borst gebracht.
Maer dat ik op die tijdt, van u gezet, niet paste,
Vergeeft dat my, ik bid, want Mentor my verraste:
Dies kost ik het niet doen.
't Is best g' uw ontschult maekt;
Maer docht ik het niet dat u Mentor had geraekt.
Rufino moest het juist om zijnent wil vergelden.
Had ik een Man geweest, ik hadde hem betaelt,
't Geen hy zoo schandelijk had op zijn hals gehaelt.
Maer wat ik zeggen zou? gy zijt 's nachts in mijn droomen,
(Wanneer gy wierd gewondt) heel bleek by my gekomen.
Ik was wel half vervaert; maer sloegh het uit mijn hooft,
Om dat men zeit, 't is quaet, dat iemant droom gelooft.
En nochtans is het waer. Maer 'k weet niet hoe wy 't maeken,
Dat gy mijn waerdste meught uit 't groot perijkel raeken:
Want niemant is zoo kloek, dat hy verraders schout.
Hoe! daer gebreekt niet aen dan dat wy zijn getrout.
Dan zal hy denken, dat hy met verradigh vechten
Geen voordeel doen en ken, en niet met al uitrechten.
Al 't loopen dat hy loopt, dat is om uwe min,
En dan is dat gedaen. Ik bidt u zeght uw zin.
Mijn zin hanght aen de u, zegt gy maer uw behagen,
Wy zullen dan daer in wel lichtelijk verdragen.
Maer meught gy wel mijn hert mits uw ontfangen wondt.
Hoe wondt! uw byzijn maekt my t' eenemael gezondt.
Bestemmen wy dan dagh en laet ons gaen na binnen.
't Is waer, zo heeft men tijdt ons rijplijk te bezinnen.
binnen.
MY dunkt het is zoo vreemt nu 'k wederom geniet
Mijn vrye vryigheidt. Ha Hemel! wat verdriet
Is 't, dat men niet en magh de vrye straet betrede,
Maer moet besloten zijn in zoo een kleine stede?
En tot zijn ontschult noch, tot loon van goede daet.
| |
| |
Zoo wordt vaek 't goet beloont, en niet gestraft het quaet.
Melissa uit. Hy loopt en omhelst haer.
Ziet daer mijn Engelin. Ach zijt gy daer mijn waerde?
Gy daer mijn hooghst vermaek dat ik heb op de aerde?
Vermaekster van mijn jeught.
Mijn alderwaertste vreught.
Verdroot u niet den tijdt wanneer gy waert gevangen?
Elk uur dacht my een jaer, mits dat ik zulk verlangen
Tot u mijn zoetste had: maer hoe viel u de tijdt?
Den tijdt geraekten ik vol zware droefheidt quijt:
Door dien ik vreesde, dat gy aen de daet waert schuldigh.
Hoe droegh zich Theodoor?
Eilaes heel onverduldigh!
Gelijk men denken ken. Door dien zy had verstaen,
Hoe 't leven van haer lief was t' eenemael gedaen.
Melissa wat een vreught, wat is het een vermaeken,
Als wy na 't afzijn weêr dus by malkand'ren raeken?
Het byzijn is vol vreught, en 't afzijn zoo vol rou,
Dat ik mijn Engelin van u niet blijven wou
Om al des Werelts goet: want dat ik u most laten,
Gelooft dat ik dan zou mijn eigen leven haten.
Zoo zoet de koele dau is op het jonge gras,
Zoo zoet den regen valt op allerhand gewas,
Zoo zoet is 't byzijn lief. Moest ik uw byzijn derven,
Gelooft mijn hert, ik zou van enk'le droefheidt sterven.
Wat hindert onze vreught?
Is 't byzijn niet genoegh?
Och neen, voor dat men daer een ander vreught by voegh.
Wat is dat voor een vreught?
Het vreughdigh echt verzamen.
Daer schort niet, dan dat wy bequame tijdt beramen.
Wat tijdt acht gy bequaemst?
Waer toe dient doch gewacht?
| |
| |
Carbijn en Theodoor uit.
Maer zacht wy zullen 't met deez twee eens overleggen,
En hooren wat dat zy ook van haer trouwen zeggen.
Ha Hemel wat een luk! Carbijn ik ben verblijdt,
Dat gy uit uwe noot dus wel gekomen zijt.
Den Hemel zy gedankt. Wy gingen na u henen,
Op dat gy meê zoudt zijn bewust van onze menen.
'k Heb liever gy het zegt.
Hoort. Ons voornemen is te treden in den echt,
En heden ons geboôn noch in te laten schrijven.
Melissa zullen wy dan zonder trouwen blijven?
Ik bid u waerdste Nymph kom trouwen wy met een.
Zoo gy het zoo verstaet, ik bender meê te vreên.
Gespeel wanneer wy dan gelijk en t' zamen trouwen,
Zoo mogen wy by een de Bruiloft ook wel houwen.
Dat 's goet mijn Theodoor.
Carbijn is noch wat flau; komt laet ons binnen gaen.
Volkje, mijn Vrouw is de Bruit, ik noodje allegaer meê te Bruiloft, wel hey, zy zwijgen.
Wilje niet komen? je meught het laten. Loop henen, wy zellen het zelf wel op krijgen.
EYNDE.
|
|
Auteursrechtvrij