De tweede nieuwe overtoomsche markt-schipper, of Durkerdammer kramer. Beladen met liederen

Droevig Verhaal, van een jonge Dochter die tegen haar Ouders zin trouwde, en welke treurige gevolgen zulks heeft gehad.

Wijs: O wereld vol van overdaad.

Jongmans en jonge Dochters hoort,
Een Stuk zal ik ontleden,
En spoedig brengen voort;
Hoe een dochter met min,
Trouwde tegen haar ouders zin,
Maar zich bedrogen vind.

Zij trok dan met een Jongman heen,

En liet haar lieve ouders,

[p. 48]

 

Daar zitten in 't geween,

 

Zij trouwde met malkaâr,

 

Maar ziet geen jaar daarnaar,

 

Of kwam in droefheid zwaar.

3.

Haar man die schopt haar met de voet,

 

En ging verdommineeren,

 

In 't kort haar geld en goed,

 

Zij heeft bitter geschreidt,

 

Om de ongehoorzaamheid,

 

Aan haar ouders dien tijd.

4.

Zij liet een brief naar haar ouders gaan,

 

En bad haar om vergeving,

 

Van 't geen zij had misdaan,

 

Zij schreef: ach, Moeder! mijn,

 

Mogt ik uw dienstmaagd zijn,

 

Dan was ik buiten pijn.

5.

Ik heb een kind twee maanden oud,

 

Ik ben ook zonder weten,

 

Al tegen wil en dank getrouwd,

 

Maar 't is mij zoo vergaan,

 

Dat ik moet bedelen gaan,

 

zoo gij mij niet neemt aan.

6.

Haar Moeder had om haar geschreid,

 

zoolang van droevenis,

 

Was in het graf geleid,

 

Haar Vader schreef bezwaard,

 

Dat zij haar Moeder waard,

 

Geholpen had in de aard.

7.

En dat zij nu nog nimmermeer,

 

Bij hem hoefde te komen,

 

Hij had genoeg hartzeer,

 

zij mogt nu beed'len gaan,

 

Hij zou haar nooit ontvaân,

 

Nog nimmer nemen aan.

8.

zij viel in onmagt door dien brief,

[p. 49]

 

Waaruit zij kwam te hooren,

 

Dit smartelijk verlies.

 

Zij riep: ach Moeder! mijn,

 

Moest ik de oorzaak zijn,

 

Al van uw smart en pijn.

9.

Helaas! mogt ik nog eens uw zien,

 

Eer uw de wormen knagen,

 

Het vleesch van lijf en been,

 

En dat den Hemel gaf,

 

Ik bij uw in het graf,

 

Meê verrotte tot kaf.

10.

Adieu, adieu, ontrouwe Man!

 

Ik ga naar mijn vader reizen,

 

Dat die mij nog zien kan;

 

Gij zijt de oorzaak snood,

 

Al van mijn moeders dood,

 

En mij nu nog verstoot.

11.

Bedroefd is zij toen heen gegaan,

 

Door bosch en veld en wegen,

 

Tot den avond toen kwam aan;

 

Bij een boom zeeg zij neêr,

 

Haar kindje schreide zeer,

 

En zij had geen zog meer.

12.

Zij sprak: mijn schaapje! kost ik gaan,

 

En met mijn bloed uw laven,

 

Gelijk een pelikaan,

 

Somtijds zijn jongen doet,

 

Gij wierd weldra gevoed,

 

Al met mijn vleesch en bloed.

13.

Des 's morgens kwam zij in de stad,

 

Daar zij haar oude vader,

 

Fluks om genade bad;

 

Maar die zoo toornig vind,

 

Dat hij moeder en kind,

 

Stoot uit zijn huis gezwind.

[p. 50]

14.

Zij riep: ach vader! 'k heb misdaan;

 

Ik bidt wilt mijn vergeven,

 

Het kwaad door mijn gedaan;

 

Maar 't was vergeeft gevleid,

 

Hoe droevig zij ook schreit,

 

Kreeg geen barmhartigheid.

15.

Met twee Buuren ging zij voorwaar,

 

Naar de Doodgraver heenen,

 

Die was een vriend van haar;

 

Die door zijn gunste groot,

 

haar Moeders graf ontbloot,

 

En zag haar leggen dood.

16.

Zoo haast als zij haar Moeder zag,

 

Riep zij: ach mijn Behoeder;

 

Al met een naar geklag,

 

hier staat uw droevig kind,

 

Dat gij zoo hebt bemind,

 

En nergens troost meer vindt.

17.

Als zij sprak deze woorden zwaar,

 

Kwam uit haar Moeders neuze,

 

Springen het bloed nog klaar;

 

De Buuren schreide zeer,

 

En zij viel van hartzeer,

 

Dood op haar Moeder neêr.

18.

Denk eens wat droefheid dit al gaf,

 

Voor de aanschouwers allen,

 

En welk een zware straf,

 

Een kind gebeuren kan,

 

die van hun Ouders dan,

 

Geen goed raad nemen aan.

19.

Haar vader wierd dit aangezeid,

 

hij wierd door deze tijding,

 

haast in het graf geleid;

 

Voor hij te sterven kwaam,

 

Maakt hij 't kind erfgenaam,

 

Van al zijn goed te zaâm.