De tweede nieuwe overtoomsche markt-schipper, of Durkerdammer kramer. Beladen met liederen

Het droevig uiteinde van twee Verliefde.

Wijs: Van de blaauwe Vlag.

De liefde met een zoet genugt,

[p. 37]

 

Baart zoo menig' droeve zucht,

 

Gelijk ik zal verhalen,

 

Van een Koopmans zoon verstaat,

 

In de Rotterdamsche palen,

 

Die een dochter minnen gaat.

 

Deze dochter met er spoed,

 

Was een Linnennaaister goed,

 

In zijn vaders huis wilt letten,

 

Diende zij voor kost en loon,

 

Waarop hij zijn zinnen zetten,

 

Op dit eerbaar Maagdje schoon,

 

Hij sprak tot haar menigmaal,

 

Met een minnelijke taal,

 

Schoonste! die er leeft op aarde,

 

Ik kom uw bieden mijne trouw,

 

Mogt ik schoonste blom vol waarde!

 

Uw genieten tot mijn vrouw.

 

Zij als een eerbare Maagd,

 

Sprak: tot mij geen liefde draagt,

 

Stel op mij toch niet uw zinnen,

 

Wijl ik heb niets als mijn eer,

 

Gaat een edel dame minnen,

 

Want gij zijt een magtig heer.

 

Deze Jonker, rijk van min,

 

Sprak: mijn overschoon Godin,

 

Laat ons zamen toch vereenen,

 

Tot de dood ons leven scheidt,

 

Daar is een ring met zeven steenen,

 

Tot een blijk van trouwigheid.

 

Deze Maagd door min belaân,

 

Heeft zijn trouw genomen aan,

 

Zij omhelsden met haar beiden,

 

Toen elkander met genugt,

 

En zij zwoeren nooit te scheiden,

[p. 38]

 

Waarop dat zij raakt bevrucht.

 

Zijn vader heeft hij toen gevraagt,

 

Om te trouwen deze Maagd:

 

Vader! wilt uw niet verstoren,

 

Laat het wezen toch uw zin,

 

Want ik heb haar trouw gezworen,

 

En gekregen tot mijn min.

 

De vader sprak zeer opstinaat,

 

Neen ik dat niet toe en laat,

 

'k Zag u liever voor mijn oogen,

 

Met een strop om uwen keel,

 

Eer ik dat ooit zou gedoogen,

 

Kiest een rijker tot uw deel.

 

Vader als het wezen kan,

 

Laat het toch geschieden dan,

 

Laat ons trouwen t'onzer baten,

 

En voor schande ons behoed,

 

Want ik zal haar nooit verlaten,

 

Zij draagt van mijn vleesch en bloed.

 

De vader met een booze vond,

 

Sprak: gij moet van hier terstond,

 

Naar Moskoviën gaan varen,

 

Nemen u negotie waar,

 

Als gij thuis komt van de baren,

 

Zult gij trouwen met elkaâr.

 

Deze Jonker met bescheid,

 

Heeft dit aan zijn Lief gezeid,

 

Die daarom droefheid ging toonen,

 

Doch hij sprak: hebt goeden moed,

 

Daar zijn duizend goude kroonen,

 

En een brief al met mijn bloed.

 

Zij was daar niet meê te vreê,

 

Sprak: Lief! laat ik varen meê

 

Toen gingen zij het overleggen,

[p. 39]

 

Haar in 't schip te bergen meê,

 

Zonder iemand het te zeggen,

 

Tot zij waren diep in zee.

 

't Schiep voer uit de Maas zoo voort,

 

Naar Moskoviën dit aanhoort;

 

Doch de zee door storm en winden,

 

Bragt haar op een klip aldaar,

 

Daar het schip in 't kort verslinde,

 

En zij alle in doods gevaar.

 

't Volk kwam te naauwer nood,

 

Nog aan land met sloep en boot,

 

Doch de Koopmans zoon verheven,

 

Is op Gods genaden heen,

 

Op een plank in zee gedreven,

 

Met deez' Maget vol geween.

 

Na twee dagen tijd zeer klaar,

 

Wierden zij het land gewaar,

 

In Moskoviën wilt weten,

 

Kwamen in een bosch te land,

 

Daar zij zochten naar wat eten,

 

't Geen hun diende tot bijstand.

 

Als zij zijn in 't bosch gegaan,

 

Kwamen daar twee beeren aan;

 

Droefheid zag men daar gebeuren,

 

Wat deze beeren als verwoed,

 

Gingen deze maagd verscheuren,

 

Dat deez' Jonker treuren doet.

 

Hij schrijft daar op staande voet,

 

Eene brief al met zijn bloed,

 

Met het opschrift daar beneven,

 

Waarin hij de schuld van al,

 

Aan zijn vader klaar gaat geven,

 

Van dat droevig ongeval.

 

Hij neemt daar een kort besluit,

[p. 40]

 

Om te sterven met zijn bruid,

 

Trekt de degen van zijn zijde,

 

Stak die in zijn jongeren hart,

 

Waardoor hij in korten tijden,

 

Van de dood verslonden werd.

 

Een Pelgrim kwam daar voorbij,

 

Vond deez' brief nog aan zijn zij,

 

Ging die te Moscou bestellen,

 

En van daar op Rotterdam,

 

Aan zijn vader die met kwellen,

 

Deze droeve maar vernam.

 

Deze Koopman dit gelooft,

 

Wierd van zinnen heel berooft,

 

Dat hij weigerde de gratie,

 

Aan zijn zoon tot d'echte trouw,

 

En heeft zich uit disperatie,

 

Gaan verhangen aan een touw.

 

Hier kan ieder geven acht,

 

Wat de liefde heeft voor kracht,

 

Als twee harte zaâm vergaren,

 

Door de liefde rein van aard,

 

Ouders! wilt haar laten paren,

 

Eer 't weêr d'oude droefheid baard.