Het nieuwe gevondene Makrollitje ofte Clioos hernieude cyter
(1678)–Anoniem Nieuwe gevondene Makrollitje ofte Clioos hernieude cyter, Het–
AuteursrechtvrijStem: Philida hoe dus lichtveerdigh.
VRienden, Luystert altemale,
Na dit wonder kluchtigh Liedt,
’t Geen ick u daer in verhale
Is tot Amsterdam geschiedt,
Wilt u zelven niet vergissen:
En door ’t lacchen u bepissen:
Want het geen gy sult verstaen,
Dat sal wonder kluchtigh gaen.
In die Stad daer is woonachtigh,
Volck van alderhande slagh,
En een Heerschap Rijck en magtigh
Woond daer, die Jaer en dagh
Een Kantoor-knecht had een Schrijver,
Die een goedt geselschap was,
Legende daer Pint en Glas.
Dese knecht die ginck beminnen
Zijnes Meesters Juffrou schoon:
Oock so quelde hem van binnen
’t Minne vuer, maer haer persoon
Dorst hy daer niet van spreken,
Dog sy merckten ’t aen syn teecken
| |
[pagina 29]
| |
Waer ‘t hem schorte, dus nam sy
Desen gast eens aen een sy.
En sy seyde hoort eens Jantjen:
Ick sie dat gy mijn bemint:
En gy bent een aerdig quantje
Maer siet toe wat gy begint,
Want men kan voorwaer de minne
Niet wel stellen uyt sijn sinnen,
En ghy weet ick heb een man,
Dus ick u niet helpen kan.
Ach! sey hy mijn waerden Engel,
‘k Weet wel dat het is om niet,
Dat ick om u liefden henghel:
Tot mijn over groot verdriet,
Maer wat sal ick doen Mevrouwe:
Ik en kan ’t niet wederhouwe
Ja ick word schier disperaet,
Ick en weet nu geenen raedt.
Jantje, sey sy, konje swijgen
’t Sou wel gaen, maer ick ben bang:
Als gy troost begon te krijge
Dat jou tongh sou sijn te langh:
Want mijn Man loopt oock uyt speleen:
Staet in Kitten en Bordelen
En soo hem dat oock staet vry:
Ick magh ’t soo wel doen als hy.
Jantje die gaet daadlijck sweeren;
Trou te sijn na haer bevel:
Daer op doet sy sijn begeeren:
Spelen saem het minne spel,
En voldeden soo haer lusjes
Met omhelsingen en kusjens,
Hielden ’t lange stil en heus:
Dog den Heer kreegh ’t in de neus.
Op een tijdt nam ’t Heerschap met hem
Desen gast eens inde kroegh
Om een soopje, ende set hem
By hem, gaf hem wijn genoegh:
Doen begon hy straf te spreecken:
Sey, jou snoode guyte streken
Weet ick, en de hoerdery
Van mijn Wijf, de vuyle pry.
| |
[pagina 30]
| |
Jan versaeckten wel ter degen,
Met een stemmigh fraey gelaet:
O! daer is niet aen gelegen,
Sey het Heerschap soete maet:
Doet het sonder om te kycken,
Want ick doe oock desgelijcken:
Soo gy mijn met vreden laet,
Soo en mach het gantsch geen quaet.
Jantjen was hier mee te vreden,
En hy gaet sijn ouden tret:
Maer een dagh vijf ses geleeden,
Vond hy ’t Heerschap op het Bedt,
In sijn Vrouws habijt vol lusjens,
Dat hy hem met hondert kusjes,
En hy seyt mijn Engelin,
Komt voldoet mijn heete min.
Doen begon Sinjoor te praten,
Sey jou guyt gen gy soo stout,
Gy soud mijn met vreden laten
Seyd’gy, en hy nam een Hout,
En gingh hem den rugh wat schueren,
Drie quaertieren van een uuren,
Sloegh hem bont en blaeuw de huyt,
En joegh hem soo ’t gat uyt.
|
|