|
| |
| |
| |
Over de Woorden Prediker 7.
Beter is den dag des Doodts, dan den dag der Geboorte.
Wijse: Wel dus bedroeft Jonk-vrouw.
DEn Mensch seer zwak en broos,
Is van een Vrouw gebooren,
Gaet sonder hulp verlooren,
Soo dra hy in de werelt treet,
Tot schreijen staet sijn mont gereet,
Onwijs gantsch plomp en dom,
Is hy hier in sijn Leven,
Juyst als een schoone Blom,
Die haestig wort verdreven,
Zijn tijdt vol moeyten en gevaer,
Ten hoogsten is tachgentig-jaer,
Verselt met arbeyt zwaer.
Soo siet men hem hier zwerven,
Onnut yets goets te erven,
Waer hy hem keert, waer hy hem went,
Men siet 'er nimmer schier ontrent,
Zijn Lichaem is ontstelt,
Met Siekte jaer en dagen,
Daer toe heeft hy van tijdt tot tijdt,
| |
| |
Den Duyvel die hem staeg benijt,
En doorgaens hem bestrijt.
Verselt met boose lusten,
En laet hem nimmer rusten,
Ja soekt hem sachtjes eer hy 't weet,
Te brengen op den weg heel breet,
Hy sinkt met Petrus neer,
Niemant dan d' Opper-Heer,
Kan hem voor druk bewaren,
Hy staet hem by in alle noot,
Het eynde van sijn moeyte groot,
ô Vrienden 't is de Doodt.
Hy heeft sijn reys gedaen,
Hier in dit aards gewemel,
Daer is de Kroon nu al bereyt,
De Godt van alle Eeuwigheyt,
Voor hem heeft weggeleyt.
Geen droefheyt of geklag,
En sal hem meer bezwaren:
Sal daer zijn duysent jaren;
Daer sal geen Levens eynde zijn,
Geen Siekte noch geen groote pijn,
Sullen zijn Godts Diemaren,
| |
| |
Bekleedt met Kleederen seer schoon,
In 't Bloedt gewasschen van Godts Soon,
Die daer sit op den Throon.
Al moet gy eenmael sterven:
't Zijn broose Aardsche scherven,
Daerom te samen bid en waekt,
Op dat gy na dit eynde raekt,
Daer 't alles is volmaakt.
|
|
Auteursrechtvrij