Biekorf. Jaargang 18

Op het Strand

ZIE de avondzon gaat onder op de zee,

Een pijnlijk sterven is ['t in bloedig stralen.

Het naadrend vuurschip brengt den avond mee

En op de golven laaien goudkoralen.

De golven klateren zoo ver, zoo zacht

In 't schemerlicht der eindloosheid verloren.

Zij klateren zoo droef en heel den nacht

Kan men op 't strand hun breede klachten hooren.

Het water gloeit, de luchten vlammen rood,

Het flonkert al in paradijschen luister,

Zeer zachtjes sterft de zon een schoonen dood

En heel de zee breekt los in rouwgefluister.

[p. 182]

 

Zoo graag beluister ik uw treurig lied,

 

O staag-bewogen zee van groote klachten....

 

Neen, op uw vlakte heerscht de vrede niet:

 

Hoe de ongeruste baren 't strand betrachten

 

 

 

Om uit te rusten van den langen strijd;

 

Maar vruchteloos is 't eeuwig vredejagen...

 

Mij grijpt zoo sterk de baren-eenzaamheid,

 

Met hunne smart wou ik mijn lijden klagen.

 

 

 

En immer kreunt mijn ziel haar levenswee,

 

En immer zucht het wee der moede baren.

 

Toch lijkt het mij of uit de mooie zee

 

Komt heerlijk-rood 't geluk me toegevaren.

Oostende

Gabriël Verborght