De Amsterdamsze gaare-keuken

[p. 35]

Verhaal van een Koopman, die zyn Dogter niet wilde laten Trouwen aan een Engels Dansmeester en hoe droevig het is vergaan.

Stem: ô Schoon Cato wat baat al u gevley.

Het scheint de Waereld is een Speel toneel,
Want ider speelt zyn rol en krygt zyn deel,
Als tot Mastrigt in 't kort nu is geschied,
Hoe dat een Koopman kwam in groot verdriet.

Een Engels Dansmeester quam uit zyn Ryk,
Hy was begaaft in Kunst nooit zyns gelyk,
Zeer net na 't leven en was vol fatzoen,
Al in Mastrigt kreeg hy zyn Garnizoen.

Quam te logeeren by een ryk Koopman,
Die niet als eer en deugd in hem vernam:
Hy toont zyn kunst in 't Spelen wonder schoon,
Waar door de Maagt verlieft op zyn Perzoon.

Dees zuivere Maagt die was vol Minnepyn,
Zy dagt mogt dit myn Lief en Man dog zyn,
Maar zy door schaamte hield haar Liefde in,
Dat niemand wist van haar opregte min.

De Meester zag van haar de Eerbaarheid;
Hy wierd verliefd op deze Maagd met vlyt,
Bied haar zyn Trouw door een opregte Min,
Spraak Lief gy speelt gestadig in myn zin.

Och! dat den Hemel door een zoete schyn,
Myn Lief tot Liefde brogt gelyk tot myn,
Dat myn de Goden gunnen u Schoonheid,
'k Welk in myn hert door Min begraven leid.

[p. 36]

 

Gy spreekt van Liefde uit een valsche grond,

 

't Geen ik kan zien aan u manier en mond;

 

Gy zoekt te nemen eer en al myn goed,

 

Daar ik myn wel te regt voor wagten moed.

 

 

 

Myn Lief ik ben de tweede Gidion,

 

Die door trouwheid en liefde 't al verwon;

 

Ik ben de tweede Hercules hoord aan,

 

Wat u te vooren komt zal ik voor staan.

 

 

 

Meent gy 't in deugd, kies gy my voor u vrou,

 

Ik zal u weezen wederom getrouw;

 

Daar is geen Dood of Tiranny zo zwaar,

 

Die ons ooit zal doen schyden van malkaar.

 

 

 

Gy bent de tweede Sara in Eerbaarheid;

 

Geeft my een zoen, myn Lief ik ben verblyd;

 

Zy wierd bevrugt al van dees jongen heer:

 

De Liefde bragt haar beide gaar zo veer.

 

 

 

Dit bleef verholen tot agt maanden dan;

 

Den jongen heer al by haar Vader quam:

 

Vader vergunt my dog den Egten Trouw,

 

Uw' Dogter die moet zyn myn waarde Vrou?

 

 

 

Dat is een zaak die 'k nooit gedogen zal;

 

Schoon dat zy kwam tot een Onkuische val:

 

Ik wil nog liever haar van stonden aan,

 

Met deeze Kling terstond vermoorden gaan.

 

 

 

Al het verzoek en bidden was om niet,

 

Haar Vader wou het gants gedogen niet:

 

Dus namen zy te zamen een opstel,

 

Om weg te gaan en Trouwen evenwel.

 

 

 

Hy wou zyn Lief niet laten in den nood;

 

De Liefde was aan beide kant zeer groot;

 

Trokken op reis zeer heimelyk en stil,

 

Al om te Trouwen, was beide haar wil.

 

 

 

ô Liefde! Liefde! wat baart gy verdriet:

 

Ach! ach! dees twee komen in 't lyden ziet:

[p. 37]

 

De Sterren, Zon en Maan, staan hier ontstelt

 

Van deze Tiranye en gewelt.

 

 

 

Hy komt met zyn Lief digt voorby een bos,

 

Veel Franschen kwamen uit gesprongen los,

 

Riepen, Leg af u leven, Goed en Bloed,

 

Waaren als Leeuwen op zyn Lief verwoed.

 

 

 

Hy als een Held stelden zyn leven bloot,

 

Met het Rapier, sprak steekt myn liever dood,

 

Brengt myn om 't Leven met myn lieve Vrouw,

 

Want in den nood 'k haar niet verlaten zou.

 

 

 

Zy als Barbaren vielen op haar aan;

 

Maar hy klynmoedig heeft haar wederstaan,

 

Hy riep myn lief, ik moed in dezen nood

 

Uw nu verlaten want ik sterf de dood.

 

 

 

God u bewaar, want ik nu niet en kan,

 

Myn tyd is kort, de dood die komt myn an:

 

Adieu myn lief tot in der eeuwigheid,

 

Ik wil wenschen dat gy word wel geleid.

 

 

 

Zyn Lief viel op het doode lichaam neer

 

En riep wat zal ik nu gaan doen, ô! Heer!

 

Myn lief is dood, myn eer die is van kant,

 

En ik moet doolen gaan in een vreemd land.

 

 

 

De Tyd was om, haar Barens-nood quam aan,

 

Zy was bedrukt en wist niet waar te gaan;

 

Zy verlost van twee jonge Soonen schoon,

 

Die zy vermoort zeer fel en zonder schroom.

 

 

 

Sy bragt om 't leven dees twe Kind'ren goed,

 

Kaptze aan stukken zeer fel, freed en verwoed,

 

Paktze in een Koffer, stuurtze haar vader t'huis,

 

God wil bewaaren ieder voor zoo'n kruis.

 

 

 

Een brief daar op daar in te lezen staat,

 

De regten grond z'haar Vader weten laat:

 

Vader ik stuur u dit tot u verdriet,

 

Gy bent de Man daar 't al om geschiet.

 

 

[p. 38]

 

Het is u schuld dat ik myn Eer ben kwyt:

 

Het is u schuld en gy den oorsprong zyt,

 

Myn Lief is dood, twee Moorden heb ik gedaan,

 

Om uwent wil zo moet ik vlugten gaan.

 

 

 

Neemt een exempel Ouders wie gy zyt;

 

Gy jonge jeugd u zelven hier van myd.

 

Van allerhande booze Minnelust,

 

Leeft dog in vre met uw Ouders in rust.