De Amsterdamsze gaare-keuken

[p. 20]

Herders gezang.

Stem: Wanneer de Zon in 't Morgenrood.

LEestmael als ik met droef gezugt,
Zat by een beek te weenen,
Om dat Climeene nam de vlugt,
Ik riep haer na waer heenen?
My lief Clemeene hoe zo schuw?
Daer ik geen ander min als uw,
Hoe kund gy myn begeven?
Ontrekt gy my u zoet gezigt.
Myn troost, myn vreugt, myn Zonne ligt,
Zo rooft gy my van 't leeven.

Ik riep haer na, ach! wreede sta,
Zy wist van geen erbermen:
Ach! toont u Minnaer dog gena,
Zal ik vergeefs staeg kermen,
Vaert wel dan vliet langs berg en dal,
Door Bosch en Berg, ik zweer ik zal,
Hoe zeer gy zyt verbolgen:
Ia, waer gy vlugt myn hert gaet mee,
Tot aen het uijterst van de Zee,
Zal u myn min vervolgen.

Verlaten dus bleef ik alleen,
Bedroeft in myn gedagten;
Met quam Philander by myn treen,
Weg met die zotte klagten:
Wat zugt gy om de laffe Min,
Ziet hier heb ik wat anders in,
Dit is het zap der druiven,

[p. 21]

 

Proeft dees onvervalste wyn,

 

Wiens glas dat tart het schoonst' robyn,

 

U smart zal haest verstuiven.

 

 

 

Ik nam het glaesje dan met vreugd

 

En bragt het aen myn lippen;

 

Ach! Bacchus nat gy doet myn deugd,

 

Ik liet het binnen slippen:

 

Ik zey myn vriend dat gaet u voor,

 

Kom volg myn op dit helden-spoor,

 

Dit teugje zal wel smaken,

 

Als men zyn liefs gezondheid drinkt

 

En lustig met de glaesjes klinkt,

 

Dan kan men vreugde maken.

 

 

 

Philander schonk gestaeg Lobus,

 

Hier was geen smert te vinden;

 

Ik gaf het glaesje kus op kus:

 

In plaets van myn beminden,

 

Min ik de straeltjes van het Vat:

 

Nu Bacchus ziels-verkwikkent Nat,

 

Heeft al myn smert benomen.

 

Maer als ik pooide keer op keer,

 

Een doffe slaep wierp my ter meer,

 

Toen begon ik zoet te dromen.

 

 

 

Myn dogt dat ik door 't schaduw zag,

 

Van digt geboomt en blad'ren,

 

Dat myn Climeene met gelag

 

En blymoedig quam nad'ren:

 

Kom riep ik voedster van myn ziel,

 

Ik neder voor u schoonheid kniel,

 

Zal ik nu troost verwerven?

 

Want als gy langer blyft zo straf,

 

Zo rukt gy my van 't leven af:

 

Ik moet door liefde sterven.

 

 

 

Neen zeid zy Damon weest gerust,

[p. 22]

 

Gy zyt myn wel beminde

 

En gy myn lieve levens-lust,

 

Komt gy zelfs Damon vinde?

 

Ia lief al scheen ik voor u schuw,

 

Nogtans myn hert was staeg by uw:

 

Wat voeld myn ziel vermaken;

 

Komt voegt u nevens zyne zey

 

En laet ons vrolyk met ons bey

 

Eeuwig in liefde blaken.

 

 

 

Wy namen t'zamen onze rust,

 

In 't midden van de Roozen,

 

Myn hert ontsloot door minnelust;

 

Myn lief Climeen aen 't blozen:

 

Maer als ik met myn schoon Godin,

 

Nu op den altaer van de Min,

 

Deed liefdens offerhanden,

 

Verdween myn vreugd ook weer terstond;

 

Wakend in myn bedrogen vond,

 

Het glas nog in myn handen.