Economische liedjes
(1781)–Aagje Deken, Betje Wolff–
Auteursrechtvrij
[pagina 201]
| |
[pagina 202]
| |
Kies jy en Vryster,
Zie niet naar geld of goed,
Dat waar te byster;
'k Heb jou aêrs opévoed.
Al het de Meid geen duit,
Zy word jou lieve Bruid,
'k Zal 'er geen ding naar vraagen.
Kom, snuif 'er maar op uit,
Eens moet je 't wagen’.
'k Zei, lieve Peetje,
Dat Klaas neef jou bemint,
Och heer, dat weetje!
Als was ik ook jou kind.
Jy hebt my wel edaan;
Jy deed my steeds vermaan;
Jy liet my alles leeren:
Ik doe van stonden aan
Naar jou begeeren.
| |
[pagina 203]
| |
‘Kom ik te sterven,
Zo sprak de goeye sloof,
Moet jy 't al erven;
En Klaas neef, ik geloof
Daar zal naar allen schyn,
(Jy weet ik zit op 't myn?)
'k Heb vry wat landeryen,
Nog wel wat over zyn,
Spyt die 't benyen’.
'k Ging dan reis kyken,
Of ik myn gaaijing zag.
Niet by de Ryken,
Daar was niet van myn slag.
Die meisjes zyn zo groos,
Zy houwen zich zo boos,
Wat kyken zy ook spytig!
En Peetje zeid altoos,
‘'t Is niettemytig’!
| |
[pagina 204]
| |
'k Liep zo wat zeuren,
Zo hier en overal,
Het mogt my beuren,
Maar 't had in 't eerst geen val.
'k Ben wel zo'n kieskaauw niet
Als lange Jaspers Piet,
Die steeds wat hadt te vitten,
En nou mit geele Griet
Net mooy blyft zitten.
Eens op een Hekje,
Zag ik een aartig kind.
Geen zoeter bekje
Men onder 't Steêvolk vind.
Zy was als melk zo wit,
Had oogjes als en git;
Wel, dagt ik, lieve maagtje,
Zo 'k strak reis naastje zit
Gewis ik vraagtje.
| |
[pagina 205]
| |
Het wierd tien uuren,
Elk was op 't Hekje bly,
'k Stond al te gluuren,
En raakte 'er eindlyk by.
In al 't gemaal, 't gewoel,
Vond ik een lege stoel,
Die schoof ik by myn Liefje;
o Zy hielt zich zo koel,
Dat slimme diefje!
Wel, lieve Meisje,
Waar kom jy heel van daan?
Ei zeg een reisje,
Staat het jou hier wat aan?
Je zult naar oogenschyn,
Gien Beemster meisje zyn?
‘Waar meug jy al naar vraagen?
Zy weunt, zei onze Tryn,
Aan dut zy Schaagen.
| |
[pagina 206]
| |
'k Ben mit heur Broeder,
In ’t Veurjaar trouwt, en zy
Weunt by der moeder,
Zy komt nou eerst by my.
Nou weet jy 't hiele stuk;
Maar 't is tog hiel byzuk
Dat jy dat juist most weten;
Maar 'k wensch je evel geluk:
Ze is Klaar geheten’.
Van al myn dagen
Was ik niet zo verblyd;
Om te behagen
Deed ik nu al myn vlyt.
Ik bood haar alles aan,
Wat 'k zag op tafel staan.
Wy praatten met ons beiden,
't Wierd eindlyk tyd van gaan,
Men sprak van scheiden.
| |
[pagina 207]
| |
'k Zei, kom, myn Klaartje,
Geef my jou arm, myn kind,
't Gaat paartje aan paartje.
Zy lachte, zei, ‘wel vrind,
Is dat hier zo 't fessoen,
Ik zal als de aêre doen’.
Daar ging ik als en keuning,
Het maantje scheen in 't groen,
Naar Tryntjes weuning.
'k Gaf 't lieve zusje,
(Ja, lief, dat zeg ik jou!)
Een minlyk kusje,
En dagt, jy word myn vrouw.
Dat Klaertje is jong en schoon,
Lieftallig van parsoon,
Als zy my maar wil nemen,
Myn trouw word haar geboôn,
Weg met dat temen!
| |
[pagina 208]
| |
Ik kon niet duuren,
Maar liep, na melkerstyd,
('t Was mooy, agt uuren,)
'k Was al myn zinnen kwyt,
Naar 't lieve meisje toe:
'k Zei, hou het my ten goê,
Ik heb jou iets te vraagen;
En zo ik jou voldoe
Dan zal ik slagen.
'k Mag jou graag lyen,
'k Heb t' Huizend rust noch duur,
Ik kom uit vryen,
My schort een weêrpartuur:
Ik mien 't met jou oprecht;
Ik ben een jonge knegt
Die zich niet hoeft te schaamen,
Hoor, wat jou snaartje zegt:
Praat eens te zaamen.
| |
[pagina 209]
| |
'k Weun by myn Peetje,
'k Neem al heur zaken waar.
Nu ja, dat weetje,
Niet zo, myn lieve Klaar?
De hele Boerdery
Staat nou geheel op my,
Ik ben haar doen en laaten.
Laat ik, ben jy nog vry
Jou toch bepraaten.
Wou jy my trouwen,
Wat zou jy kostlyk doen!
Nooit zal 't je rouwen.
Nou mag ik niet ien zoen?
Ik zoek geen geld of goed,
Ik zelf heb overvloed.
Och, laat ik jou beleezen!
Zo jy myn wensch voldoet,
Zal 't 't jouwe wezen.
| |
[pagina 210]
| |
Wat keek zy byster,
Zy leek geheel verbaast!
En sprak, myn vryster,
‘Wel jy hebt vry wat haast.
Hoor wat ik zeggen kan,
My schort alhiel geen man.
'k Ben veul 'er om bekeven,
Maar ik voor my, hou van
Het vrye leven’.
'k Dagt, ik zal hoopen,
't Zal meugelyk eens gaan.
'k Laat jou niet loopen,
Ik vry 'er maar op aan.
Ligt krygt de lieve meid
In my eens zinnigheid,
De tyd zal 't moeten leeren:
En, zo als Brerô zeid,
Het kan verkeeren.
| |
[pagina 211]
| |
't Is ook gebleken.
Ik zworf haar altyd na:
Na zestien weken
Gaf zy aan my heur, ja.
Zy zei ‘myn beste maat,
'k Zie nou hoe jy bedaat,
Daar lag veul aan gelegen,
Nou lach ik in kwaâ praat,
'k Ben jou genegen’.
o Kindren menschen,
Wat was ik toen verblyd!
'k Verkreeg myn wenschen
In spyt van die 't benyd.
Zy hadt een halfdozyn
Van vryers, zo zeid Tryn,
Zy konden my niet krenken.
Zy zullen brieskend zyn,
Kan ik wel denken.
| |
[pagina 212]
| |
‘Nou jy zult trouwen,
Zo zeid myn goeye Peet,
‘Zal 'k Brulloft houên
Dat men van zuk niet weet’.
Wat het zy nu gespook;
Dat's een gekook, gesmook.
Wat is 'er te bestellen!
Ons Heerschip komt 'er ook,
Dan kun je eens tellen!
Z' het volk gebeden
Meer dan zy bergen kan;
Ze is zo te vreden,
Spreekt nergens anders van.
De knegts zyn 'er op uit
Om wyn, en om beschuit,
En honderd andre zaken:
Maar ik ga naar myn Bruid,
Zy zal 't wel maken.
|
|