|
| |
| |
| |
De vader en zyn zoontje.
Wys: Kom myn lieve zoete Zusje.
Vader, zeg my, is dat Wichtje
O myn tyd, het is zo zoet!
Mag ik het niet wel eens streelen?
Zou het Nichtje ook wel verveelen?
't Kryt! wat of het hebben moet?
't Is een Broertje, lieve Pietje.
Weet jy, uit dat Prentenboek?
Nu eens voor dit kleine Broertje;
't Ligt daar ginter, op het vloertje
By uw speelgoed, in dien hoek.
| |
| |
Hoe moet ik myn Broertje noemen?
Die de Kindermeid my gaf.
Kyk eens, Valief, 'k heb 'er zeven,
Ja, ik wou die aan hem geven,
Maar hy neemt die my niet af.
Maar Broêr Wimpjes lieve handjes
Weg gemoffelt, voor de kouw;
Hoor, hy weet nog niets te noemen,
Ziet niet eens naar uwe bloemen;
Houd ze, lief! ze zyn voor jouw.
Vader, mag ik Wimpje draagen
Ik geloof hy wou zo graag.
| |
| |
Valhoed op, of hy mogt vallen.
'k Geef hem ook myn pop, en ballen.
Kyk, hy wyst al; ‘Waagie, waag’.
Broertje is nog te klein, myn zoontje.
Is zo kout, kom, dek hem toe.
Zie je wel, hy wil al gaapen?
Nagt Broer Wimpje! hy gaat slaapen,
Sluit zyne oogjes, hy is moê.
'k Zal 't da Kindertjes vertellen,
o Wat ben ik in myn schik,
Dat ik Wimpje heb gekregen!
Daar komt Jantje my al tegen,
Niemand is zo bly als ik.
| |
| |
Eerst een kusje aan uw Vader,
Zeg, waar heb jy Broertje lief?
Kom, dat moet ik nu eens weten!
Of is 't Pietje alreeds vergeten?
Zeg, myn Tyd, en harte dief?
Dáár, in 't hartje! kyk, dat zoetje
Sus! nu praat ik ook niet meer.
Vader lief, geef Pietje een handje,
Breng my, als 't je blieft, by Tantje.
Strakjes, strakjes kom ik weer.
Ik twee Zoonen! kan het wezen!
o Waar staan zy niet voor bloot?
| |
| |
'k Ben verblyd, 'k ben ook verlegen.
Is het leven wel een zegen?
Hoe breng ik ze in deugden groot!
Wat moet ik hen onderwyzen?
Hemel! 'k denk zerf zo verward.
Alles kan myn' zorg vermeêren;
Wat zal ik hen laaten leeren?
Hoe bewaar ik beider hart?
Wist ik, hoe best te beginnen!
Kon myn' Vrouw my niet opbeuren,
Ik ging in het duister treuren,
Want myn hoofd is altoos vol.
| |
| |
Pietjes lieve onnozelheden,
Binnen weinig tyds hem af:
Zou die gift, zo hoog geprezen,
Voor ons wel een voorrecht wezen?
Is zy niet veelmeer een straf?
Maar ik zou myn harss'nen krenken
'k Neem des eens een wandeling.
Wien is, in dit sterflyk leven,
Alles naar zyn zin gegeven,
Hoe gelukkig in zyn kring?
|
|
Auteursrechtvrij