|
| |
| |
| |
De wellust.
Wys: Als my de Deugd met vriendlykbrid.
In 't hart gepynigt door verdriet,
Door myn' gedagten ak verslonden?
Sprak Wellust: ‘neem, het geen ik bled;
Myn heil rust op veel vaster gronden.
De ydele Eer geeft niets dan schyn,
Daar 't volk, zo wuft gelyt de winden,
De uitdeelers harer giften zyn,
Moet gy die onvolkomen vinden.’
Wat zag hy my aandoenlyk aan!
Wat schoonheên mogt ik toen ontdekken!
Hoe hevig was ik aangedaan,
Door zyn' bekoorelyke trekken!
| |
| |
Hoe schoon was 't bloozend aangezicht!
Een stille traan ontgleê myne oogen.
‘Kom hier, hier wordt uw hart verligt,
Beproef myn onbepaalt vermogen’.
Ik volgde hem, zeer wel gemoed,
(Terwyl my zagte driften vleiden,)
Ter plaats daar Min en Overvloed
Een prachtig vriendenmaal bereidden.
Hier hadt men keur van spys en drank,
Om smaak en oogen te bekooren:
Het hartverrukkende geklank
Van 't schoonst Muziek klonk in myne ooren.
Daar wierd ook door Ligtzinnigheid,
Een schoon, een hoflyk Bal gegeven;
Door Danskunst wierd den Rei geleidt:
't Was alles vol gewoel, vol leven.
| |
| |
't Wierd nagt: maar wat raakt ons de nagt?
Toen 't lieflyk licht begon te schynen,
Wierd ik naar 't zagte dons gebragt,
Om in den arm der min te kwynen.
De Wellust hadt zyn zwymelwyn
Met ruime teugen ingeschonken,
Zyn woord was: ‘Laat ons vrolyk zyn.’
Hy maakte my van liefde dronken.
Nu lette ik, vry van schaamte en schroom,
Alleenig op zyn vriendlyk wenken:
Myn' lusten hadden nu geen toom;
Ik dagt niet, ach! ik kon niet denken.
't Geweten? ja! 't zei zomwyl iets,
Als stilte en onlust my deên geeuwen;
Maar wat vermogt zyn inspraak? Niets!
't Vermaak wist het wel te overschreeuwen.
| |
| |
De Reden kwam my wel eens by,
En poogde my in 't oor te luistren:
Verbreek die vuige slaverny,
Hoe smaadlyk zyn deez' zagte kluistren!
Maar 't altoos vindingryk vernuft
Wist Reden daadlyk te weerleggen:
Myn hart, verzwakt, verwart, verzuft,
Liet zich gemakke]yk gezeggen.
Eéns echter wierd myn' rust verstoort,
Eéns wierd myn' ziel zeer sterk bewogen;
De Godsdienst bragt dit wonder voort:
Hoe staatig tradt hy voor myne oogen!
Hy zag my sterk, doch minzaam aan.
't Vernuft, in yvervuur ontstooken,
Sprak dus: ‘Ontstelt u ydlen waan?
En gy, gelooft gy ook aan spooken?
| |
| |
Bewaar u toch voor dwaas verdriet,
Zou Godsdienst uwe vreugd bederven?
Eet, drink, bemin, geniet, geniet;
Want mooglyk zult gy morgen sterven.
De eerwaarde Godsdienst, dus veracht,
Was verontwaardigt; hy ging henen.
Terstond was ook al zyne kragt,
Zyn invloed op myn geest, verdweenen.
Intusschen wierd den wyden kring
Van dartle weelde rond gelopen;
Myn hart kon op geen beuzeling
Van deezen kant nu langer hoopen.
Dat woelen hadt niet langer smaak;
En toen ik in bedaarder stonden,
My zelve vroeg: heb ik 't vermaak,
Het waar vermaak, nu al gevonden?
| |
| |
Een zucht was 't antwoord op die vraag.
Wat hoefde ik er meer by te voegen?
En, wat aan andren ook behaag',
De wellust geeft geen waar genoegen.
Geen waar genoegen? 'k zal dat woord
In mynen staat dus niet ontheilgen.
'k ontvliê dit hart bedervend oort:
Myn' vlugt alleen kan my beveilgen.
De Godsdienst neemt myn waar berouw
Misschien nog aan; ik ga hem vinden.
ô Wellust, als ik u beschouw,
En denk, zult gy my nooit verblinden.
|
|
Auteursrechtvrij