|
| |
| |
| |
Zomerzang.
Psalm LXV. Vers 12 tot 14. Gy kroont het jaar uwer goedheid, ende uwe voetstappen druipen van vettigheid.
Zy bedruipen de Weiden der Woestynen; ende de Heuvelen zyn aangegord, met verheuginge.
De Velden zyn bekleedt met kudden, ende de Dalen zyn bedekt met Koorn, zy juichen, ook zingen zy.
| |
Toon: Roozemondt.
I.
Wat schenkt gy den mensch al vreugd,
Zoet genoegen, welbehagen,
Als hy op het spoor der Deugd
Wandelt, en wel gaade slaat
Wat hem hier ten dienste staat.
| |
II.
Ziet de gulde Zonnestraalen,
Met haar glans ons vroeg onthaalen,
Als de Zon haar pad opgaat,
Op dat wy by 't koestrend licht,
Zouden vordren onzen plicht.
| |
III.
Ziet de hooggekruinde boomen
Met hun groene bladren staan,
Aan de klaare waterstroomen,
Weelig en met vrugt belaên,
Die de Herfsttyd, ryp en goed,
| |
| |
| |
IV.
Dus zal ook de Vroome bloeyen,
Die Godt hartlyk dient en vreest:
's Heeren Geest zal hem besproeyen,
En verkwikken zynen geest,
Dat hy vrolyk vrugten draagt
En dus Godt en mensch behaagt.
| |
V.
Ziet de Schaapen weelig weiden,
Daar de Leeuwrik zingt en fluit,
Als zy zich in 't veld verspreiden
Deelende hun voedzel uit,
Daar de Harder hun bewaakt
Dat hen ramp noch onheil naakt.
| |
VI.
Dus zal ook die groote Heilandt,
Ons in 't geestelyke weyland
Leiden van de Waereld af,
En ons hoeden voor 't verderf,
Ja bereiden 's Hemels erf.
| |
VII.
Ziet de zwaare logge koeyen,
Graazend' in het klavergras,
Glad en tierig, lustig groeyen
Van het malsche veldgewas;
Leveren, tot spys voor elk.
| |
VIII.
Zou een Christen minder weezen,
Neen, in deugden uitgeleezen,
Deelt hy geestlyk voedsel meê,
Als hy uit Godts Heilig Woord
Brengt de jeugd haar spyze voort.
| |
| |
| |
IX.
Zou de schoone weelig', akker
Die het vroeggezaayde zaad,
Ryklyk opgeeft en ook wakker
Vrugt draagt in een overmaat,
Beeter zyn dan 's menschen hert;
Daar Godts Woord gezaait in werdt.
| |
X.
Of zal nu de grond der Aarde
Die haar kruiden, blad en bloem,
Leevert van veel nut en waarde,
Hier, den Hemel tot meer roem,
Toonen meerder dankbaarheid
Dan de mensch, zo schoon bereid?
| |
XI.
Neen, Godt heeft verstand gegeeven
En de Reeden aan den mensch,
Om hier niet onnut te leeven,
Maar godtvrugtig en naar wensch,
Dankbaar aan zyn Godt, verpligt
Voor al 't goed en 's leevensligt.
| |
XII.
Lei my dan, o groote Herder,
Op het heilig deugdenspoor,
Dat ik, langs hoe meer en verder,
Leen aan U myn hart en oor;
Laat myn dankbaarheid haar vrugt
Draagen tot myn zielsgenucht.
| |
XIII.
Tot dat Gy my daar zult voeren,
Daar geen vyand meer zal loeren
Op myn schaad' of ergernis,
Daar geen tyd de vrugten rooft,
En men U voor eeuwig looft.
|
|
Auteursrechtvrij