Oude Vlaemsche liederen

CCVII.
De meiboom.

Och hoe lustelic is ons die coele mei ghedaen
Ende sprutet uut met bloemkens menigherleie:
So wie met druc ende liden es bevaen,
In Jesus wonden sal hi hem vermeien.

Nu sint¹ die telgheren² wide uutghespreit,
Ende bloeyen scoen, gelijk den roden rosen:
So wie sine sonden ten rechte bescreien wil,
Onder desen boom so sal hi hem verposen.

Die mei is ons al bi den wech gheset
Op eenen berch, ende die es also hoghe,
Op dat een ieghelic sonder let
Die rosenmei vrilic aenscouwen moghe.

Hoe recht opgewassen so is die edele mei,
Gheplant in also diepen dale,
Dat is Maria die maghet rein;
Van minne so starf die fine nachtegale.

O edel nachtegale - die alre scoenste boem
Ende hadde sine blade so wide doe ontloken -
Hi sanc so lude die vij noten hoech,
So dat sijn edele hartken is ghebroken.

1 Sint, zyn.

2 Telgheren, takken.

[p. 449]

6

 

Nu is die nachtegale hier ghebleven doet

 

Al omme die minne van eenre scoenre joncfrouwen;

 

Hi es gecomen al uut sijns vaders scoet.

 

Waer sach ieman ghelicheit deses trouwen?

So wie sine sinne noch onghestadich sijn,
Ende uutgedeilt tot eerderscen creaturen,
Die merke wael aen den nachtegale fijn,
Hoe hi den doet om onsen willen wolde liden.

[Uit de verzameling der geestelyke liederen (papieren HS. tot de XV^e eeuw behoorende), welke aen Hoffmann von Fallersleben toebehoort. Dit lied nam gemelde schryver op in zyne Horoe belg., II, bl. 23; het werd gezongen op de wyze zoo als 't begint.

Eenigzins veranderd kwam dit lied uit in eene verzameling ‘Leysen, gheprent by Harmen Jans Muller’ te Amst. De twee eerste verzen luiden aldaer volgenderwyze:

Hoe minlijc is ons des cruicen boom ondaen!
Het spruiten ghelewe bloemkens aender heiden.

over de gele roos, als zinnebeeld van vreugde, zie men hiervoren bl. 238.]