Oude Vlaemsche liederen

LXXVIII.
Jonc Gherrit.

Wel op, wel op, mijn cnaepjes goet,
En sadelt my mijn paert!
Naer Cronenburch willen wy rijden,
De wech is wel rijdens waert.

Als sy wel over der heide quamen,
Beneven het groene velt,
Daer quam hem ontmoeten een ridder,
Het was er een jonghen helt.

[p. 196]

3

 

‘Och ridder, och ridder, hoe vaerje toch,

 

Wat isser de vaert van jou?

 

En gaeje misschien opt jaghen,

 

En latet alleen uw schoon vrouw?’

- ‘Willecom, willecom, mijn vremdelinc,
Mijn vrou die isser so trou.
Daer staet er mijn slot, daer woont er mijn vrou,
Gaet, haelt er den lone van jou!’

Jonc Gherrit die ghingher uit jaghen,
Uit jaghen den helen dach;
Hy keerder hem wel weder omme,
Den vremdelinc wast dat hy sach.

‘En kenje ooc wel den gouden rinc,
En den rinc van roden gou?
Jonc Gherrit, kenje den gouden rinc,
En daerop dat bloemtje so blau?

- ‘Mijn ridder, bylo! dat en is niet waer,
Dat en isser gheen rinc van mijn vrou,
En ic sweer het al op mijn ridderwoort,
Daer toe isser mijn wijfje te trou!’

- ‘Jonc Gherrit, kenje den gouden rinc,
En daerop dat bloemtje so blau?
En daerop met rode geschreven
Den name al van uw schoon vrou?’

Jonc Gherrit warp hem den hantschoen voor,
Jonc Gherrit street er te paert;
Hy sloech wel den vreemden riddersman,
So dat hy nederseech ter aert.

Jonc Gherrit reet opt hoghe slot,
Wel vlieghende op het slot;
Hy en clopte niet lanc met den poorten rinc,
Hy ranner de poorte op.

[p. 197]

11

 

‘Och moeder, seidese, moeder,

 

Jonc Gherrit comt er so fel;

 

Hoe brenghen wy hem wel te vrede?

 

Och moeder, wat raeje my wel?’

Haer moeder nam uter wieghen,
Dat kindje so cleine sy nam,
Sy droech het so bly op haer armen,
Den vader onteghen sy quam.

‘Mevrou, wat salder het kindekijn?
Ten isser by God niet mijn!
Mevrou, het en is niet mijn soontje,
Het moet er een bastaert sijn.’

Hy liep van trappe tot trappe,
En hy deder wel menighen ganc,
Tot dat hy op hogher tinnen
Mooi Aeltje sijn huisvrou vant.

Mooi Aeltje quam hem te groeten,
Gheen woordeken hy haer boot.
Hy nam het sweert uter scheiden,
Mooi Aeltje sal sterven de doot.

Wat sach hy an haer handen?
Den vingherlinc root van gou.
Bylo! dat wasser de selve rinc,
Die hy wijlen ontvinc ter trou.

Hy namse wel in sijn armen,
Hy custe haer roden mont;
Sy seghende God van hemel,
Sy dancten hem dusent stont.

[Volgens Hoffmann Von Fallersleben (Horoe Belgicoe, II, bl. 155) is dit overoude schoone lied nog onder het volk in de provincie Holland bekend. De zangwyze, nevens eene hoogduitsche vertaling, geeft Kretzschmer op in zyne Deutsche Volkslieder, I, N^r 20.]