Belgisch museum voor de Nederduitsche tael- en letterkunde en de geschiedenis des vaderlands. Deel 9
(1845)–J.F. Willems, [tijdschrift] Belgisch Museum–
Auteursrechtvrij
[pagina t.o. 141]
| |
 Fo. 141.
| |
[pagina 141]
| |
Gedichten op Margaretha van Oostenryk en Philips den Schoonen. (1493-1497.)I. La complainte de dame Marguerite d'Austrice, fille de Maximilian, Roi des Romains.Quant une fleur, yssant d'aitre d'honneur,
Est entré en vergier d'un seigneur,
Noble puissant et riche gouverneur,
Et qu'elle croist en toute souffissance,
5[regelnummer]
En force, en bruit, en beaulté, en verdeur,
En fruit, en grace, en louange, en grandeur,
En pureté, en substance, en odeur,
C'est mal de lui oster force et puissance;
Pour moy, chascun en a eu cognoissance.
10[regelnummer]
Moy, Marguerite, de toutes fleurs le chois,
Ay esté myse au grand vergier franchoisGa naar voetnoot1,
Pour demourer, croistre et hanter ainchois
Que feusse grande, emprès la fleur de lis:
| |
[pagina 142]
| |
Là ay receu tous biens et tons esbanois,
15[regelnummer]
Là ay veu joustes, dansses et tournois.
Et maintenant je vois, et sy cognois
Que ces grands biens me sont prins et fallis,
Pas n'en doivent les miens estre jolis.
Je y ay esté noblement arousée
20[regelnummer]
Plus de dix ans de très-noble rosée,
Cuidant estre royne et espousée
Au roy Charle, et corone portée;
Mais bien parchoy que me suis abusée,
Par quoy doy estre en mon cuer dolorée;
25[regelnummer]
Car de par lui ay esté refusée,
Et sy m'a fait hors du vergier oster
Pour une aultre en mon lieu bouter.
Cest espace royne ay esté nommée;
Mais maintenant suis la renommée;
30[regelnummer]
O roi Charles, peu de toi amée,
Puisque pour une aultre m'avez volu changée;
Mais, nonobstant, pas n'en suy diffamée,
Amoindrie, foulée, ne blamée.
Se en ton pays je ne suis enfermée,
35[regelnummer]
Dame et royne, cause ay de moi planter
En aultre vergier, pour moy de toy venger.
O Empereur de Rome redoubté,
Mon grand-père, de vertu illustré,
Qui cha jus porte et as tousjours porté
40[regelnummer]
Le monde, aussi l'espée de justice,
Je te prie que tu prende pyté
De Marguerite, à qui on a osté
Plaisir, solas, puissance et majesté,
Sans regarder à quelque prejudice:
45[regelnummer]
C'est peu prysé ton noble hostel d'Austrice.
Mon noble Père, aussi roy des Romains,
Tousjours auguste entre les corps humains,
Je te requier et prie à jointes mains,
| |
[pagina 143]
| |
Pour acquérir de Jhésus le mérite,
50[regelnummer]
Que tu veulles tant prier tes Germains
Et tes subjettz qu'en brief, sans nulz demains,
Ilz tirent hors de ces las inhumains
Ta petite fillette Marguerite,
Qui de solas et joye on déshérite.
55[regelnummer]
Et toy aussi, mon frère souffissant,
Philippe, archiduc d'Austrice, flourissant
En toutes honneurs et en beaulté croissant,
Remetz ta soeur petite en non chaloir,
Fais esclaircir ton espée tranchant,
60[regelnummer]
Fais esmouvoir ton peuple ravissant,
Fais desploier ton estandart puissant,
Fais à ce cop ta jeunesse valoir;
Car, selon droit, mon duel te doit doloir.
De cuer contrit, je requier à Dieu vengeance;
65[regelnummer]
De cuer contrit, je demande alligeance;
De cuer contrit, je pleure ma nuysance,
Pensent en moy que mon corps deviendra.
On m'a osté mon solas, ma plaisance,
On m'a donné pour joye desplaisance;
70[regelnummer]
De faire à dame ainsi, est-ce l'usance?
Non, j'ay espoir que le temps changera:
Il n'a pas pleu tout ce qu'il plouvera.
O mes Flamens, estes-vous endormiz?
Vous estes ceulx qui me y avez miz,
75[regelnummer]
En ce dangier dont de peur je frémis,
Craignant user en doleur mon eage.
Tous les Franchois vous tenez pour amis
Que vous devez tenir pour ennemis;
Car faussé vous ont ce qu'ilz vous ont promis,
80[regelnummer]
Touchant de luy et moy le mariage;
Menez m'avez en paynible voiage.
Et vous qui estes de la noble maison
De Bourgogne! or, est-il huy saison
De vous monstrer en servant la toison,
| |
[pagina 144]
| |
85[regelnummer]
Preux et vaillans, sans faire nulle hanssage?
Vous voiez que suys à demy en pryson
Mise par vous, dont petit vous pryse on,
Se ne vengez la grande mesprison.
Mettez vous donc en armes au passage
90[regelnummer]
Pour moy ravoir, et on vous tendra sage.
Considérez la honte et vitupère
Que on a fait à moy et à mon père;
Aydez que le facteur, le compère,
Selon raison, droit, et sainte escripture,
95[regelnummer]
Pour elle aussi que deusse nommer mère,
Ne fault gouster ceste sausse amère.
Onques chà jus en nulz livres d'Homère,
Home ne fist de telz fais lecture,
Mal en viendra selon foy et droiture.
100[regelnummer]
Oncques parler de telz fais je ne ouys.
Que dites-vous, les bons de mes pays?
Bien cause avez d'estre peu esjouys
Pour ces tors fais à moy et mon père!
Sy petit n'est qui n'en soit esbahiz;
105[regelnummer]
Qui telz fais brasse, il doit estre hays.
O tristesse! de toy trop je jouys
Oultre mon veul; mais s'il plaist Dieu, j'espère
Que je reverray ma lyesse prospere.
O vous, dames, damoiselles et pucelles,
110[regelnummer]
Vous, bourgeoises, gentilles damoiselles,
Vous marchandes riches et toutes celles
A marier, prenez cy exemplaire;
Mirez-vous-y, et lisez mes libelles;
N'alliez pas vos faces, qui sont belles,
115[regelnummer]
A hommes nulz qui vous soient rebelles,
Comme de moy est fait, dont me doit desplaire;
Mais puisque à Dieu plaist, par raison me doit plaire.
Si je ne suis en France cronée,
Et se du Roy je sin habandonnée,
120[regelnummer]
Et se une aultre est en mon lieu ordinée,
| |
[pagina 145]
| |
Il m'ent convient la pacience avoir,
Pas ne m'en chault; mais que soie menée
En la maison, en laquelle suy née,
Et souefment de tous biens gouvernée,
125[regelnummer]
Pour mon tayon mon père veoir,
Je ne demande en ce monde aultre avoir.
Adieu plaisir, adieu esbatemens,
Adieu deduis, adieu haus paremens,
Adieu chansons, adieu bons instrumens,
130[regelnummer]
Adieu danses, adieu joyeusetez!
J'ay tous anvys, j'ay tous encombremens,
J'ay toutes peines, j'ay douleurs et tourmens,
J'ay tous dangiers, et tous par vous, Flamens!
En cest estat m'avez mis et bouté,
135[regelnummer]
Quant Dieu plaira de moi ara pité.
De mon tort fait l'arbre en doit sa verdeur
Perdre à tousjours, et la fleur son odeur,
Le fruyt son goust, le soleil son ardeur,
L'oiseau son chant, la rivière son cours,
140[regelnummer]
Tous Austriciens, subgetz à l'empereur,
Doivent entrer en vaillance et fureur,
En promettant de venger cest erreur,
Sans des Franchois doubter le secours;
Car c'est blâme pour toutes nobles cours.
145[regelnummer]
Je ne sais mieulx que pacience avoir,
Et mettre en Dieu le fait Marguerite,
C'est celui qui peut et scet tout concevoir,
148[regelnummer]
Et qui aulx bons donne sa gloire eslite.
Een gedrukt blad, in groot-quarto, van omtrent het jaer 1495, in de Bourgondische bibliotheek te Brussel, gebonden in een codex van dien tyd, No 10926 van het inventaris. Aen het hoofd van dit stuk eene houten plaet, die wy gesteendrukt hier byvoegen. | |
[pagina 146]
| |
II. Die Sceidinghe van den edelen aertshertoghe Philips van Oosterijck, Brabant, etc., ende van sijnder suster die schone Margriete, ao XCVIo (1496).Hoe groten blijscap in liefs vergaren es
Druck, droefheyt volcht achterGa naar voetnoot1 int scheyen;
Het versamen van vrienden een bly gebaren es,
Maer tscheyen van lieven der herten beswaren es;
5[regelnummer]
Voor blijscap coemt droefheyt, voor dlachen screyen,
Alsoo sy verhoort hadden diet ons seyen,
Soot was ghesciet te Middelburch int stede,
Van onsen grave en sijnre suster, onder hun beyen,
Op Sinte Katerinen dachGa naar voetnoot2, dats waerhede,
10[regelnummer]
Daer Margriete met haren broeder tsceymael dede.
Ons grave sijne suster vriendelijc toefde,
Over maeltijt daer sy saten beeGa naar voetnoot3,
Van spijse, van drancke, dat daer behoefde.
Margriete en dede niet dan sy droefde,
15[regelnummer]
Denkende hoe sy gheraken soude over die zee,
Ende tsceyden van haren broeder dede haer wee:
Dies wertse rouwich van sinne;
Want haer broeder bracht haer, ten ghescee,
Sint Jans vrientscap en Sinte Geertruy minneGa naar voetnoot4;
20[regelnummer]
Dies haer ghinc alle droefheyt inne.
| |
[pagina 147]
| |
Met vruechden datse droncken en aten,
Also ghy hooren moecht en verstaen,
Ende bedreven blijscap boven maten;
Maer menighen traen was daer ghelaten.
25[regelnummer]
So wanneer die maeltijt was ghedaen,
Ende men van tsceyen dede vermaen,
Als niet meer tansiene haren broeder,
Doe worden haer dooghen met tranen bevaen,
So elck bi reden mach wesen vroeder:
30[regelnummer]
Cristus wil wesen haers scips stierhoeder!
Hoort hoe Margriete, dese maghet reene,
Haren broeder le voete viel op haer knyen,
Bedroeft van herten, bevaen met weene,
Hem clagende dat haer was gedaen te cleene,
35[regelnummer]
En haren vader, dat coninclijc engyenGa naar voetnoot1.
Noch bad sy om in paise le houden, hoort mijn bedien,
Sijn landen, met soeten woorden ende goeden vermanen,
Dat alle die hoorden haer dese woorden bedien,
Edel, onedel, ic soude wel wanen,
40[regelnummer]
Dat hemGa naar voetnoot2 die oghen vloeyden vol tranen.
‘Ay broeder, als ic ben van hier ghetoghen,
Die confusien moet ick al vergheten,
Die my ghedaen is, int claer betoghen;
Daerom broeder thooft sijnde boven alle hertogen,
45[regelnummer]
Ende grave in menighe landouwe gheseten,
Al die vieleynicheyt, willet, weten,
Die my die coninck van Vrancrijck boot,
Begheric, broeder, na mijn vermeten,
Dat ghy vergheeft, door Cristus doot.’
50[regelnummer]
Wat dat haer broeder antwoorde laet ic lyenGa naar voetnoot3,
Daer af en wil ick niet rueren een haer;
Maer hy seyde: ‘Suster, wilt dat vertyenGa naar voetnoot4,
En wilt u des weenens doch vermyen:
| |
[pagina 148]
| |
Ghy maect ons alle moedeloos en swaer;
55[regelnummer]
Het sceyden van u gaet my so naer,
Doch heb ick u woorden wel onthouwen.
Men seyt ghemeynlijc, ende tes oick waer,
Langhe borghen en is niet quijt ghescouwen.’
- ‘Wel broeder, so neem ick orlof dan.
60[regelnummer]
Groet my den coninck onsen vader seere!
Den rouwe comt my so vloyende an,
Door tsceyden van den edelen man,
Ick duchte ick en sieneGa naar voetnoot1 nemmermeere;
En groet my sijn coninghinne, vol alre eere,
65[regelnummer]
Onse stiefmoeder, die dochter van Mylanen,
Dat bid ick u hertelijc, broeder en here!
Mijn oghen vloeyen so vol heeter tranen,
Doer tsceyden, ick en kans niet meer vermanen.’
Dus nam sy orlof aen tBrabants pryeel,
70[regelnummer]
Aen Lovene, Bruessel, Antwerpen en Bossce mede,
Aen Lyere, Herentals, en aen cleyn steden een deel,
Aen Hollant, Zeelant, Vlaendern gheheel,
En aen Berghen en Mechlen die steden,
BeminnendeGa naar voetnoot2 haren prins, vol der getrouwichede,
75[regelnummer]
Ende in feyten van orloghen dicwijl ghedient,
En bighestaen met cloecken beden,
Daert hem was dicwijl qualijc ghesient.
‘Alle u landen gheheelijc sijn u vrient.’
Die edel Margriete doen orlof nam
80[regelnummer]
Aen haers broeders landen ghepresen,
Die hem toebehoorden, daer sy oyt quam,
Haer bedanckende der goeder jonsten lofsam,
Ende der eerbaerheyt diese haer hadden bewesen
(Al mocht ick u daer af wat segghen oft lesen,
85[regelnummer]
Het soude te lanck vallen nu ter stont);
Int sceyden orlof nemende met desen,
Deen dander minlijc cussende aen den mont:
‘Orlof broeder, en blijft ghesont!’
| |
[pagina 149]
| |
PrinceGa naar voetnoot1, dus es tsceyden gheschiet
90[regelnummer]
Van Margrieten en haren broeder soet,
Dwelck deerlijc om scouwen was en verdriet;
Maer sulck sceyden ter werelt en achtick niet,
Dan dat leste sceyden, dwelc elc besueren moet,
Als God die ziele van tlichaem sceyden doet,
95[regelnummer]
Wanneer dat vervult is hier onsen tijt:
Dat sceyden is bitter, voor sot oft vroet;
Elcke dencker om, die hier tegenwordich sijt:
98[regelnummer]
Ick bevele u allen Gods moeder ghebenedijt!
| |
III. Anno XIIIIc XCVII hoe dat vrou Margriete hertoghe Philips suster in Spaengien ontfanghen wasGa naar voetnoot2.Had ick nu die poëtelike ghedachten,
Die Virgilius toochde in sijnre tijt,
Ick soude met redenen, weerdich om achten,
Openbaren een yeghelijc iolijt;
5[regelnummer]
Nu soudyGa naar voetnoot3 verhueghen, die menschen sijt!
Ghebluscht es nu ons swaer verlanghen;
Maect dan om hooren uwen appetijt,
Hoe vrient den vrient vriendelijc kan ontfanghen.
Hertoghe Philips, lustich van bedrijve,
10[regelnummer]
Nu in huwelijc met vrouw Joanne verbonden,
Heeft vrou Margriete, redelic van lijve,
Sijn suster, na tlant van Spaengien ghesonden.
Al heeftse haer in perikelen ghewonden
By die stormende zee, so elck mach weten,
15[regelnummer]
Ende buten tslans haer selven vonden;
Maer nieuwe vruecht doet ouden druc vergeten.
| |
[pagina 150]
| |
Tes dinckelijc hoese die coninck verhaydeGa naar voetnoot1,
Tallen havenen waren sijn ambassadeurs;
Die wint van gracien haer zeyl bewayde,
20[regelnummer]
Dat sy ghevoelde meer soets dan suers.
Sconincs lakayen en sijn courreurs
Bekenden die vlote, comende te lande;
Met nernsticheden dedense veel labuers,
Om tontfangen die bloeme plaisant.
25[regelnummer]
Als tvolck aen lant meest was gheclommen,
Vrou Margriete soude haer oic daer toe scicken;
Twalef hertogen sijn int water gezwommen
Tot der hertenGa naar voetnoot2, met haren gouden stickenGa naar voetnoot3:
Sy saghen die edele ymage nickenGa naar voetnoot4;
30[regelnummer]
Sy ontfingense als die haer jonste droeghen,
Om dat men trouwe daer sach verdickenGa naar voetnoot5,
Vrient sal hem tot vrients eere voeghen.
Doe men Hester aen Asuerus knochte,
En was noyt sulcken jonste perfect:
35[regelnummer]
Die straten daer men vrou Margriete brochte
Waren met gouden lakenen en fluweel ghedect;
Theel conincrijcke was daer verwect;
Ses mijlen lanc dedemen die straten slichten.
Daer sulck een edelheyt tsamen trect
40[regelnummer]
Deere, den lof, en es niet om dichten.
Van Castilien die hoghe coninckstabele
Reedt met vijftich ridders, in haer ghemoet,
Uutnemende personen, seer presentabele,
Al met gulden stucken, so ick verstoet;
45[regelnummer]
Menich hertoghe, ter eeren den coninck soet,
Dienden den coninckstabele ghetrouwe:
Wel mochtense dincken, als lieden vroet,
Veel hangt aen tlichaem van een lantsvrouwe.
| |
[pagina 151]
| |
Elck prince hadde sijn ordinancie ghepast;
50[regelnummer]
Som haddense mulen, som haddense paerden;
Haer dienaers droeghen fluweel, damast,
By dusentsmaels, der vrouwen ter waerden;
Naer BurghersGa naar voetnoot1 sachmense de vaert aenvaerden.
Die tijdinghe vernam die coninc machtich:
55[regelnummer]
Al mocht hy te voren veel sorghen heerdenGa naar voetnoot2
Een goede bootscap maect menich herte sachtich.
Die coninck met sijnre coninghinne
En die jonge coninck, verreyst daer mede,
Quamen met eenen eendrachtighen sinne
60[regelnummer]
Een half mijle buten Burghers ter stede:
Daer groeyde jonste, daer sach men vrede,
Int weerdich ontmoeten van twee ghelieven.
Sulc een ontfanck alsmen daer dede
En mach gheen menscelike tonghe brievenGa naar voetnoot3!
65[regelnummer]
Al had ick een ynghelijck verstant,
En dusentich handen, die altoos screven,
So en soudic niet konnen toghen int lant
Den cost die daer was bedreven.
Daer heeft liefs mont den mont besevenGa naar voetnoot4;
70[regelnummer]
Daer sachmen dooghen na dooghen ghierich.
Selck weten dexemple wel die noch leven:
Groen hout ontsteken bernt dickwil vierich.
Die bruygom, daer men eere af mach talen,
Gaf vrouwe Margrieten, buten opt velt,
75[regelnummer]
Drie hondert duysent gouden realen,
Tot haerder willecome ghetelt.
Doe quam die gheestelike gheweltGa naar voetnoot5,
En ontfinghense met crucen en vanen:
Te Deum Laudamus was daer ghespelt.
80[regelnummer]
Daer duertGa naar voetnoot6 af coemt machmen wel vermanen.
| |
[pagina 152]
| |
Doe redense al naer der stad vercyert;
Die husen waren als tempels vermoit;
Met cypressen boomen was daer geviert;
Die straten met palmen en rosemarinen bestroit;
85[regelnummer]
Menichte van fonteynen hevet tvolc verfroytGa naar voetnoot1
Die alle smake van wijne goten;
Van meerder triumphe en hoordick noyt.
Als God wil den druck is haest verschoten.
Noyt ordinancie so reyn gheschiet,
90[regelnummer]
Artchieren, pagien en waren niet om tellen:
Sy droeghen mantelijnen, ghestict
Met orfevryen, als rustighe ghesellen;
Die paerden waren gheladen met gulden bellen;
TghesmideGa naar voetnoot2 vol robijnen en diamanten.
95[regelnummer]
Noyt en mocht hem Hector so cyerlijck stellen,
Als die bruygom was, aen alle kanten.
Vrou Margriete, vercyert niet om verschoonen,
Was in die kercke gheleydt met staten:
Daer songhen die melodieuse thoonen,
100[regelnummer]
Voor cardinalen, bisschoppen, prelaten:
Daer gaf die coninck over GarnatenGa naar voetnoot3
Sijnen sone, om sijns staets vermeeren.
God wiltse tsamen in rusten laten,
Datse dlant moghen regeren met eeren,
105[regelnummer]
Dwelck hem wil jonnen die moeder Ons Heeren!
| |
[pagina 153]
| |
5[regelnummer]
In die triomphe die men sach,
In meerte den veertiensten dachGa naar voetnoot1,
Mids dincomste, dits waerhede,
Van grave Philips met princelijck bejach,
Ontfanghen te Ghend al binnen der stede.
10[regelnummer]
Met processien track men hem teghen,
Gheestelijck, weerlijck, den wygandeGa naar voetnoot2:
Hy eest wel weerdich, die edel deghenGa naar voetnoot3!
Buten Sinte BavsGa naar voetnoot4, op haer knien ghelegen,
Heeft juge ende wet, wijs van verstande,
15[regelnummer]
Met eender maegt verciertGa naar voetnoot5, die slotels in de hande,
Ghepresenteert den grave, dat edel bloet:
‘Willecome, heer, hier binnen den lande,
Voor u en korenGa naar voetnoot6 wy gheen aertsch goet.’
Vele reverentien was men hem biende,
20[regelnummer]
Soot de edelheit wel moet behoren,
Van claroenen, trompetten, vruecht gesciende;
Men wasser oick alle die ballingen siende,
Die om gracie riepen, achter en voren:
‘O grave Philips, ons heere gheboren!
25[regelnummer]
(Met wenenden ooghen riept meerder en minder)
Vergheeft ons alle voorleden toren;
Ghi sijt ons heere; wy sijn u kinder!’
Als sy gheleghen hadden een poose
Namse grave Philips in ghenaden;
30[regelnummer]
Ten is fable, fictie, nocht glose,
Poort en landt ghevendeGa naar voetnoot7, sonder nooseGa naar voetnoot8;
Ende was int stadt te trecken beraden.
Binnen der poorten sach men ontladenGa naar voetnoot9
Vele figuren, plesant int gesichte,
35[regelnummer]
Verciert sijnde met costelike ghewaden,
Met vierpannen, ende met waslichte.
| |
[pagina 154]
| |
Aldus passerende voor thuus der heeren
Bleef grave Philips een poose staende:
Aen allen sijden sachmen hem keeren,
40[regelnummer]
Aensiende die vieringhe, groot int meeren,
Hoe tcomuyn daer was haer handen slaende.
Een selveren maegt met eenen leeuu ontfaende
Was hertoge Philips, die men liet dalen,
Met sueten zanghe, triumphelijck gaende
45[regelnummer]
Over tstrate, dwelck ick moet verhalen.
Met luder stemmen al even zeere
Riep daer tcomuyn, jonck ende oude
(Tdede dbewijs der naturen leere),
Met weenenden oghen: ‘Wellecoem, heere;
50[regelnummer]
Voor u en koren wy schat noch gout;’
Al huilende roepende menichfout:
‘Willecome, willecome,’ met stemmen claer.
Vrou jannen, die hy nu heeft ghetrout,
Quam achter hem in een roesbaerGa naar voetnoot1.
55[regelnummer]
Ons grave Philips dat hem keerdeGa naar voetnoot2,
Siende op sijns herten deel;
Al lachende hy sijn vrouwe eerde,
Wiens vruecht dat allen druck verseerdeGa naar voetnoot3,
Als meynende: is dit niet een lustich pryeel
60[regelnummer]
Van tapizerien, met baelgien, menich scoon juweel
Behanghen, van aent thuus tot in den WalGa naar voetnoot4,
Met waslichter, beckenen, menich plateel,
Met schonen staedgien een groot getal,
Den grave ontfanghende met weerden,
65[regelnummer]
Dwelck wel duerde vijf huren lanck.
Noch waest seer schoon in dat volheerden.
Met hem reden wel IXc peerden;
Noyt en sach men schoonder ontfanck;
| |
[pagina 155]
| |
Want, aldaer hi naert hof nam sinen ganck,
70[regelnummer]
Stack men te watereGa naar voetnoot1, hoordick gewaghen,
Daer grave Philips en sijn vrouwe blanck
Om loegen ende lange op saghen.
Die stadt besworenGa naar voetnoot2 van sijnent wegen,
Dwelc hier voormaels is gedaen,
75[regelnummer]
Is grave Philips, naer edelheits plegen,
Ende oick die stad te houwen ghenegen,
Goet ende van weerden, hoordick vermaen,
Den xvijen dach in meerte, heb ick verstaen,
Maecte men die heilige kercke bereet,
80[regelnummer]
Daer grave Philips soude aengaen
Doende sinen kerckelicken eedt.
Als hy te hove was met sijnre vrouwe
Ghinck menGa naar voetnoot3 costelijck bescincken,
Vergetende alle voorleden rouwe,
85[regelnummer]
Daer hem toe dwanck volmaecte trouwe;
Die vruegt was groot, mach men wel dincken,
Triumpheren, eten en drincken,
Willecomende in der vlaemscer erven,
Roepende elck met woerden die clincken:
90[regelnummer]
‘Wy willen nu allen druck af kerven,
91[regelnummer]
Ende met u, heere, leven en sterven.’
| |
V. Hoe hertoghe Philips te Brugge ontfanghen werdt.Hoe Brugge bedruct was voorleden,
Door tderven ons princen hoge gheboren,
Sgelijcs so sijnse nu bat te vreden,
Ende hebben ghetoont vele vrolicheden,
5[regelnummer]
Door dincoemsteGa naar voetnoot4, so elck mach hooren.
Heeren ende wet, der stadt eedt gesworen,
Hebben ontfanghen dat edel bloet:
Hy eest doch weert wat men voir hem doet.
| |
[pagina 156]
| |
Den minliken ontfanc moet ic bewisen,
10[regelnummer]
Hoe juge ende wet lagen op haer knien,
Buten der stadt, dwelc men mach prijsen,
Daerse daertshertoghe dede rijsen,
Met sijnre princesse, troulijc engien,
Doir den willecome, die men hen sach bien,
15[regelnummer]
Wel weerdich dat men mach vermanen,
Mocht elcken die oogskens van vruechden tranen.
Ons eerdshertoghe sant sinen provoost
Ten dry coningen, voor alle saken,
Als een die was der ballinghen troost,
20[regelnummer]
Daer elk ballinc bleef op sijn propoost:
‘Gracie! gracie laet ons ghenaken!’
Met luden voysen datse spraken:
‘Heere, wilt ons in ghenaden ontfaen,
Vergheeft ons wat wy hebben misdaen!’
25[regelnummer]
Als ons prince quam ter poorte,
Quamen daer noch ballinghen een deel,
Die lant noch ghelt en hadden na die behoorte,
Die om gracie riepen, tharen confoorte,
Om in Brugge te comen, het lustich pryeel.
30[regelnummer]
Grave Philips namse in genaden geheel,
Ende maecte verhuecht die bedructe sinnen:
Als heere leyde hijse ter stede binnen.
Met processien, soot wel betaemde,
Was ontfanghen dat edel greynGa naar voetnoot1.
35[regelnummer]
Op sinte Hubrechts brugge daer versaemde
(Cleen en groot hem willecoem raemde)
Met eener personaedgien certeyn
Die poorterie, die was ghemeyn
In die Gaustrate, op eene stellage,
40[regelnummer]
Met trompetten met ghelude makende rage.
| |
[pagina 157]
| |
Met tortijsen ende met schoonen lichte
Een groote menichte, soot was aenschijn,
Tot op die Meulenbrugghe even gedichte,
Dwelc om sien was een scoon ghestichte,
45[regelnummer]
Daer die iiij neringen hielden haren termijn,
Met eenre personnagien goet en fijn,
Ende met waslichte, schoon boven maten,
Seer costelijc verciert daer die straten.
In die Bogaertstrate die vleeshouwers bewesen
50[regelnummer]
Den willecome met eenre figure,
Ende in die Hoochstrate die lombaerden gepresen,
Daer groote triumphe in gheresen,
Drie oft iiij staedgen hoge, net ende puere,
Verhemelt met gouden laken, ter cuere,
55[regelnummer]
Met speelieden, tonende daer jonst toten helde,
Sayende een grote menichte van ghelde.
Ende die buyscayersGa naar voetnoot1 des ghelijc,
Met lakenen behangen, met lichte claer,
Drie vaten wijns daer sijnden publijc,
60[regelnummer]
Diese lieten loopen voor arm en rijck.
Die dorst hadde mocht drincken daer.
Die Spaengnaerden hadden iiij huysen voorwaer
Afgesloten, dat toogde hem naect,
Met twee costelike poorten gemaect,
65[regelnummer]
Die poorten behangen met scoonen lakene,
Ende lieten den wijn daer lopen uut tonnen,
Doer die blijscap, die hem stont te nakene,
Ende sayden gelt om genoecht te makene.
Dus was den willecome daer begonnen
70[regelnummer]
Ten zelver tyen, ter Borchporte int jonnen
Een personaedgie, ende ter plaetsen van Malabeert
Hebben die smeen onsen prince geert.
| |
[pagina 158]
| |
Men sach er oock die cordewaniers
Ten hoecke van der Vlamincstrate,
75[regelnummer]
Met eender figuren, lichtende veel viers,
Ter groter merct van houte veel bestiers
Met lakenen behangen, een costelijc gesateGa naar voetnoot1,
Wit, root en blau, dat elck wel vate,
Met vele tapitsen ende schilderyen,
80[regelnummer]
Door dincomst, elc herte verblyen,
Teghen sinte Christoffels over een nacie
Daert met fluweele was behanghen;
Voor tsuvelhuys die nailde om recreatie;
Ende achter tsuvelhuys namen spacie
85[regelnummer]
Die heecoutersGa naar voetnoot2, ende die backers wilden ontfangen
Onsen prince; scoonder en sach men in langen,
Op een wiel drayende .iij. oft .iiij. figuren.
88[regelnummer]
Schoonder willecoem en sagic nie gebueren!
Uit het opgemelde Codex der Bourgondische Bibliotheek, te Brussel, No 10936 van het Inventaris.
J.F. WILLEMS. |
|