Davids Psalmen in Nederduytsche rijmen gestelt
(1655)–Jacob Westerbaen–
Auteursrechtvrij
[pagina 327]
| |
Aleph. 1.
WEl hem die recht op sijne wegen gaet,
Dien Godes wet is’t richtsnoer sijner paeden
So dat hy noyt ten dool-wegh in en slaet;
Wel hem, die richt sijn leven nae de blaeden
Van’t heyligh boeck, het boeck van Godes hand,
En die hem soeckt met lust, niet om verzaeden.
2 Wel hem, die list en valscheyd van sich bant
En niet en wijckt van ’s Heeren rechte straeten
Of rechts of slincx, aen d’een of d’andre kant;
Wel dien, die ’t quaed en slimme gangen haeten:
Want gy, o Heer, hebt uwe wet geset
Tot richtsnoer van al wat wy doen of laeten.
3 Och, was mijn wegh gericht nae uwe wet!
Kon ick, o God, my vast daer toe begeven
Om uwe wil te volgen onbelet!
Och, kon ick recht nae uw bevelen leven!
| |
[pagina 328]
| |
Want hy en werd ter schande noyt gebracht
Wiens zin en ziel aen uw geboden kleven.
4 Leer my, o Heer, uw wetten dagh en nacht!
Dan sal ick u van reyner herten loven
Als gy my tot haer kennis hebt gebracht
En het gordijn sal wesen opgeschoven.
Gy wilt, o God, dat men uw wil betracht:
Ick wil, en zal, geef my u hulp van boven.
| |
Beth. ij.1 Hoe houdt de jeught haer wegen onbesmet,
De losse jeught, in glibberige jaeren?
Wanneer men wel op uwe wetten let
So sal men sich voor’t vallen best bewaeren.
Ick soeck u, Heer, ick soeck het rechte pad,
Bewaer my voor het dwael-spoor in te vaeren.
2 Ick heb uw woord, gelijck een waerde schat,
In mijne ziel sorghvuldigh opgeslooten,
Maeckt dat op my de sonde niet en vat
Op dat ick van u niet en werd verstooten;
Leer my uw wet dat ickse recht verstae
En wilt in my haer kennis steeds vergrooten.
3 Ick heb uw woord verkondight vroegh en spae,
Ick heb uw recht verborgen noch verzwegen
Maer spreecker af waer dat ick keer of gae;
’k Heb my verblijdt in’t vinden uwer wegen,
’k Heb my verheught in uw getuygenis
Meer of ick goudt of rijckdom had verkregen.
4 Ick sal in als dat van u rechten is
| |
[pagina 329]
| |
My oeffenen, en vlijtigh op gaen mercken,
Op dat ick niet in uwe kennis mis;
Uw wet sal my verlustigen en stercken,
So dat mijn geest sal wesen bly en fris
En noyt sal ick vergeeten uwe wercken.
| |
Gimel. iij.1 Doe, Heere, goed aen dijn geringen knecht:
Och, dat ick blijf behouden in het leven
Die al mijn hert heb aen uw woord gehecht!
Verlicht mijn oogh en wilt my kennis geven;
Beschijn mijn hert, als met een sonne-strael,
Op dat u wet daer helder stae geschreven.
2 Ick ben hier vreemt, die gins en weder dwael;
Nu ben ick hier, en op een ander morgen:
Maer ’tis al niet, ’t zy dat ick rijs’ of dael,
Als maer uw wet my niet en werd verborgen.
’t Verlangen nae uw rechten maeckt my laf,
En krenckt mijn lijf door eyndeloose sorgen.
3 ’t Hovaerdigh hert verdient u vloeck en straf.
Wreeck u van die met trotse tongen spreecken
En dwaelen ver van uwe wegen af:
Maer laet, o Heer, my in geen schande steecken
Die nae uw woord u wel te dienen tracht
En wachte my van uwe wet te breecken.
4 ’t Sy kleyn of groot, ick werd alom veracht;
’t Sy heer of knecht, het is my alles tegen,
Maer uwe knecht neemt op u wetten acht,
Ick schep mijn lust in’t kennen uwer wegen:
Die sijn mijn Raed, die my, ’t zy dagh of nacht,
| |
[pagina 330]
| |
Om troost en hulp laet nimmermeer verlegen.
| |
Daleth. iiij.1 Ach, mijne ziel is bangh en afgeslooft:
Wilt my, o Heer, als op een nieuw doen leven
Gelijck gy my voor desen hebt belooft,
Want gy hebt my een gunstigh oor gegeven
Doe ick aen u my selven heb ontdeckt,
Leer my de wet door uwen geest geschreven.
2 Wijst my de wegh die tot u kennis streckt,
Leer my verstaen uw heylge wette-boecken,
En mijnen geest, als uyt een slaep ontweckt
Sal vlijtigh zijn om die te ondersoecken.
Mijn ziel versmelt en druypt van droeffenis,
Wilt, na u woord, my wederom verkloecken.
3 Voor slimme paen, daer niet dan doolingh is,
Bewaer my, Heer, en wilt my steeds geleyden
Door uwe wet, op dat ick niet en mis:
Die sal my ’t krom van’t rechte leeren scheyden.
Des waerheyds wegh heb ick my voorgestelt,
Wilt my daer toe door uwen geest bereyden.
4 Het is u woord daer al mijn lust nae helt,
Dies hecht ick my aen u getuygenissen,
Mijn eer, o God, en lijde geen gewelt.
Ick sal u wegh inloopen sonder glissen
Als ghy mijn hert set op het ruyme veld
En ick uw troost niet langer en sal missen.
| |
[pagina 331]
| |
He. v.1 Leer my, o Heer, uw wetten recht verstaen
En ick sal die sorghvuldigh onderhouwen
So langh in my des levens aeders slaen,
Tot dat mijn bloed sal door de dood verkouwen;
Doe van uw wet my grondigh onderricht
En ick en sal in’t volgen noyt verflouwen.
2 Brengh my op’t pad (want daer toe heb ick lust)
Van uw geboon en uw gerechtigheden,
En noyt en sal mijn yver sijn geblust
Om uwen wegh goedwilligh in te treden;
Ley my daer toe, en niet tot vuyl gewin;
Noyt zy mijn hert van gierigheyd bestreden.
3 Geen ydelheyd en koom my in de sin,
Bewaer mijn oogh, dat ick my niet vergaepe
Aen schijn van deugd, noch daer mijn smaeck in vin,
Maer in uw woord mijn lust en leven raepe;
Denck om uw knecht die nae uw vreese tracht:
Dat over hem uw hulp niet langer slaepe.
4 Die deugd bemint die werd hier licht veracht:
Maer gy, o Heer, wilt schande van my weeren,
Hoed my voor smaed die ’k van de wereld wacht;
Uw woord is soet, daer toe streckt mijn begeeren;
Mijn zwacke ziel sal krijgen nieuwe kracht
Als gy my uw gerechtigheyd sult leeren.
| |
Vau.1 Weest, goede God, tot mijne hulp bereydt,
| |
[pagina 332]
| |
Laet my de vloed van uwe gunst bestroomen,
Gelijck gy my so vast hebt toegeseyt,
So krijgh ick stof den haeters aller vroomen
(Die my versmaen) te stoppen haeren mond,
Want op uw woord had ick mijn merck genoomen.
2 Uw reden is des waerheyds vaste grond,
Noyt gingh’er yet als waerheyd uyt u lippen,
En (want ick staegh op uwe woorden stond)
So moete my haer hulpe niet ontglippen.
’t Staet vast by my te houden u geboon
So langh mijn hert sich in mijn borst sal rippen.
3 Dies derf ick staen voor yder een ten toon
En in de lucht mijn hooft vrymoedigh steecken,
En ick ontsie noch scepteren, noch kroon,
Voor Koningen en schroom ick niet te spreecken
Van uwe wet, die’k altijds heb betracht,
En ’t schaem-rood sal niet uyt mijn voorhooft breecken.
4 Uw wet en woord beminn’ ick dagh en nacht,
Die sijn mijn lust, mijn liefde, mijn vermaecken,
Daer is geen dingh dat ick by desen acht;
Die zijn mijn vreugd daer lijf en ziel nae haecken:
Ick hebse lief, en soeck met al mijn macht
Tot diep verstand van uwe wet te raecken.
| |
Zain. vij.1 Gedenck, o Heer, des woords van uwen mond,
Dat gy tot my, uw dienaer, hebt gesproocken,
Waer op ick al mijn hoopen heb gegrondt.
Laet ramp en druck en elend my bestoocken,
| |
[pagina 333]
| |
Uw woord alleen is’t daer men vast op gaet,
Want u verbond en hebt gy noyt gebroocken.
2 Een trotsen hoop, o Heer, heeft my versmaedt,
Maer ick en ben van u niet afgeweecken
Al was haer spot en schempen sonder maet:
Want als ick’t al heb deur en deur gekeecken
So troost ick my, om dat men tijden vind
Die aen de mijn’ in desen wel geleken.
3 Als ick somwijl sie menschen boos en blind
Doet my de schrick het bloet om ’therte stremmen,
Een volck, dat sich niet aen u rechten bind,
Op wiens gemoed uw woorden niet en klemmen:
Maer uwe wet, waer dat ick heb gedwaelt,
Was steeds mijn lied op liefelijcke stemmen.
4 Wanneer de Son ten westen was gedaelt
Was uwe wet niet buyten mijn gedachten,
Sy heeft my in de duysternis bestraelt
En lichte my in d’alderdichste nachten.
So gingh het my, gelijck ick heb verhaelt,
Om dat gy saeght dat ickse wouw betrachten.
| |
Cheth. viij.1 Uw wil te doen dat koos ick voor mijn erf,
Mijn deel, mijn lot: uw woord sal ick bewaeren,
Maer dat ick doch uw hulpe niet en derf;
Ick bad, en bid, wilt mijn verstand verklaeren,
Weest my, o Heer, genaedigh nae uw woord,
En wilt uw wet my grondigh openbaeren.
2 Ick heb by my mijn wegen afgespoort
| |
[pagina 334]
| |
En overdacht hoe dat ick had te leven:
Uw woord, dat my de sinnen heeft bekoordt,
Wees my het pad daer ick my op most geven,
Ick voelde my (so ick oock heb gedaen)
Tot onderhoud van uwe wet gedreven.
3 Een godloos volck quam my met listen aen
En socht my van uw wegen af te leyen,
Doch ick en liet my van haer niet verraen.
Ick ben van ’t bed des middernachts gescheyen
Om danck te doen voor u gerechtigheen:
Van’t sachte bed, daer ons de pluymen vleyen.
4 Die ick begae, en die my mee betreen
Sijn luyden, Heer, die u ontsien en eeren,
Ick ben met haer, en sy met my gemeen,
By anders geen en siet men my verkeeren;
’t Voelt al uw gunst wat datter leeft: alleen
Wil my, o God, uw wet te degen leeren.
| |
Teth. ix.1 Doe, Heer, aen my, aen uwen dienaer, goed,
Gedenck dijns woords daer ick my op vertrouwe,
Uw leer doorstrael mijn yverigh gemoed
Dat ick daer van een goeden sin behouwe,
En mijn geloof u tot een teycken zy
Dat ick mijn heyl op uw genaede bouwe.
2 Als ’t andren gaet so dee het oock met my:
Ick gingh al mee met al de wereld doolen
So langh ick was van kruys en lijden vry:
Maer als ick wierd getucht in haere schoolen
So merckt’ ick op, en viel u, Heer, te voet:
| |
[pagina 335]
| |
Doe my verstaen het geen gy hebt bevolen.
3 Hoovaerdige, vol trots en windigh bloed,
Die hebben my met leugens willen schaeden,
Maer uwe wet stond vast in mijn gemoed;
Sy sijn gelijck een beest, met vet gelaeden,
Dat weeld’ en rust vindt in sijn smeer en smout,
Maer uwe wet kan my alleen verzaeden.
4 Hoe goed was ’t my dat ick my vont benout!
Geen beter school, als ’t kruys, om deugd te leeren.
Dat is’t dat ons in band en omsien houdt.
’t Schijnt wat te zijn veel rijckdoms te beheeren,
Maer uwe wet is beter als het goud:
Ick sou daer voor geen goed noch schat begeeren.
| |
Iod. x.1 Gy schiept my, Heer, door uw vermoogen’ hand.
Ick wierd een mensch: maer om uw wet te leeren
Verlicht mijn geest en heldert mijn verstand;
So sullens’ al, die u ontsien en eeren
(Om dat ick my vast op uw woord verliet)
Haer oogh op my met grooter vreughde keeren.
2 ’t Was enckel recht (en ick ontken het niet)
Wat kruys en ramp gy over my liet koomen:
Dat uwe tucht om best-wil is geschiedt
Dat weet ick wel, en hebt daer voor genoomen:
Maer laet oock nu, nae uw genaedigh woord,
My uwe troost en goedheyd overstroomen.
3 Weert van my af al wat mijn wel-zijn stoort,
Ontfermt u mijns, en ick sal weder leven,
| |
[pagina 336]
| |
Want van u wet werd mijne ziel bekoort.
Brengh al ter schand, wat trots en opgeheven
Van hovaerdy, met leugens my verraedt:
En ick sal my tot u bevelen geven.
4 Dan sal, o God, al wie de boosheyd haet,
Al wie u vreest, wie oyt u wetten kenden
Wanneer sy sien hoe wel ’t uw dienaer gaet
Op my het oogh en haer gedachten wenden;
Geef dat mijn hert zy oprecht in der daed
Op dat met reen my niemand koom te schenden.
| |
Caph. xj.1 Houw, Heer, uw woord daer ick op heb gewacht:
Mijn hert is flaeuw, mijn geest is als bezweecken,
Mijn ziel is van verlangen als versmacht,
Mijn oogen sijn van uytsien blind gekeecken,
So dat ick sey, hoe langh, hoe langh, o Heer,
Sal dijnen knecht beloofde troost ontbreecken?
2 Want ick verschroey gelijck het natte leer
So het te dicht mocht by het vyer genaecken,
Noch denck ick staegh op uwe wet en leer:
Wanneer sal doch dees tijd ten eynde raecken?
Wanneer sult gy ter wraecke komen af
En neder slaen die nae mijn leven haecken?
3 Koom af en neem de langh verdiende straf.
Een trotsen hoop heeft my een kuyl gegraeven
Waer toe ick haer noyt reen of oorsaeck gaf;
Sy hebben my met valscheyd na doen draeven,
Om dat ick my hou vast aen uwe leer:
Koom af, o God, om mijne ziel te laeven.
| |
[pagina 337]
| |
4 Sy hebben my by nae gevelt ter neer,
Doch ick en heb daerom niet afgeweeken,
Maer uw bevel betracht hoe lancx hoe meer;
Verquick mijn hert, mijn krachten sijn bezweeken,
En ick sal uw geboden volgen, Heer,
En van u wet sal ick gestaedigh spreecken.
| |
Lamed. xij.1 Uw woord staet vast, en ’twaggelt nimmermeer,
Uw waerheyd is van gisteren, noch heden,
Die mergen sterft en neemt een rassche keer:
Sy was altijds, en duyrt in eeuwigheden.
De Hemelen sijn door uw woord gemaeckt,
Gy stichte d’aerd’ en brachts’ op vaste leden.
2 Gy schickte’t so dat niets verwrickt of kraeckt
Van’t groote werck tot op den dagh van heden:
’t Was al gereed wanneer gy maer en spraeckt;
Had my uw woord, doe boose my bestreden,
Niet ondersteunt en al mijn lust geweest,
Ick was in mijn verdruckingh overleden.
3 Dies voel ick my verbonden op het meest
Om nimmermeer uw wetten te vergeeten:
Want door haer kracht ontvonckte mijnen geest.
Ick hoor u toe, en ben u ingeseeten:
Behoude my, want heb mijn best gedaen
Om uwe wet op’t aldernaeuwst te weeten.
4 Een godloos volck, om my te doen vergaen,
Is t’saem gerot en leyt my hinder-laegen:
Maer, Heer, u woord merck ick geduyrigh aen;
| |
[pagina 338]
| |
Want, als ick ’t oogh heb over al geslaegen,
Sie ick hoe los dat alle dingen staen,
Maer dat u woord staet vast op stijve schraegen.
| |
Mem. xiij.1 Hoe vierigh werd u wet van my bemint!
Uw wet, die gy my altijds siet betrachten:
Uw wet, daer in ick so veel wijsheyd vind
Dat ick daer door mijn vyand derf verachten;
Sy maeckt my sterck; mijn haeters acht ick licht
Om dat sy noyt is buyten mijn gedachten.
2 Dies houd ick my al beter onderricht
Als Leeraers selfs van hooge wetenschappen:
Mijn meesters draef ick ver uyt het gesicht,
En d’oude sien my wijd voor heenen stappen:
Uw woord alleen, daer ick mijn werck af maeck,
Dat brenght my tot so hooge wijsheyds trappen.
3 Waer ick my keer u woord is my een baeck,
Ick volgh u wet waer dat ick heb te treden,
So dat ick noyt van’t rechte pad geraeck,
Noch miss’ het spoor van u gerechtigheden;
Geen beter leer als gy die selver geeft,
Dies ben ick noyt den dwaelwegh ingereden.
4 De soetheyd, die u wijse reden heeft,
Is soeter als het zap van honighraeten
Dat aen den mond en aen’t verhemelt kleeft;
Daer is verstand en wijsheyd uyt te vaeten;
Daer leer ick uyt, al wat in valscheyd leeft
En wat bedrieght en lieght, wel dapper haeten.
| |
[pagina 339]
| |
Nun. xiiij.1 Men doolt of glipt daer’t duyster is of glad:
Maer, Heer, uw woord licht my met heldre straelen
En streckt my tot een fackel op mijn pad,
En hoed mijn voet voor slibberen en dwaelen,
Dies heb ick oock gezwooren met een eed
In’t houden van u rechten noyt te faelen.
2 Groot was mijn druck, mijn lijden en mijn leedt,
Maeck dat ick weer, nae u belofte, leve:
Vry my van’t quaed dat my ter neder smeet;
Versmaedt doch niet het offer dat ick geve
Vrywillighlijck, geslacht van mijnen mond;
Leyd my op dat ick op geen dool-wegh zweve.
3 Mijn leven liep gevaer tot aller stond,
Ick heb mijn ziel als in mijn hand gedraegen:
Maer, Heer, hoe bloot ick oyt my selven vond,
Noch had ick in u wetten mijn behaegen,
Die ick betracht, en pass’ op strick noch net
Der boosen die my alle dagh belaegen.
4 Ick heb voor my gekosen uwe wet
Om voor mijn deel en eeuwigh erf te houwen,
En heb mijn sin alleen op haer geset:
Sy is mijn vreughd in allerley benouwen;
Oock hoop ick die te houden sonder smet
Tot dat de dood mijn leven sal verkouwen.
| |
Samech. xv.1 De weyfelaers heb ick altijd gehaet
| |
[pagina 340]
| |
Wiens mont verschilt van’t geens’ in’therte draegen,
Nae het geluck of op of onder gaet:
Maer in u woord had ick al mijn behaegen.
Dat was mijn troost, mijn schuyl-plaets en mijn schild,
En sal het zijn ten eynde mijner daegen.
2 ’t Is te vergeefs u moeyt’ en tijd verspilt,
Godloosen hoop, gy mooght wel af gaen wijcken:
Ick dien mijn Heer gelijck hy heeft gewilt.
Sterck my, o God, so sal ick niet bezwijcken.
Maeck, nae u woord, dat ick behouden zy:
Laet in mijn’ hoop my niet beschaemt staen kijcken.
3 Steun my, so ben ick voor het vallen vry,
En ick sal staegh bevlijtigen u wetten;
Ghy haet bedrogh en alle guytery,
Dies sult gys’ al vertreden en verpletten
Die met bedrogh en leugens ommegaen
En haeren voet van uwe wegen setten.
4 Gy tast, o Heer, de goddeloosen aen:
Als ydel schuym, als luchte waeter-bellen
Doet gyse hier in korten tijdt vergaen,
Daerom heb ick my tot u wet gaen stellen;
Want angst en schrick had mijne ziel bevaen
Doe u gericht gingh over die gesellen.
| |
Majin. xvj.1 Onzijdigh heb ick in het Recht gegaen,
Noyt heb ick sucht voor dees’ of die gedraegen:
So werde my geen onrecht oock gedaen,
En geef my niet aen die, die my belaegen;
| |
[pagina 341]
| |
Sorgh dat dijn knecht noyt in sijn goede saeck
Geweld geschie van die het gaeren saegen.
2 Terwijl ick vast nae u verlossingh haeck
Versmelt mijn kracht; mijn oogen sijn bezweken
Wijl ick op hulp, nae u belofte, waeck;
Laet het my niet aen uwe gunst ontbreken;
Leer my u woord en het hooghwaerdigh recht
Op dat ick magh daer van met kennis spreken.
3 Gy zijt mijn Heer, en ick ben uwen knecht:
Geef my verstand om uwe wet te leeren
Waer aen ick al mijn sinnen heb gehecht.
Wel op, en wilt u hand ter straffe keeren:
Sy hebben, Heer, u wet te niet gedaen:
Dat uwe wraeck de schenders koom verteeren.
4 Geen dierbaer goud, waer dat het zy van daen,
Hoe dat het is versmolten en versoden,
Hoe dat het heeft in’t vyer ter proef gestaen,
Hoe puyr, hoe fijn, acht ick by u geboden:
Die nam ick tot mijns levens richtsnoer aen,
En half heyd heb ick in mijn doen gevloden.
| |
Pe. xvij.1 U woord, waer door gy uwe wil verklaert,
Is wonderbaer en vol van wijse reden:
Daerom heb ick’t gehouden en bewaert;
Het is een licht en schijnt in duysterheden;
Die’t wel deursoeckt met nederigh verstand
Werd wijs, en leert wat wegh hy heeft te treden.
2 ’t Is uwe wet waer nae mijn herte brandt:
| |
[pagina 342]
| |
Ick gaeper nae met yverigh verlangen
En nae u woord hijght al mijn ingewand:
Laet desen dorst mijn ziel niet langer prangen;
Sie, Heer, op my, gelijck gy zijt gewent
Op die aen u van ganscher herten hangen.
3 In uwe wet neemt alle dwael-spoor end:
Des wilt mijn wegh na u geboden rechten
En maeck my doch u heyligh woort bekent;
Laet van’t geweld mijn recht niet over-vechten;
Verlosse my van allen over-last,
En ick sal my aen uwe wil verknechten.
4 Ick heb met vlijt op uwe stem gepast:
Des doe u gunst op uwen Dienaer daelen,
En maeck my doch in uwe kennis vast;
Laet my de Son van uwe wet doorstraelen;
Mijn traenen sijn als regen neer geplast
Om dat ick sie hoe grof de menschen dwaelen.
| |
Tsade. xviij.1 O God, gy zijt vol van rechtvaerdigheyd
En oock u wet, die gy ons hebt gegeven;
Sy wijst den wegh die ons ter deughden leydt
En is het snoer waer nae wy moeten leven:
Gy hebt aldaer, hoe gy wilt sijn bemindt,
Gevreest, gedient, den menschen voor-geschreven.
2 Dies had my ’t vyer mijns yvers haest verslindt,
Dat in mijn ziel rechtvaerdigh was ontsteken
Om dat ick zagh hoe weynigh datmer vindt
Die eens van u of uwe woorden spreken:
Uw woorden, die geloutert zijn en reyn
| |
[pagina 343]
| |
Als eenigh goud, hoe nauw ter toets gestreken.
3 Ick hebse lief; en, schoon ick slecht en kleyn
Van veelen werd verworpen, en verwesen
Voor hersenloos en sonder bloed of breyn,
Noch heb ick niet vergeeten u te vresen.
Uw recht is recht in alle eeuwigheen
En uwe wet sal altijds waerheyd wesen.
4 Ick heb veel kruys en tegenspoed geleen,
Ick heb veel leeds en lijdens moeten smaecken:
Maer, hoe ick wierd gehoetelt en bestreen,
Noch kon u woord mijn bange ziel vermaecken;
Sterck my daer door, so koom ick op de been,
En sal van nieuws weerom aen’t leven raecken.
| |
Koph. xix.1 Ick heb tot u geroepen, Heere, hoor,
Hoor, Heer, en ick sal uw geboden houwen,
En wandelen op’t rechte deughden-spoor:
Noyt sal in my dat yver-vyer verkouwen.
Ick bad en riep, o God, behoude my
En ick en sal in wel-doen niet verflouwen.
2 Met traenen kom ick u des morgens by
Eer dat de Son den slaeper komt verrasschen,
Terwijl den dauw met sprencklen blanck en bly
Het gras en kruyd komt in den uchtend wasschen;
Oock is u wet mijn onderhoud by nacht
Als op sijn wacht de waecker heeft te passen.
3 Neygh, goede God, tot mijn bedroefde klacht
Een gunstigh oor, op dat ick magh verquicken
| |
[pagina 344]
| |
En door u woord ten leven werd gebracht.
Die my van ver beloeren en bemicken
(Een volck dat van u wetten niet en houdt)
Die naedren my met doodelijcke stricken.
4 Maer gy, o Heer, op wien ick heb gebouwt,
Sijt oock niet ver, nae u getuygenissen,
Die niet verlaet den man die u vertrouwt.
Ick spreecke niet nae duncken of nae gissen,
Maer weet het wel, en ’tis by my al oudt,
Dat in u woord gy nimmermeer sult missen.
| |
Resch. xx.1 Help, Heere, help en vry my van de dood:
Ick ben geraeckt in ellends holle baeren,
Doch uwes wets gedenck ick in den nood.
Red mijne saeck van die die my bezwaeren;
Verlosse my, gelijck gy hebt belooft,
So krijgh ick kracht en leven in mijn aeren.
2 Verr’ is u heyl van die u niet gelooft,
Van die u wet versuymen en verachten:
Maer dijnes knechts (in onspoed afgeslooft)
Ontferm u, Heer, en geef my nieuwe krachten,
Op dat ick weer magh raecken op de been.
En uwen wil met lijf en ziel betrachten.
3 ’t Getal is groot waer van ick werd bestreen:
Maer hoese my vervolgen en bestrijden
So ben ick doch van u niet afgetreen;
Ick voel een smert, die my door ’thert komt snijden,
Om dat ick sie hoe trouloos dat men gaet
En ’t rechte pad moedwilligh loopt bezijden.
| |
[pagina 345]
| |
4 Sie aen, o God (en ’t zy tot mijner baet)
Wat liefde dat ick t’uwaerts heb gedraegen:
Verquick mijn hert dat alle boos heyd haet;
En, nae uw woord, maeck eynde deser daegen:
Uw woord, dat vast en onverwrickbaer staet
En van wiens trouw sich niemand kan beklaegen.
| |
Schin. xxj.1 Ick ben vervolght van Vorsten in het land:
Maer vrees’ uw wet meer als de macht der Grooten,
Die tegen my met onrecht sijn gekant.
Uw wet en woord, wat dat my komt bestooten,
Is al mijn lust, daer ick my in verbly
Als een, die veel heeft voor sijn buyt genooten.
2 Van leugen-min ken ick my selven vry:
Ick haet en schouw die sich daer mee geneeren;
Maer uwe wet is hoogh geacht by my:
Daer by en zijn geen schatten te waerderen:
Dies siet men my, eer dat den dagh verspaedt,
Tot uwen lof wel seven maelen keeren.
3 Och, wat al vree bevindens’ in der daed
Die uwe wet recht kennen en beminnen!
Haer wedervaert geen tegenstoot noch quaed
Of haer gemoed vind sich getroost van binnen.
Het is, o Heer, uw heyl daer ick op wacht,
Oock was u wet mijn eynden en beginnen.
4 Mijn ziele neemt op u bevelen acht,
En tot u wet voel ick mijn yver blaecken,
So dat ick die bewaere dagh en nacht;
| |
[pagina 346]
| |
Gy weet hoe dat mijn lusten daer na haecken:
Gy ziet dat ick u wel te dienen tracht,
Want niemand kan voor u den schijn-deugd maken.
| |
Thau. xxij.1 Och, of mijn stem kon klimmen door de lucht!
Of mijn geschrey kon door de wolcken booren,
En tot u throon sich hefte mijn gesucht!
Dit waer mijn bee, die gy van my soud hooren:
O Heere, doe my uwe wet verstaen
En laet my in geen jammer-poel versmooren!
2 Dan sal u lof uyt mijnen monde gaen
En als een beeck van mijne lippen daelen,
En u ten danck sal ick mijn snaeren slaen;
Mijn blijde tongh sal uwen naem verhaelen
Wanneer u woord, dat enckel waerheyd is,
Mijn duffe geest op’t helderst sal doorstraelen.
3 Reyck uwe hand tot mijn behoudenis,
Want ick heb u te volgen uytverkooren,
En leydet my op dat ick niet en mis:
Wijs my het pad, so loop ick niet verlooren.
Sie, Heere, hoe ick nae u hulpe gaep
En nae u wet verlangh met oogh en ooren.
4 Bewaer my voor den eyndeloosen slaep
En doe mijn siel, om u te loven, leven:
Geef dat sy troost uyt uwen woorde raep;
Ick was verdwaelt en van u wegh gedreven:
Soeck dijnen knecht als een verlooren schaep
En uwe wet zy in mijn hert geschreven.
|
|