Davids Psalmen in Nederduytsche rijmen gestelt
(1655)–Jacob Westerbaen–
Auteursrechtvrij
[pagina 297]
| |
 Des geeft hem lof en eer,
Sijn goedheyd duyrt gestaedigh
En eyndight nimmermeer.
Dat zegge, dien hy vry
Van ’s vyands handen maeckte,
Doe ’tjuck van slaeverny
Den hals en schouders raeckte.
2 Die hy van allen oorden
Heeft weder thuys gebracht
Van zuyden en van noorden
Van oost en west met macht.
Sy hadden sonder padt
Gedoolt door hey en bergen
En vonden dorp noch stadt
Daer sy sich konden bergen,
3 Gequelt van dorst en honger
Wijl dranck en spijs ontbrack
Geen waeter-aeder sprongh’er,
| |
[pagina 298]
| |
Haer lijf wierd laf en mack,
Haer ziel was overstelpt,
Tot God gaen haere klachten,
Sy schreyen, en hy helpt
Op dat sy niet versmachten.
4 Hy quam sijn volck geleyden
Om lancx het rechte pad
Te raecken uyt der heyden
Ter wooningh in een stad:
Laet hen dan, voor den Heer,
Sijn gunst en goedheyd prijsen
En, voor den menschen, eer
Aen Haeren God bewijsen.
5 Hy heeft de drooge zielen
Van haeren dorst verlost
En die van honger vielen,
Gesterckt met goede kost.
Die in de duysternis
In kerckeren en gaeten
(Daer’t nacht geduyrigh is)
In band en boeyen zaeten.
| |
j. Pause.6 Om dat sy tegen basten
Het woord van haeren God,
Noch op sijn raed en pasten
Maer smaeden sijn gebod
Heeft hy het hert verneert
Door kruys en harde slaegen;
Sy struyckelden ter eerd
Daer sy geen hulp en saegen.
| |
[pagina 299]
| |
7 Doch als sy tot hem steenden
En alsmen traenen goot
Vertrooste hy die weenden
En hilp haer uyt den noodt.
Die in den kercker stack
Die voerd’ hy uyt het duyster
Daer hy de banden brack,
En brachts’ uyt boey en kluyster.
8 Dat sy met volle monden
God geven danck en eer
En sijnen lof verkonden
Den menschen wijd en veer.
De deuren van metael
Op Gods bevel ontlooken,
En grendelen van stael
Heeft hy in twee gebroocken.
9 De dwaesen ingetreden
Des ondeugds slimme paen
Ter ongerechtigheden
Die hebben straf ontfaen,
Dat haer de walge stack
Noch spijs noch dranck en smaeckten,
So dat sy laf en zwack
De poort des doods genaeckten;
10 Doch als sy tot hem steenden
En alsmen traenen goot
Vertrooste hy die weenden
En hilp haer uyt den noodt:
Sijn woord schickt hy voor uyt,
Een woord, om haer te spaeren
Die nu de dood te buyt
By na gevallen waeren.
| |
[pagina 300]
| |
11 Dat sy met volle monden
God geven danck en eer
En sijnen lof verkonden
Den menschen wijd en veer,
Dat sy op den autaer
Danckofferen doen branden
En maecken openbaer
Sijn roem in alle landen.
| |
ij. Pause.12 Sy die de Zee bevaeren
En groote waeter-vloen
Met schepen en met waeren
En so haer handel doen,
Die kunnen in het diep
De wondren en de wercken
Des Heeren, diese schiep,
Wel duydelijcken mercken.
13 Hy spreeckt: en op sijn woorden
Sijn alle winden ree
Van’t oost, west, zuyd en noorden,
Het gaeter hol in zee,
Sy vliegen op en neer,
Nu nae den Hemel henen
Nu na den afgrond weer,
Haer geest is als verdwenen.
14 Sy suyselen en vallen
Gelijck een droncken man,
En geen so wijs van allen
Die ’t schip meer stieren kan:
| |
[pagina 301]
| |
So sy in sulcken nood
Tot God haer handen heffen
Hy redse van de dood
En maeckt het waeter effen.
15 De winden, die de baeren
Deen loopen nae haer wil,
Die vallen en bedaeren,
De Zee werd kalm en stil,
Dies sijn de schippers bly
Die’t al verlooren gaeven:
Schip, goed en ’t lijf daer by
Raeckt in behouwen haeven.
16 Dat sy met volle monden
God geven prijs en eer
En sijnen lof verkonden
Den menschen wijd en veer:
Sijn naem sy uytgebromt,
Sijn goedheyd uytgemeeten
Daer ’t volck te saemen komt
En d’Oudste sijn geseeten.
| |
iij. Pause.17 Hy maeckt de rijcke stroomen
Tot barre wildernis,
Daer struyck, noch stronck, noch boomen,
Noch gras te vinden is;
Hy maeckt het vruchtbaer land
Om der inwoondren sonden
Tot duyn en dorre strand,
En kley tot zilte gronden.
| |
[pagina 302]
| |
18 Hy keert de hooge heyden
Weer tot een poel en plas
En gaet de stroomen leyden
Daer de woestijne was,
So datmer werd verzaedt
Daer honger wierd geleden,
En daer geen huys en staet
Daer bouwtmen heele steden.
19 Men plant’er en men saeyt’er
Tot lijftocht en gewin,
Men pluckt’er en men maeyt’er,
De vruchten koomen in;
Het volck groeyt aen en aen,
God laet zijn zeegen stroomen,
Haer vee is wel gedaen
En ’twerdt’er niet benoomen.
20 Maer als sy zadt gegeeten
Aen voorspoed en geluck
God en haer selfs vergeeten
So raecktmen weer in druck,
De Grooten in den haet,
De Vorsten in verachten,
Sy zwerven sonder raed
Met hulpeloose klachten.
21 Noch denckt hy aen den vroomen
En wie onschuldigh lee:
Haer huys heeft toegenoomen
Gelijck het vruchtbaer vee:
Sy sien met blijschap aen
Het goed dat God haer gonde,
Maer alle boosen staen
| |
[pagina 303]
| |
Met toegestopte monden.
22 Wie wijs is, moete weeten
Uyt dat hy siet en merckt,
Hoe ruym en ongemeeten
Dat Gods genaede werckt
| |
***Hy neem dees dingen waer
Die kennis heeft en reden,
Sy spreecken luyd en klaer
Van Gods weldadigheden.
|
|
