Davids Psalmen in Nederduytsche rijmen gestelt

Den Lxxxiiij. Psalm.

HOe liefelijck, hoe soet vertoont
Sich ’t huys, o God, dat gy bewoont!
Hoe lustigh ist aldaer te wesen!
Mijn siel bezwijckt, mijn boesem sucht
Als ick my voorstel de genught
Dijns voorhofs, noyt genoegh gepresen;
Mijn hert verlanght en is in pijn,
Om daer, o God, by u te sijn.

[p. 231]

 

2 Een vogeltjen, een zwaelw, een mus

 

Vind plaets daer sy, of so of dus,

 

Haer huys en nestjen weet te maecken

 

Daer sy haer kleyne jongens broe,

 

Maer gy, mijn God en Koningh, doe

 

My in u heyligh huys geraecken

 

Alwaer men u te dienen plagh.

 

Geluckigh, die daer woonen magh!

 

 

 

3 Geluckigh die, wiens toeverlaet,

 

Wiens kracht, wiens troost in u bestaet

 

En die bewandlen uwe wegen;

 

Wanneer sy gaen door’t dorre dal

 

Gy zijt haer beeck, haer waeter-val,

 

Gy geeft haer uyt den Hemel regen

 

In’t drooge Moere boomen-reck

 

Die haer voor dranck in noodt verstreck.

Pause.

4 Haer kracht sal sich vergrooten tot
Dat sy voor’t aengesicht van Godt
Op Zyons heylgen bergh geraecken.
O God, o Hooft der Oorlogs-macht,
Neygt uw gehoor tot onse klacht
Die na u troost en bystand haecken,
Gy, die de God van Iacob bent:
Uw’ oore sy nae ons gewendt.

5 O God, sie dijn Gesalfden aen,
Wilt uwen Koningh gaede slaen.
Och, mocht ick sijn in uwen Tempel!
Een daghje was ik liever daer

[p. 232]

 

Als op een ander menigh jaer;

 

Ick stond daer liever op den drempel

 

Als dat ick midden in’t gebouw

 

Der goddeloosen woonen souw.

 

 

 

6 Want gy zijt ons een Son, een glans,

 

Een schild, een zwaerd, een spies, een lans,

 

Die ons genae en eer wilt geven,

 

En gy onthoudt noch heyl, noch goet,

 

Den genen, die sijn beste doet

 

Om in oprechtigheyd te leven.

 

Wel-saligh is hy duysendvoudt,

 

O God, die sich op u vertrout.