Davids Psalmen in Nederduytsche rijmen gestelt

Den Lxxvj. Psalm

IN Iuda kentmen recht den Heer,
In Israel is hy vermaert,
Daer klinckt sijn roem, sijn lof, sijn eer
Op harp en luyten wel gepaert:
Op Syon en op Salems wallen
Heeft hy sijn oogen laeten vallen;

2 Daer is sijn wooningh en sijn Hut:
Daer brack hy met sijn stercke hand
Des vyands zwaerd en boogh en schut,
En joegh den oorlogh uyt het land:

[p. 203]

 

Hy quam sich heerlijcker vertoonen

 

Als die in’t roof-geberghte woonen.

 

 

 

3 De vyand stout op sijne macht,

 

Viel self ten roof, en gaf de moed:

 

Het oorlogs-volck, verrast by nacht,

 

Lagh haest gewentelt in haer bloed

 

Met al haer waegenen en paerden:

 

Daer was geen sterckt’ in arm noch zwaerden.

 

 

 

4 Gy sijt verschrickelijck, o Heer:

 

Wie isser, die niet neder raeckt,

 

Wie biedt met voordeel tegenweer

 

Wanneer het vyer dijns gramschaps blaeckt ?

 

Als gy u van om hoogh laet hooren

 

Snijdt uwe stem door hert en ooren.

 

 

 

5 Het aerdrijck beeft voor u, en zwicht,

 

Als gy gestegen op den Throon

 

De saecke van de vroomen richt,

 

En geeft den quaeden quaeden loon;

 

De menschen die u tegen-bassen

 

Doen selfs uw roem te hooger wassen.

 

 

 

6 Sy loopen sich ten lesten doodt:

 

Haer tegen-streven is maer windt:

 

Gy dan, die u in tijd van noodt

 

Aen Godt door uw beloften bindt,

 

Wilt uwer schulden doch gedencken

 

En komt tot hem met uw geschencken.

 

 

 

7 Hy is de Godt, die dient gevreest,

 

Die Koningen sendt nae het graf:

 

Die der verheven Vorsten geest

 

Snijdt als de druyve-trossen af:

[p. 204]

 

Hy doetse schricken en ontroeren

 

Die scepteren en kroonen voeren.