Davids Psalmen in Nederduytsche rijmen gestelt
(1655)–Jacob Westerbaen–
Auteursrechtvrij
[pagina 172]
| |
 Geen vaste plaets op ’t veld en vind
Sal hyse heenen dryven;
Gelijck het was is sonder duyr
Als het te dicht komt by het vuyr
Sal geen van haer beklijven.
2 Maer die ter deughden afgerecht
Op God sijn hoop en oogen hecht
Die magh wel vrolijck singen;
Sijn reyn geweten maeckt hem bly,
Dies sal sijn hert van knaegen vry
In sijnen boesem springen.
Singht Gode, singht, hersinght sijn naem,
Verhooght, en maeckt den wegh bequaem
Voor hem die komt gereden;
Hy is een Heer van naem en daed,
Dies sijt verheught, en uw gelaet
Sy vol van vrolijckheden.
3 Hy treckt sich weeuw en weesen an,
Den eenen is hy als een man
Den andren als een vaeder;
Hy is de mond die voor haer spreeckt,
Hy is de hand die voor haer wreeckt,
De God van bey te gaeder.
| |
[pagina 173]
| |
Die sijn versturven huys beschreyd,
Bevrijd hy weer van eensaemheyd,
En slaeckt uyt band en boeyen
Den vroomen, die gevangen sat
En voert de muyters nae een gat
Daer niet als distels groeyen.
| |
j. Pause.4 O God, doe gy voor henen toogt
Om door het land, daer’t altijd droogt,
Dijn volcke te geleyden,
Doe dreunde d’aerde datse reet,
Den Hemel droop van ’t bange sweet,
De bergen op der heyden
Iae Sina wierd als opgelicht
En schudde voor uw aengesicht
Met daverende toppen.
Dit deed gy, groote Iacobs-Godt,
Die op u erfdeel, op uw lot,
Sond wilde waeter droppen;
5 Gy gaeft een vet en groeysaem nat
Daer Israel ter neder sat
En liet hem ’t land bewoonen;
Soo helpt gy wederom te recht
Die tegen kruys en armoe vecht,
En komt u goedheyd toonen.
Wat wasser doe een rijcke stoff
Die uwer grooter daeden loff
De wereld door dee draeven!
Der goeder maeren wasser veel,
Oock en gebracker tongh noch keel
Die daer van kennis gaeven.
| |
[pagina 174]
| |
6 De Koningen, wel eer geducht,
Die mosten heen, en op de vlucht,
’t En was geen tijd van blijven;
De swacke plunderden het land,
De roof en buyt viel in de hand
Van waepen-loose wijven.
O Israel, al waert oock, dat
Gy onder asch en steenen sat
Bestooven en ontluystert,
Al waert gy zwert van roock en roet
Door suckelen en tegenspoet,
Al was uw glans verduystert:
7 Soo sult gy nochtans blincken, als
De veertjes van een duyve-hals
Die in de Son ons schijnen
Te sijn van silver en van goud
Gemenght met oostersch Ameroud
En gloeyende robijnen.
Doe God met sijne stercke hand
De Vorsten sloegh, en al haer land
Gaf aen den Isralijten,
Dee Sion haer soo suyver op
Dat sy de sneeuw op Salmons top
Haer witheyd kon verwijten.
| |
ij. Pause.8 ’t Geberght van Basan, dat de locht
Bereyckt met menigh bult en bocht
Is schoon om aen te kijcken:
Maer, bergen hoogh, waer pocht gy op?
Hier geld geen kruyn, of spits, of top,
| |
[pagina 175]
| |
’t Moet al voor Sion strijcken.
Dit is, dit is de bergh, daer God
Sijn lust in had, en dien hy tot
Sijn hof heeft uytgelesen,
Oock heeft de Heere vast geseyt
Dat hy tot in der eeuwigheyd
Daer metter woon sal wesen.
9 Daer is geen eynd noch tellen aen
Van die tot sijnen dienste staen:
Sijn Engelen en knechten
Sijn waegenen en ruytery
Met duysenden op Sinay
Sijn veerdigh om te vechten.
Gy, Heere, stijght ten Hemel op
En grijpt den Kercker by de krop
En voert hem selfs gevangen;
Gy stort uw gaeven op den mensch
En doet hem menighmael nae wensch
Wat dat hy eyscht ontfangen.
10 Noch wijder gaet gy, Heer, en doet
Oock den weerspannelingen goet
Op dat sy by u woonen;
Gelooft sy God, die ons versaed
En door soo menigh milde daed
Sijn liefd’ aen ons komt toonen.
Hy is de God, die ons behoedt
En redt uyt alle tegenspoed
Wat datter oock mach rijsen:
Die ons verlost uyt alle nood
En selfs voor de gewisse dood
Een uytkomst weet te wijsen.
| |
[pagina 176]
| |
iij. Pause.11 Hy sal den kop in stucken slaen
En ’t bloedigh scheermes laeten gaen
Door de verwoede locken
Der gener, die tot quaed gewend,
In haere sonden sonder end
’t Halsterrigh hert verstocken.
Ick sal, sprack God, mijn volck tot spijt
Van Og en van den Ammorrijt
Gaen voeren door haer landen
Ick snee het roode meyr in twee,
Ick maeckten wegen door de zee,
En waeteren tot stranden.
12 Ick sal u vyanden verslaen
Op dat ghy door het bloed moocht gaen
Gespoogen uyt haer wonden,
Dat het voor u een voet-bad sy,
En dienen magh voor leckerny
Den tongen uwer honden:
De daed was even als de reen,
Dies raeckte jongh en oudt te been
Nae Godes heylge wooningh,
Met sangh, met spel, met bom en trom,
De groote vreughd liet niemand stom,
Men riep, o God, o Kooningh:
13 God is een Heer, voor wien het al
Sich buygen moet: wie kan of sal
Hem eer nae waerde singen?
Looft sijnen naem, o Israel
Met soet gesangh en snaeren-spel
In uw vergaederingen:
| |
[pagina 177]
| |
Dat koomen die van Benjamijn:
Hoewel sy van de minste zijn
Noch sagh men haer vergrooten;
Dat sich de Vorsten voegen by
Uyt Iudaes stam, uyt Naphtali,
Uyt Zebulon gesprooten:
| |
iiij. Pause.14 De kracht komt van des Heeren hand
Waer door de vyand raeckt in’t sand;
O God, wilt ons verstercken:
Dat gy gebied kom’, voert dat uyt,
Kroont met een loffelijck besluyt
Dat gy aen ons wilt wercken;
Dat doch u segen nederkom
Uyt dijn verheven heylighdom
En dael’ op Salems daecken;
Dat oock de volckeren des lands
En Kooningen met tullebands
U met geschencken naecken;
15 Breeckt boogh en ’t doodelijcke riet,
Maeckt oversten en volck te niet,
Verstroyt den hoop der stieren
Die huld met silver koomen doen
En in het hert den oorlogh voen
En rechten bloed-banieren,
Uyt het Egyptische gewest,
Alwaer de Nijl den acker mest,
Oock uyt de Moore-landen
Sal koomen menigh machtigh Heer,
En doen aen God den Offer-eer
Met opgeheven handen.
| |
[pagina 178]
| |
16 Gy Koninckrijcken singht den Heer,
Singt Gode lof, en geeft hem eer
Die boven ons geseten
Van ouds de Hemelen beschrijdt,
Wiens stem de bergen neder smijt
Wiens sterckt’, is niet te meeten.
In Israel daer blijckt sijn macht:
De lucht getuyght van sijne kracht,
En uyt de hooge wolcken
Laet hy sich hooren altemet
Dat steden werden neer geplet
Tot schrick en schroom der volcken.
17 God doet sich vreesen over al,
En kaetst de wereld als een bal
Uyt sijne heyligdommen;
De kracht en sterckte komt van hem,
Hy geeft in arm’ en handen klem:
Elck will’ sijn lof uytbrommen.
| |
***Hy is de God van Israel:
Geweldenaers, hoe hard en fel,
Die bracht hy om het leven,
En voerde met de stercke hand
Sijn volck uyt het Egypten-land:
Hem zy de eer gegeven.
|
|
