Davids Psalmen in Nederduytsche rijmen gestelt
(1655)–Jacob Westerbaen–
Auteursrechtvrij
[pagina 127]
| |
 Hoort, wie gy zijt, geen mensch sy hier verschoont:
’t Sy dat ghy slecht of edel sijt van bloed,
Of heer of knecht, of arm of rijck van goed;
’t Sal wijsheyd zijn daer mijne tongh af spreeckt
En vol verstands dat uyt mijn boesem breeckt.
Ick neygh mijn oor om selver toe te luystren
Nae’t geen dat u mijn harpe sal ontduystren.
2 Wat maeckt men sich rampsaeligh voor den dag?
Ick vrees niet meer voor een gedreygde slagh,
Schoon tegen my de boose t’samen ruckt
En ’t ongeval my op de hielen druckt:
Schoon of sy staen op rijckdom en op goed
Geschrockt, geschraept in hoogen overvloed,
Geen mensch en kan, als ’t aenkomt op het leven,
Los-geld aen God voor sijnen broeder geven.
3 Daer geld geen geld, geen goud of silvren hoop:
Het leven is om geenen schat te koop;
Daer is geen mensch die eeuwigh hier bestaet
| |
[pagina 128]
| |
En om sijn goed niet mee ten graeve gaet.
Hy siet hoe dat geen man, hoe wijs, hoe groot,
Sich vryen kan van d’algemeene dood;
Oock siet hy dat de dwaes’ en kleyne sterven,
En anderen haer haef en schatten erven.
4 Waer zwelt en stoft den ydlen blaes-kaeck op?
Wat smeet hy al in sijn verwaende kop,
Als of sijn huys van eeuw tot eeuw sou staen,
Als of sijn naem sou nimmermeer vergaen?
Maer, och, wat ist? eer een geruymen tijd
Raeckt hy sijn roem, sijn pronck, sijn luyster quijt;
En die soo groots sich in sijn waepens stelde
Vergaet, gelijck de beesten op den velde.
| |
Pause.5 Dit is de wegh die sulcke dwaesen gaen:
Haer kinders treen al mee de selve paen
En keuren’t goed al wat haer ouders deen,
En wandlen oock in haere sotheyd heen.
Maer wat gevolgh, wat eynd, wat komter af?
Men steecktse mee, als schaepen, in het graf.
De vroome doch, als’t smorgens komt te daegen,
Sal over haer de heerschappye draegen.
6 Het graf verslijt haer wesen met haer vel.
Maer mijne ziel sal uyt die duystre hel
Van God verlost, ontgaen des grafs geweld.
Hy neemt my op: ick werd van hem hersteld.
Vreest niet al werd een ander rijck van goed,
Al rijst sijn huys in pracht, in eer, in bloed,
Want met de dood moet hy het al verlaeten,
En neemt niet mee van al sijn groote staeten.
| |
[pagina 129]
| |
7 Al was zijn siel van alle lusten zadt,
Al heeft sijn buyck vol op van als gehadt:
Het sal hem gaen gelijck zijn voorgeslacht;
Noyt werd het licht, ’t blijft eeuwig voor hem nacht.
Daerom een man, die hier in wellust leeft,
In eer en pracht, maer geen verstand en heeft
Om al sijn doen met waere deughd te cieren,
Vergaet gelijck de reden-loose dieren.
|
|
